Μπορεί το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών να μετονομάστηκε σε “Γεώργιος Γεννηματάς” φέροντας υπερήφανα το όνομα του αείμνηστου υπουργού του ΠΑΣΟΚ, σχεδιαστή του ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας), ωστόσο ελάχιστο απέμεινε από την φιλόδοξη προσπάθεια που οραματίστηκε.
Το πλέον δίκαιο πλέον σεβόμενοι, πρωτίστως, την μνήμη του Γιώργου Γεννηματά, είναι να επαναπροσδιορίσουμε αλλάζοντας εκ νέου την ονομασία του δίνοντας αυτή του πολλά βάρη και ασήκωτου Παύλου Πολάκη, νυν αναπληρωτή υπουργού Υγείας!… Αρκούν λίγες ώρες στα επείγοντα περιστατικά, ημέρα εφημερίας, για να συνειδητοποιήσει κανείς την πλήρη συγγένεια με το ανάστημα του ανδρός, πρωτοπαλίκαρου του ΣΥΡΙΖΑ, Κρητίκαρου Πολάκη!
Ο λεξικός οχετός του αναπληρωτή υπουργού έχει μεταλαμπαδευτεί στο ακέραιο στο επιστημονικό προσωπικό, που με περιττή αλαζονεία και ύφος χιλίων καρδιναλίων διαχειρίζεται τον πόνο και την ανάγκη δεκάδων καθ´ολα αξιοπρεπών ασφαλισμένων.
Έζησα την οδυνηρή εμπειρία να συνοδέψω στο “Παύλος Πολάκης” – πρώην ” Γεώργιος Γεννηματάς” – την μεγαλύτερη κατά τέσσερα χρόνια αδερφή μου, άτομο εκ γενετής με ειδικές ανάγκες. Λόγω διανοητικής καθυστέρησης και ο πλέον αδαής μπορεί να αντιληφθεί ότι χρίζει συνοδού, αφού η επικοινωνία της περιορίζεται στο ελάχιστο. Παρόλα αυτά, στις περίπου δέκα ώρες που παραμείναμε, λόγω υπέρμετρης αδιαφορίας, στα επείγοντα περιστατικά ουδείς από τους ιατρούς σεβάστηκε την συγκεκριμένη ανάγκη. Το γεγονός ότι επιτακτικά με υποχρέωναν να παραμένω στο διάδρομο, είχε αποτέλεσμα να αφαιρέση τέσσερις φορές την πεταλούδα, με αρχάριες και ανεκπαίδευτες νοσοκόμες να την τρυπήσουν περισσότερες από πενήντα φορές, προκειμένου να βρουν φλέβα!… Στις οποίες αντιδράσεις μου η απάντηση πανομοιότυπη: παρακαλώ περάστε έξω. Κι ενώ στην αρχή μπορεί να με κολάκευε ο πληθυντικός ευγενείας, στην πορεία απωλέσθη κι αυτός.
Ώρα δώδεκα το βράδυ, έχοντας ήδη επτά ώρες αναμονή, η ωραία του παθολογικού (πιστεύω ότι είναι η μοναδική γιατρός στον πλανήτη που όταν έχει εφημερία πηγαίνει κομμωτήριο) θυμήθηκε πως πρέπει να κάνουμε και ακτινογραφία θώρακος. Μέχρι τότε την απασχολούσε μόνο το περμανάντ!… Τι σημαίνει, τώρα, ακτινογραφία θώρακος; Απλούστατα ότι πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον μια ώρα τραυματιοφορέα να συνοδεύσει τον ασθενή! Το ζήσαμε στις τρεις προηγούμενες εξετάσεις. Μη ρωτήσετε γιατί δεν ζητάνε όλες τις εξετάσεις μαζί. Αυτονόητο ήταν, το ρώτησα. Αν και μεταξύ μας υποψιαζόμουνα την απάντηση: πέρασε έξω. Είχε επέλθει ήδη ο ενικός!
Ώρα μια το βράδυ, την επομένη: Ο τραυματιοφορέας μόλις ήρθε. Βάλε και μισή ώρα αναμονή έξω από το ακτινολογικό φθάσαμε στη μιάμιση. Δυο η ώρα περίπου τη νύχτα είμασταν με τις εξετάσεις στο χέρι πίσω στο παθολογικό. Όλο αυτό το διάστημα μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω στην εκλεκτή ιατρική ομήγυρη του παθολογικού ότι πρόκειται για ειδική περίπτωση, γεγονός που θα έπρεπε να ευαισθητοποιήσει τις οποίες εναπομείναντες εν λειτουργία ευαίσθητες χορδές τους. Ψιλά γράμματα για τον κάθε Πολάκη. Μέχρι να φθάσει η στιγμή που θα μιλήσεις στη γλώσσα τους.
Τρεις και τριάντα τα ξημερώματα. Αναγκάστηκα να μιλήσω την γλώσσα τους!… Η υπομονή εξαντλήθηκε και μαζί με αυτήν και η οποία διάθεση ευγένειας.
Δέκα λεπτά αργότερα. Πήραμε το περιβόητο εισιτήριο εισαγωγής. Συμπέρασμα; Και ο κάθε Πολάκης θέλει τα… Γαλλικά του!
