Άκουσα την Άννα Διαμαντοπούλου διαδικτυακά από ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, να ισχυρίζεται/καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη από το ΠαΣοΚ, για τη στάση του στην αντιμνημονιακή περίοδο και στη διάρκεια της διακυβέρνησής του. «Ο κ. Τσίπρας», είπε η Άννα Διαμαντοπούλου», «πλήγωσε το ΠαΣοΚ κι η δημόσια αυτοκριτική του και το mea culpa έχει μεγάλη σημασία».
Αυτό είναι αλήθεια. Μα δεν αφορά μόνο το ΠαΣοΚ, όπως ζηά η Άννα Διαμαντοπούλου για δικούς της λόγους. Αφορά όλη την κοινωνία, τον αστικό κόσμο και τα αστικά κόμματα. Οι ορδές κι οι τραμπουκισμοί των αχαλίνωτων συριζαίων, δεν διέλυαν μόνο τις συγκεντρώσεις του ΠαΣοΚ, αλλά και της ΝΔ. Τα αυτοκόλλητα που έγραφαν WANTED δεν ήταν κολλημένα μόνο σε αφίσες των βουλευτών του ΠαΣοΚ, αλλά και σε συναδέλφων τους της ΝΔ. Οι προπηλακισμοί απέναντι σε Λοβέρδο, Πάγκαλο, Πεταλωτή και άλλους, έγιναν ξυλοδαρμοί στον Κωστή Χατζηδάκη καταμεσής της Πλατείας Συντάγματος. Τα ικριώματα στην πάνω κι κάτω πλατεία του Συντάγματος ήταν από κοινού με τους χρυσαυγίτες κι υπήρχε από τότε ο όρος … συριζαυγίτες! Άλλωστε μαζί προπηλάκιζαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης και τον ανάγκασαν σε αποχώρηση. Τα ξεχάσαμε; Πού ήταν και τι έκανε για όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας;
Πού ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, όταν όλα αυτά αμφισβητούσαν εμπράκτως τους δημοκρατικούς κανόνες και πρόσβαλλαν την αστική μας μας δημοκρατία; Πού ήταν όταν η αλητεία θεωρήθηκε ή δικαιολογήθηκε ως ..αγανακτισμένη και… ταξική πάλη; Ο ίδιος δεν φώναζε από τα μπαλκόνια … «ή εμείς ή αυτοί»; Ο ίδιος δεν έδειχνε μ’ αυτό, τον δρόμο στη φανατισμένη αλητεία; Ο πιο στενός του συνεργάτης, Θανάσης Καρτερός, δεν έλεγε (2013) ότι «χρειάζεται πολύς εκτσογλανισμός ακόμα και στην πολιτική́ και στην κοινωνία, για να δούμε φως στην άκρη του τούνελ»;
Ναι, έχει δίκιο η Άννα Διαμαντοπούλου να απαιτεί συγγνώμες από τον Τσίπρα, για όσα έπραξε εναντίον του ΠαΣοΚ. Μα έχει άδικο που δεν γενικεύει αυτή την απαίτηση για λογαριασμό όλου του πολιτικού κόσμου που διασύρθηκε, χλευάστηκε, προπηλακίστηκε και γρονθοκοπήθηκε από αφιονισμένους συριζαίους… Ο Αλέξης Τσίπρας που τώρα μεθοδεύει την επάνοδό του μετά βαΐων και κλάδων και θεωρεί ότι όλη η κοινωνία διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου, ήταν ο ιθύνων νους, τότε, της μεγαλύτερης και πιο επικίνδυνης αντιδημοκρατικής κατηφόρας της μεταπολιτευτικής περιόδου. Που εκτός αυτής, διακύβευσε ακόμη και τη θέση της χώρας στην Ευρώπη, έκλεισε τις τράπεζες, άλλαξε την ετυμηγορία μιας κοινωνίας (δημοψήφισμα) που ο ίδιος είχε παρασύρει, υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα, επιχείρησε με ψευδομάρτυρες να βάλει φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους, έγινε ο πρωταθλητής του λαϊκισμού και τελικά ο υπεραθλητής της τοξικότητας.
Δεν φτάνει λοιπόν μια συγγνώμη, ένα mea culpa από τον Αλέξη Τσίπρα και δη μόνο προς το ΠαΣοΚ. Η ιστορία ήδη τον έχει καταγράψει στα κατάστιχά της, όπως του πρέπει. Κι όσο κι αν ο ίδιος ή κάποιοι φίλοι του απεργάζονται σενάρια …εξαγνισμένης επιστροφής του, η κοινωνία θυμάται.
