Λένε, ότι ο Τσίπρας, 51 ετών πια, ετοιμάζεται πυρετωδώς για την επιστροφή του. Λένε, ότι αυτή ξεκίνησε με τη μετάβασή του για διαλέξεις στο Harvard, όπου πράγματι τον άκουσαν εν συνόλω περίπου 100 φοιτητές. Έτσι, λένε, απέκτησε κύρος, ενίσχυσε το προσωπικό του προφίλ… Λένε ακόμη ότι οσονούπω θα παρουσιαστεί ως παγκόσμιος ηγέτης υπέρ της ειρήνης και μέσω του ιδρύματός του θα φέρει στη χώρα μας διεθνείς προσωπικότητες.
Φυσικά, προσωπικότητες της Αριστεράς και των ακατάσχετων λογυδρίων. Όπου, λέει, θα αξιολογήσουν το ταραγμένο διεθνές περιβάλλον, τις εξελίξεις και τη νέα πραγματικότητα της μετά Τραμπ εποχής.
Θα ακούσουμε λοιπόν λόγια, μεγάλα ή μικρότερα, μεγαλοστομίες κι ευφάνταστα κείμενα που θα καταδεικνύουν τον συνταξιούχο Τσίπρα σε …παγκόσμιο ηγέτη ειρήνης…. στις δυο όχθες του Ατλαντικού, με …διεθνή εμβέλεια και … όρια που θα ξεπερνούν τα όρια της Ελλάδας!! Δηλαδή τέρμα οι πόλεμοι σε Βοστώνη και Χαβάη!!! Και δη χωρίς πρόγραμμα Θεσσαλονίκης… Επιπλέον, αφού μας λένε, ότι ο Τσίπρας είναι πεπεισμένος πως «η διεθνής ειρήνη συνιστά ίσως τον κρισιμότερο παράγοντα σταθερότητας σε όλο τον πλανήτη», γιατί να μη τον δούμε να προτείνεται για Νόμπελ ειρήνης;
Ναι, κοινοτυπία είναι, μα στην Αριστερά συχνά ανακαλύπτουν παρθενογεννήσεις… Όπως το ηθικό πλεονέκτημα.
Α, στα πλαίσια της νέας εισόδου στην πολιτική σκηνή (τώρα ή μετά τις επόμενες εκλογές, όπως είναι το δίλημμα), λένε ότι θα κυκλοφορήσει κι ένα βιβλίο που θα είναι γραμμένο με αυτοκριτική κι αυτοβιογραφική διάθεση. Αν είναι ειλικρινές ή όχι, αποτελεί άλλου παππά ευαγγέλιο.
Είναι και κάτι ακόμη: Προσφάτως δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα», όπου είναι σαφές ότι δεν έχει κατανοήσει το παραμικρό, αναφορικά με τι του συνέβη. Γράφει, επί παραδείγματι για τον Μητσοτάκη:
«Ο κόσμος και η Ευρώπη βρίσκονται μπροστά σε τεκτονικές αλλαγές. Η Ελλάδα εξαιτίας των επιλογών της κυβέρνησης βρίσκεται πλέον μπροστά σε υπαρξιακούς κινδύνους. Η επιλογή του πρωθυπουργού να παραμείνει στη θέση του, παρά τη λαϊκή απονομιμοποίηση που επέφεραν οι πρωτοφανείς σε όγκο διαδηλώσεις ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, δεν οδηγεί σε αδιέξοδο μόνο τον ίδιο, την παράταξη του και τη κοινωνία. Αυτό που διακυβεύεται με την παραμονή της κυβέρνησης και της πολιτικής της, δεν είναι δυστυχώς μόνο η πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, αλλά και η εθνική ακεραιότητα. Η διατήρηση της παρούσας καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής σωρεύει απειλές και εγκυμονεί σοβαρούς εθνικούς κινδύνους. Σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία απαιτείται άμεση αλλαγή στρατηγικής. Μια ενεργητική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που θα βάζει πρώτα τα συμφέροντα της χώρας»….
Δηλαδή, τι εννοεί; Ότι οι διαδηλώσεις αποκαθηλώνουν πρωθυπουργούς κι όχι οι εκλογές; Τσίπρας for ever…
Αναφορικά δε με την πρόθεση της κοινωνίας απέναντί του, οι μετρήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα, δεν τον ευνοούν. Μόλις προσφάτως, στο ερώτημα της MRB για την επιστροφή του στην ενεργό πολιτική σκηνή, το 65,8% δηλώνει ότι μάλλον ή σίγουρα δεν θα ψήφιζε κόμμα με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, έναντι 29,1% που δηλώνει θετικά διακείμενο, ενώ αδιευκρίνιστη παραμένει η στάση του 5,1%.
Προσέξτε κι αυτό: είναι αξιοσημείωτο ότι ΚΑΙ στους ψηφοφόρους που αυτοπροσδιορίζονται ως Κεντρώοι, Κεντροαριστεροί ή Αριστεροί, το 52,9% απαντά ότι δεν θα ψήφιζε κόμμα Τσίπρα, ενώ το 43,7% εκφράζει πρόθεση στήριξης. Στο δε ερώτημα για το ποιος μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά, ο Τσίπρας μάχεται στήθος με στήθος με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (32 με 31%)! Κάτι που προφανώς δεν περιποιεί τιμή για τον ίδιο και δη …ως πρώην πρωθυπουργό κι ως …παγκόσμιο ηγέτη του κινήματος ειρήνης που θέλει να εμφανιστεί.
Το βέβαιο είναι ότι ο Τσίπρας αποτελεί το κορυφαίο φθαρμένο προϊόν της πολιτικής μας ζωής. Όχι μόνο επειδή διαθέτει διαπιστωμένα πια, μικρό πολιτικό έρμα, αλλά επειδή έχει πει τόσα ψέματα που δεν ξεχνιούνται… Η παρακμιακή του πορεία δεν μπορεί να αντιστραφεί, όσα τεχνάσματα κι αν χρησιμοποιηθούν…
