«Αν έστω και ένα παιδί,
σε κάποια άκρη του κόσμου,
πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο,
τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά»
Ν. Καζαντζάκης
Όλοι θυμούνται εκείνο το βράδυ του Μάρτη, στην Αγ. Βαρβάρα της Βέροιας, το μικρό πανέμορφο προσφυγικό χωριό των ανθρώπων που οι πρόγονοί τους ήρθαν από την Ανατολική Ρωμυλία.
Οπαδοί της Χ.Α. – με άνωθεν εντολή – αποδοκίμασαν και προπηλάκισαν τους δυστυχισμένους και κατατρεγμένους πρόσφυγες από τη Συρία.
Κανένας πολίτης της Βέροιας δεν παρίστατο στην «διαμαρτυρία», όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του χωριού, ήταν απέναντι στην εισαγόμενη ξενοφοβία.
Σήμερα αποδεικνύεται με τον πιο καθαρό τρόπο, πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκονται τα μεγάλα μέσα της στρατευμένης και αργυρώνητης «δημοσιογραφίας», που παρουσίαζαν τα γεγονότα με το είδωλο ανεστραμμένο.
Οι κάτοικοι της Αγ. Βαρβάρας αγκάλιασαν με στοργή τα προσφυγόπουλα και εξασφάλισαν την πρόσβαση στην μόρφωση και στην παιδεία.
Παιδί προσφύγων τρίτης γενιάς και εγώ, ξέρω καλά μέσα μου, πως αύριο αυτά τα παιδιά θα είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της Ελλάδας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, όπου κι αν ζήσουν η Ελλάδα θα κτύπα στην καρδιά τους.
Αυτό οφείλεται στους άξιους κατοίκους αυτού του χωριού, που «κοίταξε το φόβο κατάματα,.. και εκείνος φοβήθηκε και έφυγε»!
Από τα βάθη της καρδιάς μου, με αίσθημα ευγνωμοσύνης, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους υπέροχους ανθρώπους αυτού του μικρού χωριού, με την μεγάλη καρδιά.
