Ξεκίνησε χθες το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το συνέδριο που βρίσκει για πρώτη φορά το κυβερνόν κόμμα σε θέση μνημονιακής αρχής.
Κι είναι ιστορικά δεδομένο ότι τα ολοκληρωτικά κόμματα, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αναγορεύουν τα συνέδρια τους ως μεγαλειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες και υπέρτατη λειτουργία τους, από τα οποία εκπορεύονται ιδεοληψίες που καθαγιάζονται.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συμμετέχουν θα διατυπώσουν οράματα, επιθυμίες, θα επιδείξουν και τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις.
Όμως, μέσα στις αίθουσες, είναι βέβαιο ότι θα είναι χαρακτηριστικά απών ο πολιτικός ρεαλισμός κι η πράξη. Θα είναι απούσα κι η πραγματικότητα.
Η αντινομία, η αντίφαση μεταξύ οράματος και πραγματικότητας είναι σαφές ότι είναι παραλυτική.
«Απειλώντας» οι πρωταγωνιστές τους εαυτούς τους και τους άλλους, ότι οι κυβερνητικές πρακτικές τους μπορεί να τους οδηγήσουν και στην απόφαση να αυτοκαταργηθούν ως «κυβερνήτες», αυτοχειραγωγούνται προκειμένου να δώσουν οξυγόνο στην αλλοιωμένη συνείδησή τους. Τα συνέδρια αυτού του είδους αποκτούν έτσι μια λυτρωτική διάσταση. Τροφοδοτούν με χρόνο την εξαντλημένη πραγματικότητά τους.
Το συγκεκριμένο συνέδριο αποτελεί επιχείρηση μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ανοίγματος στην κοινωνία. Όμως, με ποια πρόσωπα; Με τον Φώτη –Φανούρη Κουβέλη, τον Τζουμάκα και κάποιους άλλους ξέμπαρκους του βαθέως ΠαΣοΚ; Είναι άνοιγμα στην κοινωνία όλοι αυτοί;
Είναι βέβαιο ότι όπως σε όλα τα αντίστοιχα συνέδρια, έτσι και στο τρέχον του ΣΥΡΙΖΑ, θα ακούσουμε κορώνες και θα δούμε για μια άλλη μια φορά το ίδιο έργο.
Η διαφορά είναι μια: Ότι ενώ όλοι αυτοί βυθίζουν την κοινωνία στην ουσία και στην πράξη, θα τη … σώσουν στα λόγια σε ένα ακόμη συνέδριο. Θα αυτοχειροκροτηθούν, θα αυτοθαυμαστούν, θα ξαναμιλήσουν για τα ιδανικά της Αριστεράς και άλλα παρόμοια φληναφήματα και μετά θα πάνε σπίτια τους ήρεμοι ότι επιτέλεσαν το δημοκρατικό και κομματικό τους καθήκον…
Κι η ζωή όλων μας, τραβάει την ανηφόρα…. Με δυσοίωνα μηνύματα από παντού… Και τον Τσίπρα χαμένο στα δώματα του Μεγάρου Μαξίμου προστατευόμενο από τις κλούβες των ΜΑΤ… Όμως, κάθε πτώμα που αποσυντίθεται, παράγει αφόρητη δυσοσμία!
Κι ήδη η κοινωνία έχει αρχίσει να παραφράζει το πάλαι ποτέ σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά» σε «ποτέ ξανά Αριστερά»…
