Θα θυμάμαι πάντα την Φρανσουάζ Αρντί, ως μια υπέροχη –κομψή γυναίκα, μούσα της πιτσιρικαρίας μου, με συγκλονιστική φωνή και σπουδαία τραγούδια.
Η φυγή της για το μεγάλο ταξίδι της, έσφιξε σαν κόμπος τα σωθικά μου. Κι η ανακοίνωση του γιού της με τρεις λέξεις, «η μαμά έφυγε», μαζί με μια φωτογραφία τους όταν εκείνος ήταν μωρό, άφησε αποτύπωμα ένα ανεπαίσθητο δάκρυ. Όπως τότε (2021) που είχε ταχθεί υπέρ της ευθανασίας, για να γλιτώσει από τους πόνους του καρκίνου που την βασάνιζαν σχεδόν είκοσι χρόνια. «Η Γαλλία είναι απάνθρωπη, επειδή δεν επιτρέπει τη διαδικασία», έλεγε με τη σχεδόν χαμένη φωνή της.
Η Φρανσουάζ Αρντί, έπιασε μια κιθάρα στα 15 χρόνια της κι αμέσως γεννήθηκε ένας κεραυνοβόλος έρωτας ζωής. Ένας έρωτας που δεν είχε μεταπτώσεις και κράτησε μέχρι προχθές! Μ’ αυτή την κιθάρα άρχισε να μαθαίνει μουσική, να σκαρώνει μελωδίες, να τις κάνει τραγούδια, να τα ερμηνεύει, να δίνει χαρά στον εαυτό της και στον κόσμο. Αρχικά με τις κλασσικές και πανέμορφες γαλλικές μπαλάντες στα «πόδια» του Άιφελ και στις όχθες του Σηκουάνα κι εν συνεχεία ως ιέρεια του αναδυόμενου τότε ροκ-εν-ρολ. Ένα από τα πρώτα τραγούδια με τα οποία συστήθηκε το «La Fille Avec Toi» ξεκινούσε με επαναλαμβανόμενες λέξεις, γεγονός πρωτόγνωρο. Η δε ξακουστή μπαλάντα «Tous les Garçons et les Filles», την έκανε κορυφαίο μουσικό είδωλο . Τα επόμενα τραγούδια , «Je Suis D’Accord» και «Le Temps de L’Amour», απλώς επιβεβαίωσαν πόσο μεγάλο αστέρι είναι και μεγάλωσε την πανευρωπαϊκή της φήμη. Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία «σφάζονταν» στα πόδια της για το πού θα δώσει περισσότερες συναυλίες.
Το «Comment te Dire Adieu» (1968) ήταν η γαλλική εκδοχή του τραγουδιού «It Hurts to Say Goodbye», που είχε γίνει επιτυχία στα αγγλικά από τη Βέρα Λιν– σε στίχους του Σερζ Γκενσμπούργκ, έγινε η κορυφαία επιτυχία της καριέρας της.
Η Φρανσουάζ Αρντί, έγινε γυναίκα θρύλος! Με ανείπωτη ομορφιά, με ρούχα που εν πολλοίς καθόρισαν το φαινομενικά χαλαρό γαλλικό style του περασμένου αιώνα, ήταν μούσα πολλών σχεδιαστών μόδας. Τη λάτρευε ο Πάκο Ραμπάν, γοήτευε τον Ιβ Σεν Λοράν, ενώ η εξ Ιαπωνίας σχεδιάστρια Ρέι Καβακούμπο έδωσε στον οίκο της την ονομασία «Comme des Garçons» από ένα τραγούδι της.
Κάποιοι, πολλοί, ισχυρίζονται ότι ο κινηματογράφος θα ήταν πιο φτωχός χωρίς εκείνη. Όντως ανέπτυξε στενή σχέση μαζί του, είτε με μικρούς ρόλους είτε μέσω της μουσικής της. Έπαιξε δίπλα στη Μόνικα Βίτι (“Château en Suède” – 1963) , δίπλα στον Πίτερ Σέλερς ( “Χαρέμι για Δύο” (Κλάιβ – 1965 σε σενάριο του Γούντι Άλεν), ακόμη και δίπλα στη Τζένη Καρέζη (“Μια Σφαίρα στην Καρδιά” -1966 σε σκηνοθεσία Ζαν-Ντάνιελ Πολέ) σε μια μάλλον κακή ταινία. Έπαιξε σε πάμπολλες ταινίες.
Μυθική στιγμή στα παγκόσμια μουσικά δρώμενα ήταν το ποίημα που έγραψε για εκείνη ο Μπόμπ Ντίλαν και μπήκε στις σημειώσεις του άλμπουμ του «Another Side of Bob Dylan» του 1964, που ξεκινούσε με τη φράση: «Για τη Φρανσουάζ Αρντί, στην άκρη του Σηκουάνα, μια γιγάντια σκιά της Παναγίας των Παρισίων αναζητά να με πιάσει από το πόδι». Συγκλονιστικό!
Είπαμε, σφίξιμο, κόμπος! Έφυγε ένα μέρος της νιότης πολλών…
Adieu Françoise…
