Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δημόσιο ήταν εδώ και πολλές δεκαετίες ο περιούσιος τομέας της Ελλάδας. Δεν υπάρχει, επίσης, αμφιβολία ότι οι εργαζόμενοι σ’ αυτό ήταν κι είναι ακόμη προνομιούχοι.
Πρωτίστως είναι διασφαλισμένοι με τη μονιμότητα ανεξαρτήτως ικανοτήτων ή ακόμη ακόμη και ήθους, απολαμβάνουν επιδόματα, χαλαρούς ρυθμούς εργασίας, ουδείς τους αξιολογεί –άρα όλοι είναι «άριστοι», αμετακίνητοι και …απαραίτητοι-, μπορούν με άνεση να αργούν, να φεύγουν νωρίτερα, να κλείνουν τις υπηρεσίες επειδή είναι… Τσικνοπέμπτη ή η…. γιορτή της γυναίκας, έχουν συγκεκριμένο και σχεδόν πάγιο ωράριο, πολλοί δουλεύουν με «μαύρα» σε δεύτερες δουλειές (ειδικά οικονομικού ενδιαφέροντος), απεργούν όποτε θέλουν και πληρώνονται κιόλας, ενώ η περίφημη συνταξούλα βγαίνει για εκείνους πολλά πολλά χρόνια νωρίτερα από όλους τους άλλους. Τουτέστιν; Βασιλιάδες.
Άλλωστε, μπορεί το κράτος να χρεοκόπησε εξ αιτίας των δαπανών του δημοσίου τομέα, αλλά τη νύφη την πλήρωσαν οι άλλοι εργαζόμενοι, αυτοί του ιδιωτικού τομέα, που εξ ορισμού στην Ελλάδα αποτελούν παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Αυτά και πολλά άλλα, είναι πλήρως διατυπωμένα στην πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ. Κι αποδεικνύουν του λόγου μας το αληθές. Κι ας τάσσεται το 62,4% των πολιτών υπέρ του μικρότερου κράτους, συμφώνως με την πρόσφατη δημοσκόπηση της «διαΝΕΟσις».
Ακούστε στοιχεία από την έρευνα της ΓΣΣΕ και κάνετε εσείς τα όποια σχόλια νομίζετε:
Το 51,6% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα έχει καθαρές μηνιαίες αποδοχές κάτω από 800 ευρώ και το 68,9% κάτω από 1.000.
Τα αντίστοιχα ποσοστά στον δημόσιο τομέα είναι μόλις 11% και 34,6%.
Άρα, με ποσά άνω των 1.000 ευρώ (καθαρά) μηνιαίως, αμείβεται το 31,1% των ιδιωτικών υπαλλήλων, σε σύγκριση με το 65,4% των υπαλλήλων του Δημοσίου.
Ακούστε κι άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο:
Η μέση ετήσια αμοιβή των δημοσίων υπαλλήλων το 2013 ήταν 19.686 ευρώ, το 2014 ανέβηκε στις 19.809, το 2015 έφτασε στις 20.208, συμφώνως με στοιχεία που παρουσίασε στη Βουλή ο Γ. Χουλιαράκης και αφορούν το σύνολο των υπαλλήλων που απασχολήθηκαν ανά έτος στην κεντρική κυβέρνηση, σε ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ, καθώς και στους ΟΤΑ Α΄ και Β΄ βαθμού (όλοι αυτοί περιλαμβάνονται στο μισθολογικό κόστος που υπολογίζει η Ενιαία Αρχή Πληρωμών).
Από δε την ανάλυση αυτών των στατιστικών, προκύπτει σαφώς ότι στην πραγματικότητα τη διετία 2015 – 16 ο αριθμός των υπαλλήλων του Δημοσίου ουσιαστικά αυξήθηκε επειδή η κυβέρνηση Συρανέλ διόριζε «από πόρτες και παράθυρα»!
Είναι, ναι ή όχι, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο προνομιούχοι;
Και, ποιος πληρώνει όλη αυτή την δαπάνη; Που είναι μάλιστα δυσανάλογη μεγάλη σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρονται; Μη κουνάτε το κεφάλι. Εσείς, εγώ, όλοι μας. Φόροι, φόροι, φόροι, φόροι και πάλι φόροι!
Θα το καταλάβουμε ποτέ;
Θα ζητήσουμε, θα απαιτήσουμε να μικρύνει το κράτος;
Και πρωτίστως, θα το καταλάβουν οι πολιτικοί που έχουν στα χέρια τους τα… πελατολόγια;
Φυσικά, οι πολιτικοί και δη οι Αριστεροί που έχουν και τον έρωτά τους με το Κράτος, είναι ικανοί να μας πουν ότι δεν είναι μεγάλος ο δημόσιος τομέας και πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά η Ελλάδα είναι… λίγη… Ή μικρή!
