Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κι είναι ώρα μιας πιο ώριμης απάντησης του ερωτήματος γιατί συνέβη αυτό.
Τι σήμαινε η εκλογή Κυριάκου;
Σήμαινε κατ’ αρχάς την κινητοποίηση των δυνάμεων της κοινωνίας απέναντι στον κομματικό λαϊκισμό, στον λαϊκισμό γενικότερα και στις κρατικοδίαιτες λογικές και πρακτικές.
Σήμαινε την απόφαση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας να σταθούν αλληλέγγυοί του στην ανάσχεση του λαϊκισμού και στις κουταμάρες του κάθε πικραμένου που υποσχόταν ότι κατέβαζε η αγράμματη γκλάβα του και τις περισσότερες φορές γινόταν πρωθυπουργός ή κυβερνητικός εταίρος!!
Σήμαινε ότι εξελέγη πρόεδρος ενός άκρως συντηρητικού κόμματος, ένας άνθρωπος με φιλελεύθερα και μεταρρυθμιστικά χαρακτηριστικά, που είχε δαιμονοποιηθεί από την Αριστερά και μεγάλο μέρος της Λαϊκής Δεξιάς (ακόμη και από μέλη του κόμματός του) ότι είναι ένας …νεοφιλελεύθερος που τόλμησε να απολύσει …δημοσίους υπαλλήλους.
Υπερβολική η δαιμονοποίηση, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Λαϊκή Δεξιά κι η συντηρητική παράταξη, πάντα συνοδοιπορούσαν με την Αριστερά και άκουγαμ με δέος τις επιταγές της. Εξ ου και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Εξ ου και ο νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας και άλλα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή, που άφησαν την Αθήνα να καεί, το 2008, παρά να στενοχωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τις περιθωριακές του ομάδες που έστελναν χιλιάδες sms σε μαθητόπουλα να κατέβουν στους δρόμους, όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος.
Η εκλογή του Κυριάκου λοιπόν, σήμαινε κι αυτό. Το βήμα χειραφέτησης της φιλελεύθερης παράταξης από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Ήταν το «δεν πάει άλλο» της δημιουργικής και παραγωγικής Ελλάδας απέναντι στα κρατικοδίαιτα κατεστημένα που κρατούν δέσμια τη χώρα και δεν της επιτρέπουν να σηκώσει κεφάλι. Ήταν η κινητοποίηση κι άλλων ανθρώπων, από τον ευρύτερο κεντρώο χώρο, πέραν των κομματικών μηχανισμών, της καμαρίλας, του παλαιοκομματισμού και του λαϊκισμού.
Είναι και κάτι ακόμη: Η εκλογή του Κυριάκου έγινε από ανθρώπους που κατανοούν απολύτως ότι η χώρα χρειάζεται άλλο παραγωγικό μοντέλο. Κι αυτό το μοντέλο δεν μπορούσαν να το οραματιστούν ούτε οι εσωκομματικοί του αντίπαλοί , ούτε πολύ περισσότερο οι νυν κυβερνώντες. Οι άνθρωποι, δηλαδή, που έχουν εμπεδώσει πως με παλαιοδεξιές ή συντηρητικές τακτικές σαν αυτές που εφάρμοζε η Νέα Δημοκρατία και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο τόπος πάει στα βράχια. Τέτοιες τακτικές τους μόνους που μπορούν να συγκινούν είναι κάποιοι που μπορεί να θέλγονται από καμιά προοπτική διορισμού στο δημόσιο, σαν αυτούς που κάνει αφειδώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκλογή του Κυριάκου δεν ήταν λοιπόν κάτι περισσότερο από την ανάγκη της κοινωνίας για φρέσκιες ιδέες, αλήθειες, πραγματικές κι όχι ουτοπικές προτάσεις και λίγα λόγια…
Όχι για να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία τις επόμενες εκλογές. Αυτές θα τις κερδίσει ούτως ή άλλως.
Μα για την σοβαρή πιθανότητα να οδηγήσει τη χώρα, μαζί με κάποιους κανονικούς ανθρώπους, στο ξέφωτο…
