Στο αμερικάνικο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Alive Inside» (2014), ένας μεσήλικας εθελοντής προσπαθεί να αλλάξει το νοσηλευτικό σύστημα των ΗΠΑ, σχεδόν ολομόναχος.
Στον αγώνα του να αντιμετωπίζονται οι υπερήλικες πιο εξατομικευμένα και ανθρώπινα, αντί μαζικά και απρόσωπα, ξεχνάει τί θα πει ελεύθερος χρόνος και προσωπική ζωή και, όταν καταφέρνει να εισακουστεί και να αλλάξει τη λειτουργία 56 γηροκομείων (μόνο το 0,19% του συνόλου), πανηγυρίζει σαν να κέρδισε το τζόκερ.
Μέχρι σήμερα, ξημεροβραδιάζεται στα τηλέφωνα, ψάχνοντας χορηγούς και «ενοχλώντας» διευθυντές γηροκομείων και, με όχημα το δημοφιλές πλέον ντοκιμαντέρ, έχει καταφέρει να ενεργοποιήσει στο πλευρό του διάφορες ΜΚΟ και ομάδες δρώντων πολιτών, ώστε να αλλάξει η περίθαλψη των ηλικιωμένων στο σύνολό της.
Αυτό, τη σήμερον ημέρα, είναι μία μικρή επανάσταση- χωρίς καμία δόση υπερβολής. Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, έχοντας συγκεκριμένο σχέδιο και εκμεταλλευόμενοι τα υπερσύγχρονα μέσα που τους παρέχει ο κόσμος σήμερα.
Κάτι δεν τους αρέσει στο σύστημα και κάνουν κάτι για να το αλλάξουν. Έστω μικρό.
Δεν κάνουν καταλήψεις, ούτε μαζεύονται με φίλους τους να κλείσουν τους δρόμους.
Έχουν όραμα και γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί.
Αλίμονο, αν ήταν εύκολο να αλλάξουμε τον κόσμο.
Ομοίως, αφοσιωμένοι επιστήμονες απαρνούνται τη προσωπική τους ζωή για τη πιθανότητα να αφήσουν έναν κόσμο λίγο καλύτερο- και ας μη ζήσουν για να τον δουν- και περίπου το ίδιο ισχύει για τους πολιτικούς που θυσίασαν τη δημοφιλία τους, προκειμένου να τους δικαιώσει η Ιστορία.
Το επιμύθιο είναι ότι κανείς δεν έκανε καμία ουσιαστική διαφορά στη κοινωνία, χωρίς κόστος, χωρίς να αλλάξει τη ζωή του.
Συστημικός ή μη, κατ’ επάγγελμα επαναστάτης δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ.
Υπάρχει μόνο κατ’ επάγγελμα λαοπλάνος ή δημαγωγός ή «φασαρτζής», ειδικά στην Ελλάδα.
Δεν μας αρέσει το σύστημα, φωνάζουμε, κάνουμε και μια πορεία και μετά σπίτι μας.
Ακόμα χειρότερα, μπορεί κάποιοι να μην πηγαίνουν σπίτι τους, αλλά να επιμείνουν, να ανεβάσουν την ένταση, να βάλουν και μία φωτιά ή να κάνουν κατάληψη (ή και τα δύο μαζί) και μετά βγάζουν και μία προκήρυξη ή ένα μανιφέστο για τον κακό καπιταλισμό.
Τί θέλουν να τους ξημερώσει αφού τον καταρρίψουν, ούτε ξέρουν. Ή το αντίθετο.
Ξέρουν (Β. Κορέα, φερ’ειπειν), αλλά δεν θέλουν. Απλά ασκούν το «επάγγελμά» τους.
Τα παραπάνω δεν γράφονται με αφορμή κάποιο από τα συνήθη έκτροπα των «γνωστών- αγνώστων» ούτε κάποια φωτιά σε μία τράπεζα.
Η αφορμή είναι η ανακοίνωση αναθεώρησης των προγραμμάτων σπουδών των Αρχαίων Ελληνικών και της Ιστορίας από το υπουργείο Παιδείας (συνοπτική διδασκαλία του Μινωικού και του Μυκηναϊκού Πολιτισμού και κεφαλαίων όπως «Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος», «το Οικουμενικό Κράτος του Μ. Αλεξάνδρου» κ.α.) και οι αντιδράσεις που την ακολούθησαν, ειδικά από την Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων.
Εν προκειμένω, η κυβέρνηση έχει μία αριστερή ατζέντα, ιδιαίτερα στην Παιδεία, που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ, τώρα, και που την έχουν καταλάβει και οι πέτρες.
Εάν ως κοινωνία δεν έχουμε αντισώματα απέναντι στην συριζαϊκή προπαγάνδα ούτε σε ό,τι αφορά την αρχαιοελληνική ιστορία, τότε, συγγνώμη, αξίζουμε την συνοπτική της διδασκαλία.
Και, για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και να μην αφήσουμε τον πρόλογο των 300 λέξεων μετέωρο, η Εταιρεία των Ελλήνων Φιλολόγων μπορεί να κάνει την επανάστασή της μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας και, επιτέλους, να διδάξει στα σοβαρά και με πάθος Ιστορία και Νεοελληνική Λογοτεχνία.
Γιατί, η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε τον κ. Φίλη για να καταλάβουμε ότι η ελληνική Παιδεία πάσχει. Από τις νόσους που την ταλαιπωρούν, χειρότερη είναι η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των καθηγητών και των δασκάλων.
Ο δημόσιος υπάλληλος είναι μόνιμος, για να προστατεύεται από την αυθαιρεσία των πολιτικών του προϊσταμένων και, ο δάσκαλος ειδικότερα, για να ασκεί το λειτούργημά του απρόσκοπτα και ανεξαρτήτως πιέσεων (βλ. γονείς μαθητών).
Για να διδάξει στους μαθητές του τα Πολιτικά του Αριστοτέλη λοιπόν, δεν χρειάζεται να περιλαμβάνονται στην εξεταστέα ύλη ούτε να του το υποδείξει ο υπουργός, αλλά ο ίδιος να έχει τον ενθουσιασμό για να το πράξει. Ή, επίσης, για να γνωρίσει στα παιδιά τον Καζαντζάκη και τον Παπαδιαμάντη, οφείλει να κάνει κάτι παραπάνω από το να αρκεστεί στο «Ανθολόγιο».
Ωστόσο, για να συμβούν τέτοιες αλλαγές, ο δάσκαλος πρέπει να αλλάξει πολλά στη δουλειά του και επιπλέον, λόγω επαγγέλματος, στη καθημερινή του ζωή.
Όπως, να στέλνει τα παιδιά από το φροντιστήριο που διδάσκει, στο σχολείο.
Το αντίθετο, δηλαδή, από ό,τι κάνει τώρα.
Αυτό θα ήταν επανάσταση.
