Η Ελλάδα την ημέρα που η Αριστερά πήρε πόδι από την διακυβέρνησή της βρισκόταν στην 27η θέση της ανταγωνιστικότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή στην 27η θέση!!! Πίσω απ’ όλες τις Βαλκανικές χώρες και πίσω απ’ όλες τις πρώην κομμουνιστικές. Το ότι έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει, προς το παρόν κάτι.
Πάμε παρακάτω: Η Ελλάδα την ημέρα που η Αριστερά πήρε πόδι από την διακυβέρνησή της ήταν στην 57η θέση στην παγκόσμια ανταγωνιστικότητα, ανάμεσα στις 140 χώρες που μετράει το πολύ γνωστό μας WEF. Το ότι έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει, προς το παρόν κάτι.
Πάμε παρακάτω: Η Ελλάδα παραμένει μετά μανίας στην 51η θέση στην προστασία των επενδύσεων και των επενδυτών και στην 44η θέση στην ευκολία να κάνεις επενδύσεις, ανάμεσα στις 190 χώρες που μετράει ο οργανισμός αναζήτησης επενδυτικών ευκαιριών στον κόσμο της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το ότι έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει, προς το παρόν κάτι.
Πάμε παρακάτω: Στην Ελλάδα εδώ και 35-40 χρόνια δεν έχουν γίνει μεγάλες επενδύσεις. Από τότε που το κράτος-αφέντης και Μινώταυρος άρχισε να διώκει επενδυτές κι οικονομική ελευθερία, με αποφάσεις που μεγέθυναν την γραφειοκρατία και καθιστούσαν κάθε επιχείρηση επένδυσης όλο και πιο περίπλοκη. Βλέπετε, είχαμε να συντηρήσουμε το τέρας του κρατισμού αλλά και το σοσιαλιστικό αίσχος με τον κρατικό Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), που τον τρέφαμε από τους φόρους του λαού, μαζί και κάποιες 30.000 κλαδικούς κομματικούς… Η δε ιδιωτική Οικονομία κατέστη (βιομηχανίες, μεγάλες πολυεθνικές ή η μη επιχειρήσεις , βιομηχανία κλπ) εχθρός του κράτους-μπαταχτσή που ήθελε να παριστάνει τον επιχειρηματία.
Προσέξτε: Το κράτος Μινώταυρος είχε στην κατοχή του 53 (!!!) κρατικές βιομηχανίες και το 75% των στρατηγικών τομέων της οικονομίας! Όλοι οι άλλοι -πλην κράτους- ήταν εχθροί και έπρεπε να διωχθούν! Και διώχθηκαν… Οι εργαζόμενοι που έχασαν τις θέσεις τους στην ιδιωτική βιομηχανία ξεπέρασαν τις 700 χιλιάδες! Η δε συμμετοχή της βιομηχανίας στο ΑΕΠ κατακρημνίστηκε κι έφτασε μέχρι το 8%. Η αποβιομηχάνιση της χώρας είναι (δεκαετίες τώρα) καθημερινό φαινόμενο.
Εδώ λοιπόν προκύπτουν ερωτήματα:
- Πώς θα συνέλθει η Ελλάδα βιομηχανικά; Μαζί φυσικά με τους μικρομεσαίους της μεταποίησης;
- Πώς θα ξαναδοθούν πίσω οι δουλειές που χάθηκαν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια;
Κι εδώ αρχίζει να… τραγουδά ο Άδωνις. Ο οποίος όπου ασχολήθηκε ήταν αποτελεσματικός. Τι θα κάνει ο Άδωνις;
Α. Θα δώσει τον χρόνο, έστω και την 4ετία της θητείας του κόμματός τουο, για να σχεδιαστούν σωστά οι επενδύσεις, αλλά και οι αποσβέσεις από τους εγχώριους και πολυεθνικούς επιχειρηματίες; Ή θα συνθλιβεί κι εκείνος μέσα στις μυλόπετρες της γραφειοκρατίας και του κρατισμού;
Β. Θα δημιουργήσει σταθερούς κανόνες που δεν θ’ αλλάζουν κάθε έξι μήνες ή χρόνο;
Γ. Το κράτος θα είναι φιλικό ή θα συνεχιστεί ο διωγμός στον ιδιώτη επενδυτή, για να προστατευτεί η σημερινή κρατικοδίαιτη οικονομία με όλη την διαπλοκή της;
Δ. Θα σταματήσει η αποβιομηχάνιση; Θ’ ανάψουν φουγάρα; Αφού είναι σαφές ότι μόνο με 3% αύξηση συμμετοχής της βιομηχανίας στο ΑΕΠ χτίζουμε 600 χιλιάδες δουλειές;
Υπάρχει απάντηση;
