Ακόμη κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι η αγροτική τάξη στη χώρα μας επαναπαύθηκε τα μάλα και για χρόνια από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις κι έμεινε πίσω σε πολλά ζητήματα που αφορούν τα προϊόντα που παράγει.
Κι αυτό το γεγονός με φοβίζει ακόμη περισσότερο για το εγγύς και απώτερο μέλλον, ειδικά μετά την αναγκαστική προσαρμογή που θα γίνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση εξ αιτίας του Brexit.
Η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει ότι θα λείπουν πλέον τα 10 δις που συνεισέφερε ετησίως στα ευρωπαϊκά ταμεία.
Κι αν αναλογιστούμε ότι απ’ όλο τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. το 40% κατευθύνεται στον κοινό αγροτικό τομέα, τότε οι φόβοι κι οι συνειρμοί είναι μοιραίοι.
Κι αυτοί οι φόβοι κι οι συνειρμοί μεγεθύνονται μόλις συνειδητοποιούμε ποιοι άνθρωποι καλούνται να προγραμματίσουν για τους Έλληνες αγρότες, να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα, να διαπραγματευτούν, να «κερδίσουν» πράγματα.
Μπορούν οι Έλληνες αγρότες να έχουν εμπιστοσύνη στον σημερινό υπουργό επί των αγροτικών θεμάτων; Μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε οποιοδήποτε στέλεχος της Αριστεράς και της αρλούμπας; Ειδικά με την πείρα που απέκτησε όλη η κοινωνία από δαύτους; Μπορούν οι αγρότες να πιστεύουν ότι ο Αποστόλου ή οποιοσδήποτε άλλος της συνομοταξίας του είναι ικανοί να συνδιαμορφώσουν με τους Ευρωπαίους θετικές γα εκείνους λύσεις;
Όποιος το νομίζει, φοβάμαι πως πλανάται πλάνη οικτρά.
Το θετικό είναι ότι σε κοινοτικό επίπεδο, υπάρχει ο Ιρλανδός επίτροπος Χόγκαν που γνωρίζει τα αγροτικά ζητήματα εις βάθος. Που έχει προτάσεις και σκέψεις στην κατεύθυνση της διεύρυνσης του μεριδίου – κέρδους του αγρότη, μέσα από την παραγωγική αλυσίδα.
Ο Χόγκαν, ετοιμάζει κοινοτικό νόμο συμφώνως με τον οποίο θα ορίζεται υποχρεωτικά επιδιαιτητής στις αντιδικίες των παραγωγών με τους εμπόρους.
Πληροφορίες από τις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι στον νέο κοινοτικό νόμο που ετοιμάζεται θα περιλαμβάνεται πρόβλεψη για τους όρους πληρωμής και θα απαγορεύει τις μεταχρονολογημένες επιταγές που κρατούν ομήρους τους αγρότες.
Οι ίδιες πληροφορίες κάνουν λόγο ότι στις συζητήσεις που ήδη έχουν ξεκινήσει με τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, τα δεύτερα υποστηρίζουν ότι το ποσοστό κέρδους τους στα αγροτικά προϊόντα είναι πολύ χαμηλό κι ότι το μεγάλο ποσοστό κέρδους το έχουν οι χονδρέμποροι που μεσολαβούν για να φτάσει το προϊόν στα καταστήματα λιανικής πώλησης.
Κι αυτό είναι αλήθεια.
Πώς παρακάμπτεται;
Μα, μόνο μέσω της αξιοποίησης της τεχνολογίας στην αντιστοίχιση των αναγκών της κατανάλωσης και της απευθείας κάλυψής τους από τους αγρότες – προμηθευτές.
Ποιοι θα κάνουν τους μεσάζοντες; Ίσως και κανένας.
Επειδή, όμως, για πολλούς και διάφορους λόγους ο αγρότης –παραγωγός δεν μπορεί αν είναι ταυτοχρόνως (τις περισσότερες φορές) και έμπορος και διακινητής του προϊόντος του, η λύση είναι οι συνεταιρισμοί εταιρείες. Που θα εξελιχθούν σε κομβικές πολυμετοχικές επιχειρήσεις.
Μιλάμε για σοβαρούς συνεταιρισμούς κι όχι τα μορφώματα που έχουμε εμείς στη χώρα μας. Συνεταιρισμούς που θα τους διοικούν τεχνοκράτες, έξω από την κρατική επιστασία και τα κομματόσκυλα στις διοικήσεις τους. Συνεταιρισμούς με ανθρώπους της αγοράς στις θέσεις ευθύνες. Που θα διαπραγματευθούν τις τιμές των προϊόντων απ’ ευθείας με την αγορά , που θα φτιάξουν ελκυστικές κι εμπορικές συσκευασίες (ειδικά για προϊόντα εξαγωγών), που θα δημιουργήσουν επικοινωνιακό brand name, που θα διαφημίσουν επαρκώς την παραγωγή…
Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια αλλά δεν το επέτρεπε ο εφησυχασμός των επιδοτήσεων κι η ευκολία ροής του χρήματος.
Τώρα όμως, η απειλή είναι μεγάλη κι οι εξελίξεις – αλλαγές πρέπει να γίνουν ή να δρομολογηθούν άμεσα. Με ίδια μέσα, με ίδιους πόρους.
Αν περιμένουν οι αγρότες μας από τον Αποστόλου και τούτη την κυβέρνηση, καήκανε…
