Σπουδαία προσωπικότητα, χαρισματικός άνθρωπος, πρωτοπόρος επιχειρηματίας, η ιστορία του ελληνικού κρασιού κι ο αναγεννητής του. Αντισυμβατικός στην πολιτική, ρεαλιστής, φυσιολάτρης, άνθρωπος του Βορρά, της Θεσσαλονίκης, του Νυμφαίου, φίλος χιλιάδων ανθρώπων.
Ναι, ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν όλα αυτά. Και πολλά άλλα. Έφυγε από τη ζωή, αλλά έχω τη βεβαιότητα ότι θα μνημονεύεται εσαεί. Ως ο κυρ Γιάννης! Ως ο Μπουτάρης! Ο δήμαρχος, ο φίλος που δεν είχε αγκυλώσεις και στεγανά.
Τον θυμάμαι ως συνομιλητή του Στέφανου Μάνου, τότε που μαζί ίδρυσαν τη «Δράση». Τους κατηγόρησαν ως …ελίτ, ως ουτοπιστές κι ένα σωρό άλλα. Όσα εξέφραζαν όμως, η κοινωνία τα βρήκε μπροστά της αργότερα… Μα, για άλλη μια φορά είχε χαθεί η ευκαιρία να διορθωθούν ή ν’ αντιμετωπιστούν χρόνιες παθογένειες.
Τον θυμάμαι και μετά. Στις Δημοτικές εκλογές της Θεσσαλονίκης, το 2010. Απέναντί του ένας γνήσιος Δεξιός, με περγαμηνές, μεστό λόγο και διαδρομή ουσίας στη συντηρητική παράταξη και στην ακόμη πιο συντηρητική Θεσσαλονίκη. Ο Κώστας Γκιουλέκας. Του έλεγαν όλοι ότι θα «σπάσει» τα μούτρα του, ότι διακυβεύει την φήμη του κι άλλα παρόμοια. Μα εκείνος είχε αποφασίσει να «παντρευτεί» την αγαπημένη του «ερωμένη», τη νύμφη του Βορρά.
Θυμάμαι στην περίοδο λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές, Οκτώβριο του 2010, τον καυγά του με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Άνθιμο. Ο Μπουτάρης, σε μια εκδήλωση είχε πει αναφερόμενος στην εκκλησία, ότι δεν είναι ενάντιος «αλλά ο Άνθιμος μου θυμίζει μουτζαχεντίν, δεν έχει διαφορά από τους μουτζαχεντίν. Αντί να κάνει συσσίτια για τους απόρους κάθε εβδομάδα αλλάζει άμφια».
Κεραυνός εν αιθρία! Τα έβαλε με το ιερό τοτέμ της Θεσσαλονίκης και του Βορρά. Εκείνον που θεωρούσε ότι ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, ελέγχει βουλευτές και την πόλη όλη. Εκείνον που όλοι υπολόγιζαν, αν δεν «έτρεμαν»!
Ο Άνθιμος του απάντησε: «Με είπες μουτζαχεντίν. Σαν να σου λέω εγώ ότι είσαι Βούλγαρος προδότης. Να ανακαλέσεις, γιατί όσο ζω εγώ, η Εκκλησία δε θα σου επιτρέψει να δεις τη δημαρχία». Η απάντηση του Μητροπολίτη ήταν ευεργετική για την πόλη! Εξόργισε κόσμο και κοσμάκη, που δεν θα πήγαινε να ψηφίσει και έσπευσε να εκλέξει τον Μπουτάρη.
Οι Θεσσαλονικείς οφείλουν να ευγνωμονούν και τους δυο. Τον πρώτο επειδή εξελέγη και τον δεύτερο επειδή συνετέλεσε για να εκλεγεί.
Η άνοδος του Μπουτάρη στον δημαρχιακό θώκο, άνοιξε τα παράθυρα της Θεσσαλονίκης για να μπει φρέσκος αέρας και να φύγει η μούχλα των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και της ακινησίας. Τότε «έσπασαν τα νερά» για να γεννηθεί μια πόλη που πέταξε πολλές από τις παθογένειές της. Τότε, αυτός ο τύπος που είχε νικήσει τον αλκοολισμό, που νικούσε σε όποια μάχη έδινε, έβαλε προτεραιότητες που δεν είχε σκεφτεί κανένας προκάτοχός του. Άνθρωπος που τον ενδιέφερε αποκλειστικά η ουσία, δεν ασχολήθηκε ΜΟΝΟ με τα σκουπίδια, τις κλήσεις, τα έσοδα, τη βιτρίνα της παραλίας και τα πεζοδρόμια. Προέταξε τη δική του εξωστρέφεια και προχώρησε σε κινήσεις που έκαναν τους χρυσαυγίτες της εποχής και τους νεοορθόδοξους κύκλους να φρυάζουν. Ανέσυρε μνήμες από την ιστορία της πόλης και χρησιμοποίησε προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο για να ξεπλύνει τη ντροπή της Θεσσαλονίκης από τον τρόπο που φέρθηκε στους Εβραίους. Κάλεσε τους Εβραίους να επισκεφτούν την πόλη για να γνωρίσουν… την Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων που ήταν πατρίδα των προγόνων τους. Κάλεσε τους Τούρκους να έρχονται στη Θεσσαλονίκη για να επισκέπτονται το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ. Έφερε στην πόλη ποιητές, ζωγράφους, ανθρώπους του πνεύματος, της έδωσε ζωή και την κατέστησε σημαντικό τουριστικό προορισμό. Μέχρι και τόπο που γυρίζονται ταινίες του Hollywood. Δεν ήταν πια ΜΟΝΟ η πόλη του φραπέ και του «χαλαρά», αλλά η γοητευτική, εξωστρεφής πόλη των φώτων και του ήλιου. Ο Μπουτάρης είχε κάνει πράξη αυτό που έλεγε το προεκλογικό σύνθημα των φίλων του, το 2010: Η πόλη γουστάρει, δήμαρχο Μπουτάρη! Είχε δείξει κι εκεί, όπως στις επιχειρήσεις του, τον τρόπο που περπατά κάποιος στις ανηφόρες για να φτάσει στις κορυφές!
Θυμάμαι και κάτι ακόμη: Πόσο περήφανος δήλωνε για τη δημιουργία του «Αρκτούρου», το 1992. Είχε δει μια αρκούδα να «χορεύει» υπό τους ήχους από το ντέφι του «ιδιοκτήτη» της, σε κάποια γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Εκείνο το στιγμιότυπο -ήταν με τον γιο του Μιχάλη- οδήγησε στην ίδρυση μιας οργάνωσης με στόχο την προστασία της άγριας ζωής και της βιοποικιλότητας. Εκεί, κοντά στο Νυμφαίο, που ο ίδιος (μαζί με τον σπουδαίο δημοσιογράφο Νίκο Μέρτζο), έκαναν χωριό πρότυπο, ξακουστό σε όλη την Ελλάδα.
Ο κυρ Γιάννης, έφυγε. Η γεύση του κρασιού του στους ουρανίσκους μας, θα τον θυμίζει εσαεί. Όσα έκανε για τη Θεσσαλονίκη και τον Βορρά της Ελλάδας, θα έρχονται στις σκέψεις μας, την ώρα που θα τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας…
