Την εβδομάδα που πέρασε είχαμε δυο κηδείες επιφανών πολιτικών . Του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, στον Εθνικό Καθεδρικό Ναό της Ουάσιγκτον και του πρώην πρωθυπουργού της χώρας μας κι επιφανούς Ευρωπαίου, Κώστα Σημίτη, στη Μητρόπολη Αθηνών.
Την κηδεία του Κάρτερ τίμησαν όλοι οι εν ζωή πρόεδροι των ΗΠΑ : Μπάιντεν, Τραμπ, Ομπάμα, Μπους και. Κλίντον. Στην κηδεία του Κώστα Σημίτη ήταν απόντες τέσσερις εν ζωή πρώην πρωθυπουργοί κι ένας πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας. Καραμανλής, Σαμαράς, Παπανδρέου, Τσίπρας και Παυλόπουλος.
Στις ΗΠΑ, η πολιτική και κοινωνική ευπρέπεια κι η αγωγή ήταν λαμπερά παρούσες. Στάθηκαν δίπλα δίπλα ο Τραμπ που έβριζε και βρίζει σχεδόν όλους τους άλλους! Ο δε Ομπάμα που προσφάτως είχε αναφερθεί στον σεξισμό και στον ρατσισμό του Τραμπ, ήταν δίπλα του και συνομίλησε μαζί του.
Προφανώς οι Αμερικανοί -παρ’ ότι Δημοκρατικοί και Ρεπουμλικάνοι δεν έχουν τις πιο αγαστές σχέσεις- γνωρίζουν καλύτερα τον αρχαιοελληνικό κανόνα περί σεβασμού των νεκρών, απ’ ότι τον γνωρίζουν οι δικοί μας πρώην.
Ξέρετε κάτι; Ο σεβασμός στους νεκρούς, ακόμη κι από τους αντιπάλους τους αποτελεί κορυφαίο αποτύπωμα πολιτισμού και μεγαλοψυχίας. Όχι επειδή ο νεκρός δεδικαίωται, ούτε επειδή το βιώνουμε μέσα από τις τραγωδίες του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, αλλά επειδή η ηθική έχει αξία πέραν των αξιωμάτων και τίτλων.
Να πούμε και κάτι άλλο; Βαυκαλιζόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα της ηθικής και του πολιτισμού στους βαρβάρους. Τελικά οι… βάρβαροι τα κρατούν σφιχτά κι εμείς προτάσσουμε κακίες, γεροντοπείσματα και μικροψυχία.
Τι άλλο από μικροψυχία αποτελεί η απουσία των πέντε πρώην από την κηδεία του Σημίτη; Και τι άλλο από διχασμό της ελληνικής κοινωνίας προκαλεί αυτή η απουσία;
Θα πει κάποιος ότι ο Τσίπρας ανακοίνωσε ότι πάσχει από κόβιτ. Αυτό όμως δεν τον ενόχλησε προφανώς να κάνει πολυτελείς διακοπές σε θέρετρα του εξωτερικού…
Θα πει κάποιος άλλος, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν στην Κίνα. Όμως ο Σημίτης πέθανε στις 5 Ιανουαρίου κι ο αποχαιρετισμός του έγινε πέντε ημέρες μετά. Δεν προλάβαινε να έρθει στη κηδεία του ανθρώπου που του έδωσε το δακτυλίδι για τον δρόμο προς την εξουσία;
Όσο για τους Καραμανλή, Σαμαρά και Παυλόπουλο, τι να πει κάποιος; Απαξίωσαν όχι μόνο να αποχαιρετίσουν τον πολιτικό αντίπαλό τους και να τον κατευοδώσουν με σεβασμό, αλλά και να δώσουν μια εξήγηση για αυτό.
Τι εννοούσαν με την απουσία τους; Ότι ο Σημίτης ήταν κακός πολιτικός; Ότι φταίει για τη χρεοκοπία της χώρα; Μα αυτή ήρθε πολλά χρόνια μετά, αφ’ ότου δεν ήταν πρωθυπουργός; Ότι φταίει για τα εθνικά θέματα; Μα γιατί δεν τα έλυσαν ή προχώρησαν οι ίδιοι; Ότι όσοι αντιμετώπισαν κι αντιμετωπίζουν με σεβασμό τον Σημίτη (πριν και μετά τον θάνατό του), όρα Μητσοτάκης, είναι οχτροί τους; Μα το ξέρουμε πια…
Δυστυχώς, οι πέντε πρώην της Ελλάδας, διαθέτουν πολύ κοντό ανάστημα για να φτάνουν να βλέπουν ψηλά κι ειδικά τι συνέβη με τους πέντε πρώην στις ΗΠΑ.
Δυστυχώς βρέθηκαν και πάλι, πρωτίστως οι τρεις που προέρχονται από τη ΝΔ, στο ίδιο καφενείο που εκτόξευε χυδαιότητα η προστατευόμενή τους Αφροδίτη Λατινοπούλου. Η οποία, μη γνωρίζουσα προφανώς, την κορυφαία συμβολή του πρώην πρωθυπουργού στην είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ- δήλωσε ότι … «για τον Σημίτη, τετραήμερο πένθος έπρεπε να κηρύξει η Τουρκία όχι εμείς»…
Τι να πούμε; Το καταψηφισμένο παρελθόν δίνει μαθήματα μικροψυχίας. Τα είχε δώσει ο Σαμαράς κι όταν αρνήθηκε να παραδώσει εθιμοτυπικά την εξουσία στον Τσίπρα, όταν έχασε τις εκλογές του 2015.
Τι να πούμε άλλο; Το καταψηφισμένο παρελθόν, «φωνασκεί» δια της σιωπής και της απουσίας, αντί να κουρνιάσει σε μια γωνίτσα ενός καναπέ, όπως είχε κάνει ο εκ των απόντων Παυλόπουλος (ακούει κι όταν τον φωνάζουν Πάκη) απέναντι στον Ερντογάν μέσα στο προεδρικό μας μέγαρο…
