Η κρατούσα άποψη στην Ελλάδα, ακόμα, λέει ότι για τα δεινά μας φταίνε οι ξένοι. Οκτώ χρόνια μνημονίων και κάθε χρόνο γίνονται οι ίδιες έρευνες μήπως και αλλάξαμε γνώμη, αλλά, σταθερά, πιστεύουμε ως λαός ότι η ΕΕ ωφελήθηκε περισσότερο από ό,τι η Ελλάδα στη μεταξύ τους σχέση και ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης χώρες της ΕΕ επιχείρησαν να καθυποτάξουν τη χώρα μας.
Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.
Υπάρχει όμως και ένα ακόμη σοβαρότερο. Πιστεύουμε τόσο πολύ ότι θέλουν να μας εκμεταλλεύονται τα «ξένα κέντρα», που κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μας εκμεταλλευτούν στα αλήθεια.
Σαν να θέλουμε δηλαδή να καταστραφούμε, το επίπεδο ζωής μας να φτάσει στα επίπεδα, λ.χ., του Μπαγκλαντές, και καθώς θα πουλάμε τη γη μας για ένα κομμάτι ψωμί σε αλλοδαπούς επενδυτές και το μέσο εισόδημά μας θα έχει φτάσει κάτω από το 50% του μέσου Ευρωπαίου, θα λέμε «τα λέγαμε εμείς για τους κακούς ξένους»…
Ο δρόμος προς τα εκεί έχει ξεκινήσει προ πολλού. Για παράδειγμα, κατηγορούσαμε ως λαός από την αρχή της κρίσης το πολιτικό σύστημα ότι έχει ξεπουλήσει τα πάντα στους δανειστές, αλλά επειδή δεν ήταν ακριβώς έτσι, εκλέξαμε μία κυβέρνηση πριν τρία χρόνια για να ενεχυριάσει τη δημόσια περιουσία της χώρας ώστε να επιβεβαιωθούμε.
Αν την είχαμε εκλέξει για να πάρουμε πίσω την «χαμένη μας αξιοπρέπεια», θα καιγόταν η πλατεία Συντάγματος την επομένη της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Εμείς φαίνεται ότι απλά θέλαμε εκπροσώπους της μίζερης άποψης που λέει ότι δεν μεγαλουργούμε γιατί υποφέρουμε κάτω από τη μπότα των κατακτητών.
Στα εθνικά θέματα, εντελώς αναμενόμενα, οι συνωμοσιολογίες δίνουν και παίρνουν. Γίνεται θερμό επεισόδιο στα Ίμια κι επειδή η κυβέρνηση κοιτάει αμήχανη, ακόμα ακούγεται το ίδιο ποίημα που λέει ότι οι Αμερικάνοι βρίσκονται από πίσω. Στο μεταξύ, αν συνεχίσουμε να κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα, οι επιτυχίες του Ερντογάν στο Αιγαίο και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο γενικότερα (βλ. κυπριακή ΑΟΖ) θα είναι τέτοιες, που στο τέλος οι Αμερικάνοι όντως θα τον ξανά αγαπήσουν και οι «φωστήρες» θα περηφανεύονται ότι διέκριναν πρώτοι τον αμερικανικό δάκτυλο.
Για το «Μακεδονικό», δε, η κρατούσα άποψη, τουλάχιστον στη Β. Ελλάδα, λέει ότι το όνομα για την ΠΓΔΜ έχει ήδη «πουληθεί» είτε γιατί έτσι αποφάσισε ο Τζ. Σόρος είτε γιατί ζηλεύουν την ιστορία μας τα ισχυρά κράτη. Πάντως έχει προαποφασιστεί. Το ότι εδώ και 20 χρόνια η ΠΓΔΜ δεν μπορεί να μπει στο ΝΑΤΟ δεν μας λέει απολύτως τίποτα. Θα μας πει κάτι μόνο όταν εν τέλει μπορέσει και τότε θα λέμε ότι μας την είχαν στημένη.
Λες και δεν έχουμε ΜΜΕ, δεν έχουμε διαδίκτυο, δεν έχουμε μάτια και αυτιά, για να δούμε ότι, ενώ τα προβλήματά μας είναι τεράστια, δεν υπάρχει εσωτερική πολιτική συναίνεση ούτε στα στοιχειώδη- του πολιτεύματος συμπεριλαμβανομένου.
Πρέπει να γίνουν δύο πράγματα σαφή εδώ. Πρώτον, αν η Ελλάδα δεν ξέρει τι θέλει μία χρονική περίοδο που η αδράνεια σε οποιοδήποτε επίπεδο -γεωπολιτικό και οικονομικό- ισούται με καταστροφή, δεν μπορεί να φταίει κανένας άλλος για τα δεινά της. Αυτό λέγεται κι αλλιώς «κοινή λογική».
Δεύτερον, η πρωτοβουλία για συναίνεση είναι αποκλειστικά δουλειά της κυβέρνησης, παντού και πάντα. Στην Ελλάδα τώρα, ωστόσο, έχουμε μία κυβέρνηση που φαίνεται παντελώς ανίκανη να αρθρώσει συναινετικό λόγο.
Εδώ την στήριξαν τα τρία φιλοευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης στη ψήφιση του -ολόδικού της- τρίτου μνημονίου και μετά από λίγες μέρες έβγαλε ανακοίνωση αποκαλώντας τα «τρόικα εσωτερικού».
Από τότε, ο δρόμος τής διχαστικής λογικής είχε μόνο κατηφόρα και έχουμε πλέον φτάσει σε ένα σημείο να αλλάζουν τα σύνορα στο Αιγαίο και στην ελληνική Βουλή να στήνεται σκηνικό ακραίας πόλωσης για ένα εντελώς άσχετο ζήτημα, στη βάση των «υποθέτω…», «άκουσα…» και «κάποιος μου είπε…».
Δήλωσε ο πρωθυπουργός μας ότι τα σύνορά μας είναι και ευρωπαϊκά σύνορα και, εντάξει, θα τρέξουν να τα υπερασπιστούν οι ξένοι, ενώ εμείς είμαστε απασχολημένοι με κάτι μάρτυρες που νομίζουν ότι άκουσαν από κάτι άλλους μάρτυρες ότι κάποιοι πολιτικοί χρηματίστηκαν.
Με αυτά τα δεδομένα, απλά δεν προβλέπεται να ανακάμψουμε ως χώρα. Θα δημιουργούνται συνέχεια νέα προβλήματα την ώρα που τα υπάρχοντα θα επιδεινώνονται και θα τα αφήνουμε περίπου όλα στην τύχη τους, μήπως και έρθει κάποιος άσχετος και τα διορθώσει, επειδή έχουμε παρεξηγήσει τις έννοιες «σύμμαχος» και «εταίρος». Νομίζουμε ότι χωρίς να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας θα έρθουν άλλοι να μας βοηθήσουν από μόνοι τους και, αν δεν το κάνουν, τους ρίχνουμε και το φταίξιμο· όπως έχουμε κάνει πολλάκις στο παρελθόν, σε όλες τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας.
Όλη η Ευρώπη έχει επιστρέψει για τα καλά στην ανάπτυξη και αντί να αναρωτηθούμε γιατί εμείς εξαιρούμαστε, έχουμε στήσει το ιδανικό σκηνικό στο μυαλό μας για να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ευημερία τους είναι αποτέλεσμα του πόνου μας… Μέχρι να καταστραφούμε, ώστε να έχουμε την ικανοποίηση να τους βλέπουμε να μαζεύουν τα κομμάτια μας. Θα έχουμε ξεχάσει στο μεταξύ ότι κάποτε ανήκαμε στην ίδια λέσχη με εκείνους και θα αγνοούμε ότι είχαμε μοναδικές ευκαιρίες να σωθούμε.
Τώρα που μιλάμε, η Ελλάδα αρνείται να αφομοιώσει τα πλεονεκτήματα που της προσφέρει η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά –των φθηνών δανείων συμπεριλαμβανομένων-, δεν μπορεί να ενσωματώσει βασικά στοιχεία της νέας εποχής, όπως π.χ. η ψηφιοποίηση έστω των υπουργείων της, και αν συνυπολογίσουμε σε αυτά και το ότι βαίνει συρρικνούμενη στο διεθνές στερέωμα, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα μετατραπεί σύντομα σε ένα απέραντο ξενοδοχείο. Οτιδήποτε άλλο αξιόλογο θα παράγει, θα ωφελεί μόνο εκείνον -πιθανότατα όχι Έλληνα- που μπορεί να το εκμεταλλευτεί αποδοτικά και όχι την κοινωνία.
Και αν υποθέσουμε ότι η ίδια η καταστροφή αντέχεται, οι μετά Χριστόν προφήτες που, δείχνοντας ξένους να επωφελούνται, θα λένε «ορίστε, τα λέγαμε», δεν αντέχονται με τίποτα.
