Να μιλήσουμε και λίγο γι’ αθλητικά ζητήματα, για να θυμηθούμε και τον χώρο που αγαπάμε κι η θεά τύχη τα έφερε έτσι και για πολλά χρόνια συνδυάσαμε μέσω αυτού το επάγγελμα με την ευχαρίστηση…
Με δυο πράγματα λέω να καταπιαστούμε σήμερα.
Με την κακή κατάσταση της εθνικής μπάσκετ λίγο πριν το Ευρωμπάσκετ και τον απρόσμενο, όσο και ντροπιαστικό αποκλεισμό του ΠΑΟΚ.
Να τα πάρουμε από την αρχή.
Εθνική μπάσκετ
Η ομάδα αυτή διαθέτει παίκτες με τεράστια προσωπικότητα κι αξία. Παίκτες που έχουν κατακτήσει σχεδόν τα πάντα στην πορεία τους, έχουν παίξει στο ψηλότερο επίπεδο και διαθέτουν ανείπωτες παραστάσεις.
Αυτή ο ομάδα, λοιπόν, αφέθηκε επί μεγάλο χρονικό διάστημα στην τύχη της από την ομοσπονδία του μπάσκετ στην οποία επιμένει να προΐσταται ο υπέργηρος Γιώργος Βασιλακόπουλος με τις εμμονές του, τις τεράστιες προκαταλήψεις του και τις εκτός εποχής θεωρίες του.
Ο Βασιλακόπουλος επί μεγάλο χρονικό διάστημα άφησε να αιωρείται το ζήτημα του προπονητή και στύλωσε πεισματικά τα πόδια του στην ανάληψη της εθνικής από τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον μόνο ίσως από τους διαθέσιμους προπονητές που είχε το ειδικό βάρος να επιβληθεί στις προσωπικότητες της εθνικής.
Κι όταν η άμμος στην κλεψύδρα τέλειωνε, κατέληξε να τοποθετήσει στον πάγκο της εθνικής τον Κώστα Μίσσα. Ένα σπουδαίο μπασκετάνθρωπο, έναν άριστο γνώστη των ιδιαιτεροτήτων αυτών των παικτών. Μ’ ένα, όμως, «μειονέκτημα». Ότι ήξερε αυτά τα παιδιά στην πιτσιρικαρία τους, πριν γίνουν οι σπουδαίοι παίκτες που ξέρουμε και πριν αποκτήσουν όλα τα κουσούρια που συνοδεύουν τέτοιες προσωπικότητες.
Επιπλέον, ο Κώστας Μίσσας, όλα τα τελευταία χρόνια πιο πολύ εντρύφησε στο γυναικείο μπάσκετ και στις μικρές ηλικίες, παρά στους πολύ απαιτητικούς πάγκους τέτοιου επιπέδου.
Βλέπουμε λοιπόν, συστηματικά στα φιλικά παιγνίδια, την εθνική να μη μπορεί να παίξει μπάσκετ ομάδας, βλέπουμε έναν πάγκο «παιδική χαρά», όπου ο καθένας λέει ότι θέλει, όποτε θέλει… Βλέπουμε, έριδες, καυγάδες, κακές σχέσεις μεταξύ των παικτών. Βλέπουμε το «εγώ» κάποιων να υπερβαίνει το αναγκαίο «εμείς», βλέπουμε καυγάδες μεταξύ των παικτών, ακόμη και μπουνιές μεταξύ τους…
Μ έκδηλη αδυναμία ν’ αντιμετωπιστούν κι αυτό φαίνεται καθαρά μέσα στο γήπεδο.
Τα αποδυτήρια σε κάθε ομάδα είναι το άλφα και το ωμέγα οιασδήποτε επιτυχίας της. Είναι νόμος αυτό στα ομαδικά αθλήματα.
Έχεις αποδυτήρια ενωμένα με σύνθημα «όλοι για έναν κι ένας για όλους»; Επιτυγχάνεις.
Έχεις αποδυτήρια του «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν»; Αποτυγχάνεις.
Εδώ φτάσαμε στο σημείο να παίζουν μπουνιές ο Μπουρούσης με τον Παππά. Και μάλιστα στο ξενοδοχείο. Κι όταν μπήκε στη μέση να τους χωρίσει ο Λαρεντζάκης βρέθηκε με μαυρισμένο μάτι και ράμματα…
Εδώ φτάσαμε στο σημείο να κάνουν –σχεδόν- το ίδιο και να σκυλοβρίζονται ως αχθοφόροι του λιμανιού οι Αγραβάνης και Παπανικολάου, που είναι και συμπαίκτες στον Ολυμπιακό κι υποτίθεται ότι περνούν μαζί ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια…
Ουδείς τιμωρήθηκε. Ουδείς πήγε σπίτι του.
Θα πει κάποιος, ότι σε όλες τις ομάδες γίνονται καυγάδες κατά περιόδους. Μα είναι άλλο πράγμα να γίνει ένας καυγάς μέσα στον αγώνα ή στην προπόνηση που οι σφυγμοί είναι στα ύψη κι άλλο στο ξενοδοχείο ή στο αεροπλάνο…
Αυτά, σε συνδυασμό με την κακή αγωνιστική κατάσταση της εθνικής (ήττα από τα Γεωργία, νίκη με το ζόρι και με τη βοήθεια της διαιτησίας επί της Ιταλίας και συντριβή από τους Σέρβους στο Βελιγράδι) καταδεικνύουν ότι εν όψει Ευρωμπάσκετ πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά.
Μπορεί να έπληξε την εθνική η απουσία του Γιάννη Αντετοκούμπο λόγω άρνησης της ομάδας του, αλλά όλοι οι άλλοι αποτελούν τεράστια κεφάλαια. Κι είναι κρίμα μα και ντροπή συνάμα ν’ αναλώνονται σε καυγάδες που δεν τους επιτρέπουν να κατακτήσουν όσα μπορούν…
ΠΑΟΚ
Ο αποκλεισμός του ΠΑΟΚ από την Ευρώπη από κάποια Έστερσουντ, μια ομάδα ενός σουηδικού χωριού, ασφαλώς αποτελεί μια ντροπιαστική σελίδα στην ιστορία του. Και μάλιστα σε μια χρονιά που είχαν γίνει όνειρα για μεγάλες αγωνιστικές υπερβάσεις.
Δεν ξέρω ακριβώς τι έφταιξε. Σίγουρα όμως δεν είναι ένα το κακό στον ΠΑΟΚ. Ο οποίος, συμπαθάτε με αν έχετε άλλη άποψη, εμένα δεν μου βγάζει ότι είναι μια ομάδα που αναδύει υγεία.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο ΠΑΟΚ μαστίζεται σε όλη την ιστορία του από την κουλτούρα του αδικημένου επαρχιώτη. Κι αυτό έχει γίνει βίωμα στην ομάδα, παρά τις κατά περιόδους υπερβάσεις που έχουν γίνει σε οικονομικό κι διοικητικό επίπεδο.
Ακόμη και σήμερα που ο ΠΑΟΚ είναι οικονομικά παντοδύναμος, σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε να φταίει η «κακή Αθήνα» για τις αδυναμίες ή αποτυχίες του. Βλέπουμε μια μιζέρια που δεν συνάδει με την μεγάλη ομάδα που ονειρεύονται οι φίλοι του. Βλέπουμε να έχει λόγο η …ρετσίνα κι η ασχετοσύνη της κερκίδας και των media… Βλέπουμε ακόμη και εκδηλώσεις – δηλώσεις διοικητικών του παραγόντων που δεν συνάδουν ούτε με την ιστορία της ομάδας, ούτε με τη σοβαρότητα… Βλέπουμε να χάνει τα αυγά και τα πασχάλια όταν βρίσκεται σε παιγνίδια που «καίνε» σε σχέση με τους στόχους του.
Θυμάμαι όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη ο νυν μεγαλομέτοχος της ομάδας. Κεντρικό σύνθημα των φίλων του ΠΑΟΚ ήταν «Ιβάν, άλλαξέ τα όλα, άλλαξε μέχρι και πλακάκια στ’ αποδυτήρια».
Ξέρετε τι έγινε; Αμέσως πέριξ αυτού συγκεντρώθηκαν άνθρωποι με… απλωμένα χέρια.
Οι οποίοι «λάσπωσαν» τον Ζαγοράκη ως… καταχραστή, τον Βρύζα ως …μιζαδόρο, τους Έλληνες παίκτες ως… κλικαδόρους, τους δημοσιογράφους ως… λαμόγια που …κονομάνε κι αυτοί…
Κι όταν ο Σαββίδης τους πήρε χαμπάρι, έφερε τον … Μίχελ. Αστεία περίπτωση. Το γράφαμε από τότε κι όχι σήμερα που όλοι τον χαρακτηρίζουν αποτυχημένο.
Μα δεν είναι ούτε αυτό το πρόβλημα του ΠΑΟΚ. Ή δεν είναι μόνο αυτό.
Ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα με πολύ κόσμο που δεν έχει υπομονή για να κτιστεί μεθοδικά, αργά και σίγουρα.
Γύρω από τον ΠΑΟΚ κινούνται και ζουν άνθρωποι με διάφορες δραστηριότητες. Κι όλοι έχουν γνώμη, όλοι έχουν άποψη, όλοι διαθέτουν το αλάθητο κι όλοι τελικά δεν τα έχουν καλά με την απλή ποδοσφαιρική λογική.
Κι ο Σαββίδης δεν δικαιολογείται πλέον να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε ή δεν γνωρίζει.
Οι δε προπηλακισμοί κι οι …άγριες διαθέσεις των οπαδών του ΠΑΟΚ στην επιστροφή της αποστολής από την Σουηδία, ασφαλώς δεν βοηθούν την κατάσταση…
Και κάτι άλλο: Μπορεί η απομάκρυνση του Μίχελ να είναι πιθανή, αλλά έχω τη βεβαιότητα ότι τώρα δεν μπορούν ν’ αλλάξουν πολλά πράγματα. Ακόμη κι αν γίνουν κι άλλες μεταγραφές, θα είναι από το πανέρι του τέλους της μεταγραφικής περιόδου.
Άλλωστε, στα ζητήματα των προπονητών που επελέγησαν για την ομάδα δεν μπορεί να έχει ΟΛΗ την ευθύνη…
