Χριστούγεννα λοιπόν. Η εποχή που ολόκληρες πόλεις ντύνονται σαν λατέρνες της παλιάς Αθήνας, με φωτάκια που αναβοσβήνουν και δρόμους που μοσχοβολάνε κανέλα και ζάχαρη άχνη. Κίνηση στους δρόμους, άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής ή για το γιορτινό τραπέζι. Ενίοτε αγοράζουν και δώρα για ανθρώπους που δεν εκτιμούν, αλλά η ζωή κρύβει μέσα της πολλές παραξενιές κι αντιφάσεις.
Δεν είναι περίεργο το πώς λειτουργούμε; Χρόνια τώρα, κάθε Δεκέμβριο κάνουμε την ίδια τελετουργία. Στολίζουμε δέντρα, τρώμε μελομακάρονα, η άχνη από τους κουραμπιέδες μας προδίδει παντού αναφορικά με πόσους είχαμε ερωτική τελετουργία…
Αμ το άλλο; Δίνουμε ευχές για «υγεία και αγάπη» κι ας ξέρουμε ότι μέσα στη χρονιά θ’ αρρωστήσουμε, κάποιοι θα «φύγουν», ενώ την αγάπη θα την αναζητούμε μάλλον επί ματαίω…
Κι απορίες… Άραγε είναι μια ωραιότατη ψευδαίσθηση το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι; Μήπως απλώς τα στολίδια και τα φωτάκια που λάμπουν, είναι η ανάγκη μας για όσα απλώς κρύβουμε μέσα μας;
Λέτε; Λέτε το τραπέζι με τα καλούδια και τα γιορτινά σερβίτσια, να είναι μια εκδήλωση που αντικαθιστά απραγματοποίητους πόθους; Μήπως χαλάμε ένα σωρό χρήματα για μια χίμαιρα; Για φαγητό του σκασμού, πριν κάτσουμε να δούμε κάποιο εορταστικό πρόγραμμα (θεός να τα κάνει) στην τηλεόραση;
Μήπως γιορτάζουμε παρέα με φίλτρα του Facebook ή του Instagram, ανεβάζοντας φωτογραφίες με το hashtag #ChristmasSpirit, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε περισσότερο μόνοι από ποτέ;
Είναι ένα show φαρσοκωμωδίας, τα οικογενειακά τραπέζια; Θείες που ρωτάνε πότε θα παντρευτείς, παππούδες που αφηγούνται τις ίδιες ιστορίες για τον πόλεμο, ξαδέρφια που λογομαχούν για το ποιος πήρε το καλύτερο δώρο. Όλοι μαζί, σε ένα θέατρο που μοιάζει να παίζεται κάθε χρόνο με την ίδια ακριβώς σκηνοθεσία. Μήπως τελικά είναι έτσι;
Και μετά;
Μετά μένει η σιωπή. Εκείνη η βαριά σιωπή που έρχεται το βράδυ, όταν τα φωτάκια του δέντρου αναβοσβήνουν, τα βλέπεις και σκέφτεσαι: «Αυτό ήταν; Αυτό είναι τα Χριστούγεννα;».
Ίσως, όμως, εκεί να κρύβεται το νόημα. Όχι στο δέντρο, στα δώρα ή στα τραπέζια, αλλά στην παραδοχή ότι δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια. Ότι δεν πειράζει να λείπει κάτι. Γιατί μέσα από το κενό, ίσως μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη: ν’ αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν περισσότερο, να χαμογελάσουμε πιο αληθινά, να κρατήσουμε πιο σφιχτά τους ανθρώπους μας.
Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν. Με τις ατέλειες, τις υπερβολές και λιγότερα «πρέπει»…
