ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΕΡΡΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΟΥΜΠΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΟΥ με θέμα ημερήσιας διάταξης τη συνέχιση της επεξεργασίας και εξέτασης του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας «Πλαίσιο για την προώθηση της παραγωγής βιομεθανίου, κανόνες για την οργάνωση της αγοράς παραγωγής υδρογόνου και τα γεωγραφικά περιορισμένα δίκτυα υδρογόνου – Μερική ενσωμάτωση Οδηγίας (ΕΕ) 2024/1788 και άλλες διατάξεις για την προστασία του περιβάλλοντος». (3η συνεδρίαση).
Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο, το οποίο θα καθορίσει κατά πολύ και το ενεργειακό μείγμα μελλοντικά στη χώρα. Είναι σίγουρο ότι έχουμε μείνει πάρα πολύ πίσω σε αυτό το καθαρό καύσιμο από το βιοαέριο να πάμε σε μια επεξεργασία να γίνει βιομεθάνιο, όπου στην Ευρώπη έχουν κάνει βήματα μπροστά και να μπορέσουμε αυτές τις οργανικές ύλες από αποσύνθεση άνευ οξυγόνου, γιατί αν είναι αυτή η μέθοδος την οποία διαβάζω, είναι πολύ καλό.
Από την άλλη, όμως, φυσικά θα πρέπει να στηρίξουμε κάποιες ελληνικές επιχειρήσεις. Αυτό που είπαμε εμείς ότι επιφυλασσόμαστε είναι ότι βρίσκουμε μέσα από τα άρθρα κάποιες ατέλειες, κάποια υπονοούμενα, κάποιες απορίες, που βρίσκουμε να βοηθούν μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, δηλαδή μια συγκεκριμένη ολιγαρχική κάστα επιχειρηματικών κύκλων και όχι τον Έλληνα. Βέβαια, ανοίγει και ο ασκός του Αιόλου για πάρα πολλά ζητήματα, αλλά κυρίως η κερκόπορτα για να έρθουν ξένες επιχειρήσεις ή συγκεκριμένοι όμιλοι, να εκμεταλλευτούν τα απόβλητα για την παραγωγή ενέργειας και τη μείωση του φαινομένου του θερμοκηπίου, σε αυτό που όλοι ευαγγελιζόμαστε ως πράσινη ανάπτυξη, κυκλική οικονομία κτλ.
Σε ό,τι αφορά, τα πρώτα τουλάχιστον τρία άρθρα είναι εισαγωγικά, είναι καθαρά διαδικαστικού χαρακτήρα, αναφέρονται επιγραμματικά στον σκοπό, στο αντικείμενο και στους ορισμούς σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Στο άρθρο 8 προβλέπεται η εξάρτηση του παραγωγού βιομεθανίου από τον αρμόδιο διαχειριστή σε μονάδα βιομεθανίου, που δεν πραγματοποιεί τώρα έγχυση στο δίκτυο διανομής. Δηλαδή, σε μια μη συνδεδεμένη μονάδα ο παραγωγός βιομεθανίου συνάπτει με τον αρμόδιο διαχειριστή μία σύμβαση κατασκευής και λειτουργίας, άρα μιλάμε ξεκάθαρα για μία εξάρτηση εδώ.
Δηλαδή, το ερώτημα, μελετώντας το άρθρο 8, είναι αν οι συμβάσεις αυτές θα είναι δημόσιες. Άλλωστε, τι ρόλο μπορεί να παίξει και να διαδραματίσει το Υπουργείο γι’ αυτές τις συμβάσεις, θα είναι απλά «κομπάρσος», ποιος θα είναι διαχειριστής; Το θέμα είναι να μην έρθουν στη χώρα μας ξένες εταιρείες. Αυτό βλέπουμε στο άρθρο 8.
(Συνέχεια ομιλίας του κ. Κωνσταντίνου Μπούμπα, Ειδικού Αγορητή της Κ.Ο. «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ–ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ»)
Σε ότι αφορά το άρθρο 9, το έργο σύνδεσης σχεδιάζεται και κατασκευάζεται από τον αρμόδιο διαχειριστή, ο οποίος έχει την κυριότητα και την ευθύνη λειτουργίας του. Φαίνεται, δηλαδή, πως υπάρχει μία απόλυτη κυριαρχία ως προς τον διαχειριστή και δεν φτάνει μόνο αυτό, καθώς ο παραγωγός βιομεθανίου παραχωρεί, χωρίς αποζημίωση στον αρμόδιο διαχειριστή, τον απαιτούμενο χώρο εντός του γηπέδου της Μονάδας βιομεθανίου για την εγκατάσταση τηςΜονάδας και της εγκατάστασης συμπίεσης του βιομεθανίου. Το κόστος κατασκευής του υπόλοιπου έργου, του αγωγού δηλαδή σύνδεσης Μονάδων βιομεθανίου συνδεδεμένων με το ΕΣΦΑ ή το δίκτυο διανομής, βαρύνει αποκλειστικά τον παραγωγό βιομεθανίου. Αυτό, τι συνεργασία μπορεί να είναι; Ο παραγωγός, δηλαδή, θα επιτρέπει αυτή την ελεύθερη είσοδο του εντεταλμένου Προσωπικού του αρμόδιου διαχειριστή, οποιαδήποτε μέρα και ώρα, για λόγους ασφάλειας, λειτουργίας και συντήρησης του εξοπλισμού; Άρα, ο διαχειριστής θα μπαίνει όποτε θέλει, γεγονός που καταργεί κάθε έννοια κυριότητας. Θα υπάρχει όμως μία προτεραιότητα στους Έλληνες παραγωγούς, θα τους δοθούν τα εχέγγυα, θα τους δοθούν κίνητρα;
Σε ό τι αφορά το άρθρο 10, υπάρχει μια γραφειοκρατία, που όμως εδώ μας βάζει σε σκέψεις, γιατί εδώ ευνοούνται ολιγάρχες φίλοι της Κυβέρνησης. Η αρμόδια αδειοδοτούσα Αρχή, δύναται εντός 20 εργάσιμων ημερών από την υποβολή της αίτησης, να ζητήσει διευκρινίσεις ή συμπληρωματικά των ήδη υποβληθέντων εγγράφων και στοιχείων εντός της ταχθείσας προθεσμίας. Η μη παροχή διευκρινίσεων ή η μη υποβολή των συμπληρωματικών εγγράφων που ζητήθηκαν εντός της ταχθείσας προθεσμίας, καθιστά την αίτηση απορριπτέα, άρα, δεν υπάρχει εδώ δικαίωμα επανυποβολής και αν ναι, για ποιους λόγους δεν υπάρχει αυτό; Δεν υπάρχουν επίσης, καθόλου τεχνικά κριτήρια που να δίνουν προτεραιότητα σε Έλληνες και αυτό εμείς το θεωρούμε άκρως επικίνδυνο. Για την τριετή άδεια, οι τοπικές κοινωνίες θα έχουν λόγο, θα υπάρχει διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες; Είναι το ζητούμενο.
Σε ό,τι αφορά την τροποποίηση άδειας εγκατάστασης Μονάδων βιομεθανίου στο άρθρο 11, γιατί δόθηκε η άδεια, μπορεί να αλλάξει χωρίς σχετικούς επανελέγχους; Είναι μια συνέχεια του προηγούμενου άρθρου. Αίτηση για τροποποίηση της άδειας εγκατάστασης θα συνεπάγεται και ούτε δικαιολογεί παράταση της διάρκειας ισχύος της άδειας και δεν αποτελεί αιτία διακοπής των εργασιών και της εν γένει κατασκευής της Μονάδας, άρα θα συνεχίζονται κανονικότατα οι εργασίες. Οι εργασίες, σε αυτές τις περιπτώσεις, θα πρέπει να αναστέλλονται και να μη συνεχίζονται.
Στο άρθρο 12, σε ότι αφορά την επανέκδοση άδειας εγκατάστασης Μονάδων βιομεθανίου, με το παρόν άρθρο ορίζεται ότι, αν ακυρώθηκε αμετάκλητα από το αρμόδιο διοικητικό δικαστήριο απόφαση της περιβαλλοντικής αδειοδότησης ή οποιαδήποτε άλλη διοικητική πράξη που απαιτείται για την έκδοση της άδειας εγκατάστασης, ο ενδιαφερόμενος δύναται σε συμμόρφωση με την ακυρωτική απόφαση, να αιτηθεί την επανέκδοση των ανωτέρων διοικητικών πράξεων, καθώς και τις άδειες εγκατάστασης. Εδώ όμως τώρα, η Δικαιοσύνη επ αυτού, τι ρόλο παίζει; Φαίνεται, δηλαδή, πως με αυτή τη διάταξη του άρθρου 12, ότι παρακάμπτεται και με τη δεύτερη ευκαιρία που δίνετε, υπάρχει ένα «παραθυράκι» εδώ. Αυτό βλέπουμε εμείς, αυτό το «παραθυράκι» που παρακάμπτει τον ουσιαστικό ρόλο της Δικαιοσύνης.
Το άρθρο 13 και την άδεια λειτουργίας Μονάδων βιομεθανίου, είναι για εμάς ένα πολύ σημαντικό άρθρο αυτό, θα το χαρακτηρίζαμε και ύποπτο, διότι η δοκιμαστική λειτουργία, η διάρκεια της οποίας δεν υπερβαίνει τους έξι μήνες, υπάρχει με δυνατότητα παράτασης μέχρι και τέσσερις μήνες ακόμη, κατόπιν αιτήματος του ενδιαφερομένου και σύμφωνης γνώμης του αρμόδιου διαχειριστή. Δεν γίνεται όμως, να πειραματιζόμαστε τόσο καιρό με το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία των Ελλήνων. Δεν γίνεται, πρέπει να υπάρχει έλεγχος κατά την περίοδο αυτή. Η άδεια λειτουργίας ισχύει για 20 χρόνια από την έκδοσή της, με δυνατότητα ανανέωσης για ίσο χρονικό διάστημα, άρα για άλλα 20 χρόνια, πάμε στα 40. Δεν θα υπάρχει επανεξέταση; Δεν γίνεται, μιλάμε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στο άρθρο 14 επίσης, το ερώτημα ξαναμπαίνει, θα υπάρχει επανέλεγχος, υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας ως προς τις τροποποιήσεις, ποιες είναι αυτές; Το θέμα είναι να υπάρχουν αυστηροί έλεγχοι πριν από κάθε αλλαγή, σε ό,τι αφορά πάντα την τροποποίηση άδειας λειτουργίας Μονάδων βιομεθανίου.
Στο άρθρο 15 που αφορά τις κυρώσεις, το θέμα είναι, ότι οι λεγόμενοι «μεγάλοι» θα προτιμούν να πληρώνουν τα πρόστιμα από το να είναι συνεπείς ως προς τις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις. Αυτό έχει ξαναγίνει, αυτό κάνουν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, πληρώνουν τα πρόστιμα και καταπατούν το περιβάλλον. Ποινικές ευθύνες δεν θα υπάρχουν, ως προς την αναζήτηση ενισχύσεων που έχουν ήδη καταβληθεί; Είναι ένα άλλο κομμάτι οι ποινικές ευθύνες. Η διαπίστωση της παράβασης και η επιβολή των κυρώσεων γίνονται από το αρμόδιο Όργανο του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, κατόπιν αιτιολογημένης εισήγησης της αρμόδιας αδειοδοτούσας Αρχής. Εδώ μπαίνουν ερωτηματικά, αν αυτό είναι αντικειμενικό, γιατί η ιστορία αυτό διδάσκει, με βάση τους μεγάλους ομίλους, τα μεγάλα, δηλαδή, επιχειρηματικά συμφέροντα και τραστ, σε ό,τι αφορά τα πρόστιμα.
Στο άρθρο 16 για τη διάθεση του παραγόμενου βιομεθανίου, φαίνεται εδώ πως το μονοπώλιο ανθεί και καλά κρατεί. Η διάθεση του παραγόμενου βιομεθανίου σε τελικούς πελάτες, περιλαμβανομένων των πρατηρίων και των απομακρυσμένων καταναλωτών, θα γίνεται από τους προμηθευτές φυσικού αερίου, στο πλαίσιο της άδειας προμήθειας που κατέχουν. Τα λοιπά τώρα, ως προς την περίπτωση αναβάθμισης Μονάδας βιοαερίου με σκοπό τη συμπίεση του παραγόμενου βιομεθανίου, να εξεταστούν από ειδικό, διότι εδώ επιβραβεύουμε ή ενισχύουμε το μονοπώλιο.
Σε ό τι αφορά το καθεστώς στήριξης Μονάδων βιομεθανίουστο άρθρο 17, η ενίσχυση εξαρτάται από το εάν και κατά πόσο πληρούνται οι προϋποθέσεις της συγκεκριμένης Οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, για την προώθηση της χρήσης ενέργειας από ΑΠΕ. Ποιοι θα επιδοτούνται, με ποια κριτήρια; Όλη η ενίσχυση εξαρτάται από το αναπτυξιακό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων τελικά, αυτό βλέπουμε και εδώ δημιουργούνται επίσης ερωτηματικά.
Στο άρθρο 18 και τα εχέγγυα για την παραγωγή βιομεθανίου, οι Μονάδες βιοαερίου με ηλεκτροπαραγωγή που λαμβάνουν λειτουργική ενίσχυση, μετατρέπονται σε Μονάδες βιομεθανίου, δύνανται να συμμετάσχουν αποκλειστικά στις διαδικασίες χορήγησης επενδυτικής λειτουργικής ενίσχυσης που προκηρύσσονται εντός 5 ετών από την έναρξη ισχύος του παρόντος. Μετά την παρέλευση της πενταετίας, αποκλείονται. Για ποιους λόγους αποκλείονται; Είναι μια πρόχειρη διάταξη για μας, χωρίς ουσιαστικά κίνητρα και είναι κρίσιμο- το είπαμε από την αρχή και αυτός είναι σκοπός της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ», να υπάρχει στήριξη για τις μικρές Μονάδες παραγωγής βιομεθανίου και όχι μόνο για τα μεγάλα συμφέροντα, όπως δείχνουν τα πράγματα.
Στο άρθρο 19, σε ό τι αφορά τις εγγυήσεις προέλευσης, εκδίδονται για τις Μονάδες βιομεθανίου που διαθέτουν εν ισχύ, άδεια λειτουργίας. Αυτό είναι προβληματικό, καθώς αποκλείει νέες Μονάδες. Το θέμα είναι να προωθηθεί η εθνική ενεργειακή κυριαρχία. Αυτή η πρεμούρα να πάμε γρήγορα σε ΑΠΕ, από τη μια βλέπουμε τώρα το πρόβλημα που ανακύπτει από τα αιολικά πάρκα και τα φωτοβολταϊκά,μην πάμε σε μία από τα ίδια και έχουμε πρόβλημα με τις μικρές επιχειρήσεις που θα πάνε στο οικονομικό περιθώριο, όπου θα ενισχυθούν οι μεγάλοι πάροχοι.
Βλέπουμε μια υπερσυγκέντρωση της εξουσίας με υπουργικές αποφάσεις και έλλειψη κοινοβουλευτικού ελέγχου στο άρθρο 20. Είναι προσφιλή τακτική της Νέας Δημοκρατίας αυτό, να δίνει κρεοντικές αρμοδιότητες αυτοκρατορικού χαρακτήρα στον Υπουργό και να παρακάμπτει άλλους ελέγχους, δηλαδή «εν ου παικτοίς» δεν γίνεται έλεγχος και ένας με τους γύρω του να παίρνει αποφάσεις. Για να μην μακρηγορώπολύ, βέβαια τα άρθρα είναι πάρα πολλά, αλλά χρήζουν κάποιας στιγμιαίας ανάλυσης, όπως και για τα 20 χρόνια αυτά μέχρι το άρθρο 22.
Να πάω γρήγορα στα υπόλοιπα άρθρα, καθώς βεβαίως για τη διάρκεια της διαδικασίας χορήγησης και άδειας,στο άρθρο 26, για την παραγωγή υδρογόνου, αυτό το άρθρο 26, στη διαδικασία αδειοδότησης για τις Μονάδες παραγωγής, υποτίθεται ότι θα είναι γρήγορη και αποτελεσματική, αλλά στην πραγματικότητα επιτρέπει στους ξένους μεγαλοεπενδυτές και κυρίως στις πολυεθνικές, να μπουν αμέσως στην αγορά με φαστ τρακ διαδικασίες και να εκμεταλλευτούν Έλληνες. Οι εγχώριες επιχειρήσεις και οι παραγωγοί παραμελούνται και κανείς δεν θα αναρωτηθεί, για το ποιοι τελικά και ωφεληθούν από αυτή την γρήγορη αδειοδότηση.Παρακάμπτονται κάποια γρανάζια της γραφειοκρατίας και θέλουμε να τα υπερκεράσουμε αυτά, αλλά εδώ ανοίγεται η πόρτα καθαρά για ξένα συμφέροντα που είναι έτοιμοι, απέναντι σε Έλληνες ενδιαφερόμενους.
Υπάρχει μία αδυναμία στη διάρκεια ισχύος βεβαίωσης παραγωγού υδρογόνου στο άρθρο 28. Υπάρχει μια αδυναμία της Πολιτείας, που έχουν εντοπίσει στο συγκεκριμένο άρθρο, για να προστατεύσει τους Έλληνες παραγωγούς και επιχειρηματίες. Η βεβαίωση παραγωγού υδρογόνου δίδεται για 25 χρόνια, αλλά μόνο αν τηρείς μια σειρά από αυστηρές προϋποθέσεις και υποχρεώσεις, που μπορεί να μην είναι εύκολα- αυτό που λέγαμε, δηλαδή, προηγουμένως και στο προηγούμενο άρθρο- επιτεύξιμες για έναν Έλληνα επενδυτή, ιδιαίτερα όταν πρέπει να ακολουθήσει και τις διαδικασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Αν δεν καταθέσεις την αίτηση ή δεν συμμορφωθείς με τον χρονοδιάγραμμα, η βεβαίωση χάνεται αυτόματα.
(Συνέχεια ομιλίας Ειδικού Αγορητήτης Κ.Ο. «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ–ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ», κυρίου Κωνσταντίνου Μπούμπα)
Εδώ, θέλαμε να υπάρχουν περισσότερες διευκρινίσεις.Εδώ αυτό σημαίνει ότι το Κράτος δημιουργεί έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο που μόνο όμως οι μεγάλες πολυεθνικές με τα τεράστια κεφάλαια θα έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν αυτή την ατέλειωτη γραφειοκρατία που μπορούν να επιβιώσουν.
Οι μικρομεσαίοι αντίθετα επιχειρηματίες που υποτίθεται ότι πρέπει να στηρίξουμε θα βρίσκουν μπροστά τους όλο και περισσότερα εμπόδια και αυτό μας βάζει σε έναν πολύ μεγάλο προβληματισμό ακριβώς και η παραγωγή υδρογόνου ποιους θα ωφελήσει, όπως και η μετατροπή του βιοαερίου σε βιομεθάνιο.
Μέχρι το άρθρο 34 για να μην πάω σε κάθε άρθρο ξεχωριστά, επιτρέπει το νομοσχέδιο στους διαχειριστές να ελέγχουν την παραγωγή, να ρυθμίζουν τις τιμές και να παίρνουν όλα τα έσοδα από τις συνδέσεις, αφήνοντας Έλληνες παραγωγούς και επιχειρήσεις να πληρώνουν για τα πάντα. Δεν είναι λίγες δηλαδή οι φορές που βλέπουμε εταιρείες με ξένα συμφέροντα να επωφελούνται από τέτοιες διαδικασίες εξασφαλίζοντας τις υποδομές και αφήνοντας την εγχώρια παραγωγή στο περιθώριο.
Οι ανωτέρω διατάξεις, αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς, ωφελούν μόνο ξένες εταιρείες για εμάς και διεθνή συμφέροντα. Η υπερβολική γραφειοκρατία και η έλλειψη πραγματικής υποστήριξης για την εγχώρια παραγωγή θα πρέπει με δικλείδες ασφαλείας να την εξασφαλίζει.
Στο «Καθεστώς στήριξης μονάδων παραγωγής ανανεώσιμου υδρογόνου» στο άρθρο 40. Με άλλα λόγια οι μονάδες παραγωγής ανανεώσιμου υδρογόνου που έχουν εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορούν να λαμβάνουν επιδοτήσεις από το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Σύμφωνα με το ν. 5140/2024που τότε εμείς ως «Ελληνική Λύση» είχαμε καταψηφίσει.
Το να επιδοτηθεί ένα έργο που θα στηρίξει την ανάπτυξη της Ελλάδας, είναι θετικό. Το να επιδοτηθεί όμως ένα έργο που θα αναλάβει γνωστός όμιλος που δραστηριοποιείται στη Χώρα μας χρησιμοποιώντας ηλεκτρικό ρεύμα από το Δίκτυο βαφτίζοντας το παραγόμενο υδρογόνο πράσινο, όπως και αν παράγεται, είναι προκλητικό για εμάς και έχουμε εξηγήσει επιχειρηματολογώντας αυτούς τους λόγους.
Να πάμε γρήγορα γρήγορα στο άρθρο 50 και να πάμε και πάλι στο άρθρο 37 που λέμε το εξής. Το κατά πόσο το παραγόμενο υδρογόνο θα αποτελεί πράσινο και η παραγωγή του θα στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε ενέργεια προερχόμενο από ΑΠΕ είναι αμφίβολο και αποδεικνύεται στο άρθρο 37. Για τον χαρακτηρισμό του παραγόμενου υδρογόνου ως πράσινο αρκεί και μόνο έστω και κατ ελάχιστο η παραγωγική διαδικασία του να έχει χρησιμοποιήσει ενέργεια που προέρχεται από ΑΠΕ χωρίς μάλιστα να υπάρχει έστω ένα συγκεκριμένο ποσοστό στην προέλευση της παραγωγικής ενέργειας. Για παράδειγμα ηλεκτρική ενέργεια προερχόμενη από 60% ΑΠΕ και 40% από λιγνιτοεργοστάσια των Βαλκανίων.
Εν προκειμένω με τις προτεινόμενες διατάξεις θα παίρνει ένας παραγωγός την άδεια, θα κατασκευάζει και ένα εργοστάσιο παραγωγής υδρογόνου λαμβάνοντας και επιδοτήσεις. Εν συνεχεία θα παράγει υδρογόνο χρησιμοποιώντας ηλεκτρική ενέργεια του Δικτύου είτε είναι από ΑΠΕ είτε είναι από παράγωγα άνθρακα και λιγνίτη και θα μπορεί να δώσει υδρογόνο σε Ιταλία, Βουλγαρία, σε οποιοδήποτε άλλο Κράτος Μέλος της Κομισιόν. Με άλλα λόγια δηλαδή οι εταιρείες γνωστών ομίλων θα πλουτίζουν στην αγορά υδρογόνου και κλείνοντας, είναι βέβαια πολύ σημαντικά και κάποια άλλα άρθρα τα οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε σε ό,τι αφορά τη δασική προστασία και σε ό,τι αφορά τη λειψυδρία γενικότερα για το νερό.
Το άρθρο 55 για εμάς είναι πάρα πολύ σημαντικό κύριε Πρόεδρε για να κηρύξουμε μία περιοχή σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Το θέμα είναι πάντα, το προλαμβάνειν καλύτερο του θεραπεύειν. Πρέπει να γίνουν ενδεδειγμένες ενέργειες για την ορθολογιστική διαχείριση του νερού και δη για να προστατεύσουμε συγκεκριμένες περιοχές από λειψυδρία.. Σας ευχαριστώ.
