Ήταν πριν 55 χρόνια. Όταν οι κάτοικοι του Βερολίνου ξύπνησαν (13 Αυγούστου 1961) και είδαν ένα τοίχος να χωρίζει την πόλη τους στη μέση. «Το τείχος του αίσχους», όπως έγινε γνωστό.
Το τείχος που χώριζε τη δημοκρατία από τον ολοκληρωτισμό.
Έκτοτε και για πολλά χρόνια οι μισοί από αυτούς απολάμβαναν την ελευθερία, την πρόοδο, την ανάπτυξη της χώρας τους και την ευμάρεια κι οι άλλοι μισοί ζούσαν κάτω από την μπότα του σοβιετικού φασισμού , στη μιζέρια, στην κακομοιριά κι αναζητούσαν εναγωνίως στις ουρές ένα κομμάτι ψωμί κι ευκαιρίες να υπερπηδήσουν τείχος και συρματοπλέγματα.
Σαν χθες, 9 Νοεμβρίου του 1989, το τείχος κατέρρευσε.
Από την εξέλιξη της ίδιας της ζωής. Και πήρε στα μπάζα του τον ολοκληρωτισμό του σφυροδρέπανου, το καθεστώς της ανελευθερίας και της φτώχειας.
Κι όλο το Βερολίνο πια, ενωμένο, θυμάται και γιορτάζει. Την πτώση του κόκκινου φασισμού.
Όπως θυμάται κι η ανθρωπότητα.
Όχι φυσικά όλη η ανθρωπότητα.
Υπάρχουμε εμείς, στην Ελλάδα. Που απλά δεν ασχολούμαστε. Όπως κι η Βόρειος Κορέα.
Που πολλοί εξ ημών αναπολούν τον υπαρκτό σοσιαλισμό και θρηνούν τον γκρεμισμένο παράδεισο, χάρη σε όσα προσφέρει η φιλελεύθερη δημοκρατία.
Ναι, εμείς στην Ελλάδα, έχουμε ακόμη θαυμαστές του κομμουνισμού.
Πρωθυπουργό, υπουργούς, οπαδούς, κόμματα.
Που υποκλίνονται στον αποθανόντα παγκοσμίως μαρξισμό!
Πορευόμενοι με τη γραφικότητα και την ανορθογραφία της παγκόσμιας ιστορίας, περιμένουν την παλινόρθωση της.
«Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε», έγραψε στην πρώτη του σελίδα ο «Ριζοσπάστης», την περασμένη εβδομάδα, αναμασώντας τα λόγια του Γόντικα στην εκδήλωση του ΚΚΕ, για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού».
Δηλαδή, 70 χρόνια από τότε που το ΚΚΕ ξεκίνησε τον πόλεμο για να καταλάβει δια της βίας την εξουσία στην χώρα.
Όμως, τι μας λέει το ΚΚΕ;
Ότι θα νικήσει!
Πώς αλλιώς μπορεί να νικήσει πλην της επανάστασης και της βίας;
Κι ύστερα μας λένε για… δημοκρατία!
Ποιοι;
Τα απολειφάδια του Στάλιν!
Αυτοί που δεν πήραν χαμπάρι τι έγινε και πώς κατέρρευσαν τα σταλινικά καθεστώτα.
Αυτοί που χρηματοδοτούνται σήμερα από τη Δημοκρατία, για να ευαγγελίζονται την ανατροπή της και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου…
Κι όσοι τα επισημαίνουμε βαφτιζόμαστε…. φασίστες, ακροδεξιοί και λουζόμαστε με διάφορους χαρακτηρισμούς.
Όπως και νάναι όμως, κάποιοι μπορούμε να σκεφτόμαστε. Να γνωρίζουμε και να μαθαίνουμε. Να έχουμε την κριτική ματιά να αξιολογούμε την διαφορά των δυο κόσμων. Να θυμόμαστε και να τιμούμε τις χιλιάδες ανατολικογερμανών που έχασαν τις ζωές τους στο «τείχος του αίσχους». Τους χιλιάδες ανατολικοβερολινέζους που εκείνο το πρωινό της 9ης Νοεμβρίου 1989, σχημάτισαν ουρές χιλιομέτρων για να φύγουν από τον …παράδεισό τους και να βρουν την ελευθερία από το γκρεμισμένο τείχος…
Και να θυμόμαστε, να υποκλινόμαστε και στους παππούδες μας, που πριν από δεκαετίες αντιστάθηκαν στη βία του ολοκληρωτισμού, για να μη γευτούμε τον …παράδεισο και έχουμε την τύχη των δύστυχων ανατολικογερμανών….
