Την ώρα που στην Κεντροαριστερά παίζει κακόγουστη τραγωδία και το 4.9% (ΠαΣοΚ) ερίζει με το 1,9% (Ποτάμι), συμφώνως με την τελευταία δημοσκόπηση της MARC, η Αριστερά είναι έτοιμη να σφυρίξει game over.
Με τις έντονες αντιπαραθέσεις εντός κυβέρνησης, με ανείπωτη γκρίνια από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, η πορεία της δείχνει προδιαγεγραμμένη κι αναπόφευκτη.
Καιρός είναι, αφού η ουτοπία κι η ανοησία δεν μπορούν να κρύβονται εσαεί. Ούτε τα επικοινωνιακά σαλπίσματα του τύπου «νέοι άνθρωποι», «καθαροί» και «άφθαρτοι». Όσα συνέβησαν κι αποκαλύπτονται σιγά σιγά με την ιστορία των τηλεοπτικών αδειών, όσα αποκαλύπτονται για την Τράπεζα Αττικής, όσα καθημερινά ζει η ελληνική κοινωνία εξ αιτίας των ιδεοληψιών και της ανεπάρκειας της Αριστεράς, ξεφουσκώνουν το υπερτιμημένο μπαλόνι της.
Μ’ έναν πρωθυπουργό μονίμως απροετοίμαστο, ημιμαθή κι εκτός κάθε ρεαλιστικής πραγματικότητας, η Αριστερά πνέει τα λοίσθια. Κι ας φωνάζουν κάποια κυβερνητικά σαΐνια – για συγκράτηση του πόπολου- ότι …. θέλουν να την ρίξουν.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα, ο Τσίπρας, οι υπουργοί του και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγαστή συνύπαρξη με το ακροδεξιό λαϊκίστικο μόρφωμα που συγκυβερνούν, κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να γαντζώνονται στην εξουσία κι αποδεικνύουν πόσο λάθος τους μέτρησε το 36% εκείνων που προσήλθαν να ψηφίσουν.
Ο Φίλης, ας πούμε, δεν λέει τώρα αυτά που πρεσβεύει για την Παιδεία. Πάντα τα έλεγε, η κοινωνία δεν τα άκουγε και δεν έδινε σημασία.
Ο Σκουρλέτης, δεν μιλάει τώρα με την σκληρή, ουτοπική κι αναποτελεσματική κομμουνιστική γλώσσα. Πάντα έτσι μίλαγε, στο μόρφωμα του 3%.
Ο Δρίτσας δεν μας αποδεικνύει σήμερα ότι ζει με τα μυαλά της Οκτωβριανής επανάστασης κάπου στα 1917. Πάντα έτσι ήταν.
Ο Μπαλτάς, ο Κατρούγκαλος, ο Παππάς, η Χριστοδουλοπούλου, ο Πολάκης, ο Μπαλάφας, ο Βερναρδάκης, ο Βίτσας, ο Σταθάκης, η Φωτίου, ο Κυρίτσης, η Γεροβασίλη ή κι ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Στρατούλης κι όλοι οι άλλοι αστέρες της Αριστεράς, δεν λένε σήμερα όσα λένε ή πράττουν. Πάντα τα έλεγαν, μέσα στην θολή δική τους πραγματικότητα.
Οι πασοκογενείς που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να βρουν βουλευτικό ή υπουργικό μετερίζι, δεν έγιναν ξαφνικά οι οραματιστές μιας καλύτερης ημέρας. Όλοι ξέραμε τον αριβισμό των περισσοτέρων.
Οι «λαϊκές» δυνάμεις που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έγιναν ξαφνικά Αριστεροί. Πάντα πρέσβευαν κι υποκλίνονταν στον κρατισμό και στα κεκτημένα τους κι αυτά θέλησαν να προασπίσουν. Ή να… μη πληρώνουν ΕΝΦΙΑ…
Όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί στους οποίους σήμερα καταλογίζεται ανεπάρκεια, δεν είναι τώρα ανεπαρκείς. Πάντα ήταν, αφού η πιο σημαντική ενασχόληση της ζωής τους ήταν οι πορείες και οι καταλήψεις.
Αυτά, λοιπόν, καταγράφονται σήμερα παντού. Από τις δημοσκοπήσεις μέχρι τις απλές συζητήσεις των νεοελλήνων.
Τα παραμύθια τελείωσαν. Οι ψευδαισθήσεις το ίδιο. Η ανάσα της Αριστεράς γίνεται καθημερινά πιο βαριά ως επιθανάτιος ρόγχος.
Κι είναι μικρό το κακό αν ο ρόγχος κι ο «θάνατος» αφορούν εκείνη.
Το κακό είναι ότι πνέοντας τα λοίσθια παίρνουν κι εμάς μαζί τους… Κι όσο πιο αργά «ξεψυχήσουν», τόσο περισσότερο θα μας κοστίζει…
