Όσοι έχουν ζήσει κρίση πανικού ξέρουν καλά εκείνη τη στιγμή: η καρδιά επιταχύνει σαν να τρέχει για τη ζωή της, η αναπνοή κόβεται, τα χέρια ιδρώνουν, το σώμα τρέμει, και όλα μοιάζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Είναι μια εμπειρία που σε ακινητοποιεί, σε φοβίζει βαθιά και σε κάνει να αμφισβητείς ακόμη και την ίδια σου τη σταθερότητα. Κι όμως, παρά την ένταση και τον τρόμο που προκαλεί, η κρίση πανικού δεν είναι σημάδι «τρέλας» ούτε ένδειξη ότι κάτι ανεπανόρθωτο συμβαίνει. Είναι, στην πραγματικότητα, μια κραυγή του σώματος που ζητά χώρο, αναπνοή, επαναφορά.
Οι κρίσεις πανικού δεν εμφανίζονται τυχαία. Συνήθως γεννιούνται από μια εσωτερική πίεση που έχει συσσωρευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα: άγχος που δεν εκφράστηκε, φόβοι που δεν ειπώθηκαν, ανάγκες που μπήκαν στο περιθώριο, ρυθμοί ζωής που ξεπέρασαν τα όρια της αντοχής μας. Το νευρικό σύστημα, όταν νιώθει πως δεν μπορεί άλλο, αντιδρά με τον δικό του τρόπο: πατάει «κόκκινο». Η κρίση τότε δεν είναι εχθρός. Είναι καμπανάκι. Είναι το σημείο όπου ο οργανισμός λέει: “Σταμάτα. Κάτι πρέπει να αλλάξει.”
Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι η κρίση πανικού αντιμετωπίζεται. Όχι με μαγικές λύσεις ούτε με βίαιη προσπάθεια να την «εξαφανίσουμε», αλλά με επανασύνδεση με το σώμα και τον εαυτό. Η αναπνοή είναι το πρώτο μας εργαλείο. Αργή, βαθιά, σταθερή. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος να στείλουμε μήνυμα στο νευρικό σύστημα ότι δεν απειλούμαστε. Στη συνέχεια, βοηθά να στρέψουμε την προσοχή μας σε κάτι σταθερό: το πάτωμα κάτω από τα πόδια, ένα αντικείμενο στο χώρο, μια φράση όπως «είμαι εδώ». Μικρές άγκυρες που μας φέρνουν πίσω στο παρόν.
Η θεραπεία όμως πάει βαθύτερα. Εκεί εξερευνούμε τις πραγματικές αιτίες: τι πιέζει, τι φοβάται, τι χρειάζεται ο άνθρωπος πίσω από την κρίση. Κι όταν αυτές οι ρίζες αρχίζουν να φωτίζονται, η συχνότητα και η ένταση των κρίσεων μειώνονται. Δεν εξαφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά σταδιακά χάνουν την εξουσία τους. Σαν κύματα που κάποτε σε παρασέρνουν, αλλά στο τέλος μαθαίνεις να τα διαβάζεις… και να τα περνάς.
Σημαντικό είναι επίσης να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Οι κρίσεις πανικού είναι από τις πιο συχνές δυσκολίες της εποχής μας. Όσο πιο πολύ το παραδεχτεί κανείς, τόσο πιο φυσιολογική γίνεται η εμπειρία. Και το «φυσιολογικό» είναι πάντα θεραπευτικό· γιατί σταματάς να πολεμάς τον εαυτό σου και αρχίζεις να τον ακούς.
Ναι, η κρίση πανικού αντιμετωπίζεται. Με γνώση, με φροντίδα, με υπομονή, με καθοδήγηση. Και κυρίως με την ειλικρινή διάθεση να ακούσουμε το σώμα μας, όχι σαν αντίπαλο, αλλά σαν έναν σύμμαχο που κάποια στιγμή κουράστηκε και ζήτησε βοήθεια. Όταν αυτό κατανοηθεί, τότε η κρίση παύει να είναι απειλή και γίνεται ευκαιρία για έναν καινούργιο, πιο ήρεμο τρόπο ζωής.
Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας
