Αίσθηση προκάλεσε ο κ. Μαραντζίδης με άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής», όπου συγκρίνει τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και πολύ λογικά προκάλεσε αίσθηση… Αυτή η σύγκριση δεν στέκει. Ο Αλέξης Τσίπρας αδικείται κατάφορα…
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ας πούμε, τι έκανε για την Ελλάδα; Την διπλασίασε. Για αυτό τον ξέρουν οι περισσότεροι τουλάχιστον. Τι έκανε δηλαδή; Πήγε τα ελληνικά σύνορα λίγο πιο πάνω στο χάρτη… Σιγά τη μεγάλη δουλειά που έκανε. Ο Αλέξης Τσίπρας τα κατήργησε. Ούτε πόλεμοι ούτε τίποτα… Ένα «δεν έχει σύνορα η θάλασσα» είπε και η Ελλάδα έγινε αμέσως παγκόσμια. Η υπόλοιπη Ευρώπη βέβαια δεν ήθελε να καταργήσει τα δικά της σύνορα οπότε γίναμε παγκόσμιοι μόνο προς την Ανατολή, αλλά κι αυτό δεν είναι λίγο. Είναι που οι Ευρωπαίοι δεν έχουν «χαρισματικούς ηγέτες» να καταλάβουν τον δικό μας…
Γιατί, μήπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατάφερε τίποτα σπουδαίο; Μας έβαλε στην ενωμένη Ευρώπη. Αυτό μόνο. Ο Αλέξης Τσίπρας άλλαξε την Ευρώπη. «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρόσωπο του μετασχηματισμού της Ευρώπης», είπε το βράδυ των νικηφόρων εκλογών και έξι μήνες μετά έβαλε κάτω τους Ευρωπαίους, τους τα έλεγε για 17 ώρες συνεχόμενες, τους εξουθένωσε, κατάφερε εντέλει να τους δώσει για ενέχυρο σχεδόν όλη τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας για 99 χρόνια και όλη η Ευρώπη πλέον έχει λίγο περισσότερη Ελλάδα μέσα της. Τό ‘πε και τό ‘κανε…
Όσο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, πολλοί τον συγκρίνουν με τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ξεχνούν προφανώς πόσο μονόχνωτος ήταν. Ο Αλέξης δεν έχει τα κωλύματα του Ανδρέα… Βλέπετε, χωρίς κανέναν ενδοιασμό συνεργάστηκε και συγκυβέρνησε με την Ακροδεξιά. Ακομπλεξάριστος ο άνθρωπος. Επίσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν απλώς λαοφιλής. Ενέπνεε το λαό, αλλά τίποτα παραπάνω… Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, είναι ο λαός ο ίδιος! Βγαλμένος κατευθείαν από τα φοιτητικά ρεμπετάδικα, δεν σπούδασε στις ΗΠΑ όπως ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ… Πολύ έξυπνος για να διαβάσει και πολύ γοητευτικός για να δουλέψει, ο Αλέξης είναι σαν τα παιδιά μας που μένουν στο πατρικό μέχρι τα σαράντα και επειδή κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός, μας επιτρέπει ακόμα να κάνουμε όνειρα για εκείνα. Και κάτι τέτοια όνειρα στέλνουν το παπανδρεϊκό όραμα αδιάβαστο…
Κάπου εδώ, όμως, φτάνει με τα αστεία. Το πρόβλημα με το άρθρο του κ. Μαραντζίδη δεν είναι πως λέει ότι ο Τσίπρας μπορεί να επιστρέψει δριμύτερος στη θέση του πρωθυπουργού, όπως έκαναν και οι Ελ. Βενιζέλος, Κων. Καραμανλής και Αν. Παπανδρέου. Αρχηγός κόμματος είναι, και μάλιστα του δεύτερου κόμματος της χώρας, μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ξανά φυσικά. Χαίρω πολύ. Το πρόβλημα δεν είναι καν ότι λέει πως ο Τσίπρας είναι χαρισματικός ηγέτης. Όταν μιλάμε για σύγχρονους ηγέτες, το «χαρισματικός» δεν είναι καθόλου κολακευτικό άλλωστε. Εκτός από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο, χαρισματικός ήταν και ο Χίτλερ και, σήμερα, χαρισματικοί θεωρούνται ο Μαδούρο, ο Ερντογάν και ο Πούτιν και γενικώς όποιος είναι καλύτερος στο να ανεβάζει και να κρατά τον εαυτό του στην εξουσία παρά στο να ανεβάζει το βιοτικό επίπεδο του λαού του.
Το πρόβλημα με το άρθρο του κ. Μαραντζίδη είναι ότι στην ελληνική ιστορία υπήρξαν πολλοί πολιτικοί (πρέπει να είναι γύρω στους είκοσι) που «πηγαινοέρχονταν» στον πρωθυπουργικό θώκο, εκ των οποίων ουκ ολίγοι προκάλεσαν έντονα πάθη και έκαναν εντυπωσιακές «επιστροφές». Ε, από όλους αυτούς, οι πιο ακατάλληλοι για να παραλληλιστούν με τον Τσίπρα ήταν ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής. Υπήρξε, π.χ., ο Δημήτριος Βούλγαρης, ένας από τους πιο πιστούς εκπροσώπους του κοτζαμπασισμού, που έγινε πρωθυπουργός οκτώ φορές μες σε είκοσι χρόνια… Υπήρξε, επίσης, ο Ιωάννης Κωλέττης, από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής του, δύο φορές πρωθυπουργός με διαφορά δέκα χρόνων μεταξύ πρώτης και δεύτερης… Υπήρξε και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης! Ο Δηλιγιάννης πήρε την εξουσία σε μία χρεοκοπημένη Ελλάδα το 1895 λαϊκίζοντας ασυστόλως, χρεώθηκε τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 και, παρ’ όλ’ αυτά, κατάφερε να ξαναγίνει πρωθυπουργός το 1902… Ήταν δηλαδή διαθέσιμος ο Δηλιγιάννης και καθόμαστε και μιλάμε για την επαναφορά του Τσίπρα συγκρίνοντάς τον με Καραμανλή και Βενιζέλο. Μάλιστα…
