Ήθελα νάξερα που πάνε και τους βρίσκουν.
Και τους δίνουν τις τύχες της χώρας και όλων μας.
Βγαίνει που λέτε ο νέος υπουργός Ανάπτυξης, καθηγητής παρακαλώ, και ανακαλύπτει μια νέα οικονομική θεωρία. Ότι τους επιχειρηματίες δεν τους απασχολεί το κέρδος!
Ουσιαστικά αυτό λέει με άρθρο του στην «Καθημερινή», στο οποίο ισχυρίζεται ότι η υπερφορολόγηση δεν επηρεάζει τις επενδύσεις!!!
Ξαναλέω: Πού πάνε και τους βρίσκουν;
Αυτός ο περίεργος καθηγητής, Δημήτρης Παπαδημητρίου τ’ όνομά του, είναι βέβαιο ότι έχει αποφασίσει να προσπεράσει τον περιβόητο Βαρουφάκη στην ασχετοσύνη.
Και όπως γίνεται συνήθως, όλα ξεσπάνε στο κεφάλι του κασίδη.
Η …επαναστατική θεωρία του κυρίου καθηγητή και υπουργού της κυβέρνησης Τσίπρα, θέλει και καλά να εφαρμόσει την βλακώδη θεωρία του στην Ελλάδα, δηλαδή στη χώρα με τις μικρότερες επενδύσεις και τη μεγαλύτερη ανεργία της Ευρώπης!
Δηλαδή, στη χώρα που ο επιχειρηματίας που επενδύει για να λάβει πίσω τα χρήματά του με το προσδοκόμενο κέρδος, ΠΡΕΠΕΙ πρώτα να πληρώσει 29% φόρο, 15% φόρο μερισμάτων, την ….μόνιμη έκτακτη εισφορά (από 4 μέχρι 10%) συν όλους τους άλλους φόρους και τις υψηλότατες ασφαλιστικές εισφορές. Συν τον ΦΠΑ, που είναι εκ των πλέον υψηλών στην Ευρώπη.
Κι ο καθηγητής –υπουργός, βγαίνει και ισχυρίζεται ότι υπερφορολόγηση δεν έχει σημασία, αρκεί να υπάρχουν «διαφανείς διαδικασίες διαγωνισμών, ισχυρό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και παροχή τραπεζικής χρηματοδότησης με οικονομικά κριτήρια»!!!!
Πόση κουταμάρα άραγε; Πόση; Πόση; Πόση;
Ας τα πούμε λοιπόν στον κύριο καθηγητή – υπουργό. Όχι ίσως με τις ακαδημαϊκές γνώσεις του, αλλά με βάση την απλή λογική.
Σε μια οικονομία λοιπόν, τα επενδυτικά σχέδια διώχνονται από τους υψηλούς φόρους.
Και τα επενδυτικά σχέδια κατατάσσονται με βάση την προσδοκόμενη οικονομική τους απόδοση.
Ας φανταστούμε μια πυραμίδα: Στην κορυφή υπάρχουν πολύ λίγα επενδυτικά σχέδια με πολύ υψηλή απόδοση, στη μέση αρκετά επενδυτικά σχέδια με κανονική απόδοση και στη βάση πάρα πολλά επενδυτικά σχέδια με σχετικά χαμηλή απόδοση. Ανάλογα λοιπόν με το ύψος της φορολογίας γίνονται διαθέσιμα είτε:
-Ελάχιστα επενδυτικά σχέδια (η κορυφή μόνο της πυραμίδας), όταν υπάρχει υπερφορολόγηση, είτε
– Το πάνω μέρος της πυραμίδας, όταν η φορολογία είναι σε κανονικά επίπεδα, είτε
– Σχεδόν ολόκληρη η πυραμίδα, όταν η φορολογία είναι χαμηλή.
Η Ελλάδα, λοιπόν, με εφιαλτική ανεργία και μετά από μια μακρά περίοδο αποεπένδυσης είναι προφανές ότι χρειάζεται ολόκληρη την πυραμίδα.
Δεν το ξέρει αυτό ο κύριος καθηγητής –υπουργός; Δεν το κατανοεί;
Πάμε παρακάτω. Πάντα με την απλή λογική.
Η απόδοση των επενδύσεων επηρεάζεται βέβαια από πολλούς παράγοντες.
Το κόστος του χρήματος, την αβεβαιότητα, την ταχύτητα υλοποίησης της επένδυσης, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κ.λπ.
Ό,τι όμως κι αν συμβαίνει με τους άλλους παράγοντες που επηρεάζουν τις επενδύσεις, η επίπτωση της φορολογίας δεν αλλάζει. Προπαντός σε ακραίες συνθήκες υπερφορολόγησης και αποεπένδυσης.
Για να το πούμε απλά, μήπως και το κατανοήσει ο κύριος καθηγητής –υπουργός:
Με φορολογία 100% έχουμε μηδέν επενδύσεις ακόμα κι αν έχουμε την πιο ανταγωνιστική οικονομία του πλανήτη.
Η Ελλάδα τώρα είναι πολλαπλώς προβληματική. Κι προφανώς όχι μόνο στη φορολογία. Είναι προβληματική στο κόστος του χρήματος (διπλάσιο τουλάχιστον από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης), στη διαφθορά, στη γραφειοκρατία, στον κίνδυνο χώρας, στην ασφάλεια δικαίου και την ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης κ.λπ. Με τη βούλα και σφραγίδα όλων των σχετικών διεθνών δεικτών (Ease of Doing Business της παγκόσμιας Τράπεζας στη θέση 61, αμέσως κάτω από το Κόσοβο, Global Competitiveness Index του φόρουμ του Νταβός στη θέση 86, αμέσως κάτω από την Ουκρανία, δείκτης διαφθοράς της transparency International, στη θέση 58, αμέσως κάτω από τη Γκάνα κ.λπ.).
Αυτά λίγο πολύ ίσχυαν και πριν την έλευση της λαίλαπας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως αποφάσισε να εφαρμόσει στον τομέα των επενδύσεων την λαϊκή ρήση «ήτανε στραβό το κλήμα το έφαγε κι ο γάιδαρος».
Είχαμε δηλαδή όλα αυτά τα εμπόδια, δεν κάνουμε τίποτε ουσιαστικό για αυτά και προσθέσαμε και την παρανοϊκή φορολογία για να πειραματιστούμε. Το αποτέλεσμα: Αντί για επενδύσεις οι επιχειρήσεις μεταναστεύουν, οι επαγγελματίες κλείνουν τα βιβλία τους και οι νέοι επιστήμονες ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους και τραβάνε κατά την ξενιτειά. Κι ο κύριος καθηγητής – υπουργός, εφαρμόζοντας το αγγλοσαξονικό «adding insult to injury» αποφάσισε ότι είναι κατάλληλη στιγμή για παραδοξολογίες και θεωρίες…
Είπαμε, μας βρήκε νέος Βαρουφάκης. Περαστικά μας…
