O αγώνας για τη δημοκρατία είναι διαρκής και ανυποχώρητος.
Σαράντα τρία χρόνια μετά, θυμόμαστε και τιμούμε την εξέγερση της νεολαίας, τον Νοέμβρη του 1973, ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα. Θυμόμαστε και τιμούμε μια από τις πιο λαμπρές στιγμές των αγώνων αυτού του τόπου, γιατί το παράδειγμα του ξεσηκωμού εκείνου είναι ζωντανό ακόμα και σήμερα, και θα παραμένει για πάντα ζωντανό, αρνούμενο να γίνει μια συμβολική εκδήλωση χωρίς περιεχόμενο.
Θυμόμαστε τον Νοέμβρη, γιατί τα αιτήματά του είναι επίκαιρα, και θα είναι πάντα επίκαιρα. Ο αγώνας για Δημοκρατία, η δίψα για Ελευθερία, η μάχη για τα κοινωνικά δικαιώματα, για μια διαφορετική, αξιοπρεπή ζωή, δεν εγκλωβίζεται σε χρονολογικούς δείκτες και ημερολόγια.
Θυμόμαστε την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου, τη Νομική, αλλά και τους τόπους εξορίας και μαρτυρίου ανδρών και γυναικών, τα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, κάθε μέρος όπου άνθρωποι ανακρίθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, υπερασπιζόμενοι ιδέες, πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Τιμούμε κάθε πράξη αντίστασης, κάθε προσπάθεια ρηγμάτωσης του φόβου και του επτάχρονου σκότους, κάθε αναλαμπή ελπίδας στον ζόφο της τυραννίας.
Θυμόμαστε, επίσης, την προδοσία της Κύπρου, από το στρατιωτικό καθεστώς, και συνεχίζουμε τις προσπάθειες για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Δεν θυμόμαστε, απλά, τους περασμένους αγώνες, αλλά και συνεχίζουμε στους ίδιους δρόμους τον αγώνα. Ειδικά σήμερα, όπου οι νοσταλγοί της χούντας και του φασισμού εμφανίζονται ξανά, για να σκορπίσουν το δηλητήριο του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, του αυταρχισμού, ενώ άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν για τα θετικά της αναθεώρησης του παρελθόντος και για τη λήθη, είναι υποχρέωσή μας να μας βρουν απέναντί τους. Ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, των νεκρών, των εξόριστων, των φυλακισμένων και βασανισμένων, είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή για όλες και όλους, για Ελευθερία,
