Για ότι κι αν ερωτάται ο Τσίπρας, για ότι κι αν συμβαίνει στις κατεστραμμένες οικονομία και κοινωνία μας, απαντά ότι ευθύνεται το χρέος.
Του έχει γίνει έμμονη ιδέα. Το χρέος. Και η αναδιάρθρωσή του.
Αυτό είναι το μόνο και τελευταίο του αφήγημα προς όσους τον ψήφισαν. Όλα τα άλλα έχουν καταρρεύσει. Εξ ου και η μονοθεματική προσέγγιση της οικονομίας μας.
Κάποιος όμως πρέπει να πει στον πρωθυπουργό και τους ιδεοληπτικούς συντρόφους του, ότι δεν είναι το χρέος που κρατά τραβηγμένα τα γκέμια της οικονομίας και της ανάπτυξης.
Ποιος επενδυτής, επί παραδείγματι, θα έρθει στην Ελλάδα που αλλάζει τρεις φορές τον χρόνο τα φορολογικά δεδομένα; Ποιος επενδυτής θα έρθει στην Ελλάδα που οι δικαστικές αποφάσεις κάνουν 10 και 15 χρόνια για αν εκδοθούν; Ποιος επενδυτής θα έρθει στην Ελλάδα όταν σ’ αυτή το κέρδος θεωρείται, περίπου, ποινικό αδίκημα; Ποιος επενδυτής θα έρθει στην Ελλάδα της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας; Ποιος επενδυτής θα έρθει στην Ελλάδα, όταν το πολιτικό σύστημα είναι τόσο ασταθές και επιπόλαιο; Ποιος επενδυτής θα έρθει στην Ελλάδα, όταν γνωρίζει ότι κυβερνάται από μια κυβέρνηση που έφτασε μια ανάσα από το βγάλει τη χώρα από την Ευρωζώνη; Ποιος σοβαρός επενδυτής θα πάει να συνομιλήσει με αυτούς που κυκλοφορούν σαν λέτσοι, πουλώντας τάχα αντισυμβατικότητα;
Να το δούμε κι αλλιώς;
Εδώ καλά καλά οι Έλληνες δεν έχουν εμπιστοσύνη (εξ ου και τα χρήματά τους είναι στα στρώματα κι όχι στις τράπεζες) την κυβέρνηση, θα την εμπιστευθούν οι ξένοι επενδυτές;
Είναι και κάτι ακόμη: Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν άλλες χώρες με χρέος πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας, που δεν έπεσαν στην κόλαση της ύφεσης και της δικής μας κρίσης.
Όμως, αυτές οι χώρες έκαναν ή κάνουν όσα πρέπει. Παρεμβαίνουν, επεμβαίνουν σε καίρια ζητήματα κι οι πολιτικοί τους δεν αερολογούν, ούτε ανεβαίνουν στα μπαλκόνια και απειλούν επενδυτές ή άλλα κράτη. Χώρες που δεν κυβερνώνται με ιδεοληψίες και τσιτάτα. Χώρες που αποθεώνουν εκείνους που είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν σ’ αυτές, ακόμη και εκατό ευρώ. Χώρες που μεταρρυθμίζουν συστηματικά ότι προκαλεί εμπόδια και φραγμούς στην ανάπτυξή τους.
Ναι, δεν τίθεται ζήτημα ότι το χρέος πρέπει κάποια στιγμή να διευθετηθεί.
Όμως, πρέπει πρώτα να … διευθετηθούμε – μεταρρυθμιστούμε εμείς.
Να δούμε τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν και έπρεπε ήδη να έχουμε κάνει μόνοι μας, να δούμε τις δημοσιονομικές μας ισορροπίες, να κλείσουμε τον πάτο του βαρελιού που κατασπαράζει όλες τις θυσίες μας.
Διαφορετικά, χωρίς εμείς να κάνουμε όσα πρέπει, ακόμη κι αν αύριο το πρωί μας χαρίσουν όλο το χρέος, σε 12 χρόνια αυτό θα έχει γίνει πάλι ίδιο με το σημερινό…
Κάτι που δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει ο Αλέξης Τσίπρας, οι υπουργοί, τα στελέχη του και οι εναπομείναντες οπαδοί του.
Και πολλοί από την αντιπολίτευση…
