Είναι βέβαιο ότι οι πολιτικές μάχες δίνονται και κερδίζονται στα χαμηλά στρώματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από τον Μητσοτάκη που κατάφερε να νικήσει ακόμη και σε κορυφαία κάστρα της Αριστεράς, στα Δυτικά προάστια ή στις συνοικίες της Β’ Πειραιά. Οι μάχες αυτές κερδίζονται με συνεχείς προσεγγίσεις των προβλημάτων της κοινωνίας και συχνή παρουσία στις γειτονιές και στις συνοικίες.
Σήμερα, βλέπουμε να δίνει αυτές τις μάχες ΜΟΝΟΣ του ο πρωθυπουργός. Ελάχιστοι υπουργοί του μπορούν να τον ακολουθήσουν, ενώ κάποιοι «διαφημισμένοι» και προβεβλημένοι κάνουν ότι, μπορούν για να δημιουργούν κάθε τόσο δυσαρέσκεια με τις αποφάσεις τους. Και δεν μιλάμε για αυτονόητες αποφάσεις που έπρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά για εκείνες που κτυπούν την μεσαία τάξη στο μαλακό της υπογάστριο, στο πορτοφόλι.
Ναι, η κυβέρνηση σήμερα εκταμιεύει ένα σημαντικό ποσό για επιδόματα. Πιάνουν τόπο αυτά, εκτός από μια προσωρινή ανακούφιση εκείνων που είναι εκτεθειμένοι σε οικονομικές κακουχίες; Αμφιβάλω.
Ναι, η κυβέρνηση σήμερα αυξάνει συντάξεις, αυξάνει τον κατώτατο μισθό, έχει μειώσει απίστευτα τη θηριώδη ανεργία που άφησε η Αριστερά, έχει αλλάξει το τοπίο της οικονομίας, έχει επενδύσει στοχευμένα στην άμυνα της χώρας και γενικά προσφέρει πολιτική σταθερότητα. Όμως, τα πανάκριβα ενοίκια, οι τιμές στο super market, η ενέργεια κι η καθημερινότητα θυμίζουν εποχές χρεοκοπίας. Μιλάμε πλέον για σημαντικά τμήματα του πληθυσμού που για καμιά δεκαριά ημέρες τον μήνα, έχουν άδειο πορτοφόλι. Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που το βιώνουν είναι θυμωμένοι. Όπως ήταν θυμωμένοι οι Αμερικανοί από τα αντίστοιχα και τελικά …ψήφισαν Τραμπ. Το άδειο πορτοφόλι σκοτώνει τον ρεαλισμό και τη λογική. Κι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα γίνει το πανηγύρι του λαϊκισμού. Δεξιού/ακροδεξιού κι Αριστερού!
Ναι ο Θεοδωρικάκος το παλεύει. Καλύτερα από οιονδήποτε προκάτοχό του. Ήδη βλέπουμε μειώσεις τιμών σε μεγάλο αριθμό προϊόντων στα ράφια. Μα, φτάνει αυτό; Βλέπουμε από την πλευρά του υπουργού Ανάπτυξης και την συνεχή προσπάθεια αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Μα αυτό δεν θα επιφέρει άμεσα οφέλη.
Μήπως, λέμε μήπως, είναι λανθασμένος ο τρόπος (μέσω αυτοδιοίκησης) που φτάνουν τα χρήματα του κράτους (επιδόματα και προγράμματα αλληλεγγύης) σε ομάδες που ζουν στα κόκκινα; Μήπως αυτά τα χρήματα πρέπει να δίνονται απ’ ευθείας στα χέρια όσων έχουν επισιτιστικό πρόβλημα, ούτως ώστε να έχουν τη δυνατότητα να τα ξοδεύουν όπου έχουν περισσότερες ανάγκες; Και μάλιστα πιο σύντομα απ’ ότι μέσω αυτοδιοίκησης; Ας το δουν στην κυβέρνηση.
Μήπως, λέμε μήπως, οι τακτικές επιδότησης κατοικίας δεν είναι αποτελεσματικές; Μήπως μια σημαντική λύση επίλυσης του προβλήματος (πέραν της σωστής απαγόρευσης των airbnbs στο κέντρο και πέριξ αυτού) είναι η προτεινόμενη από πολλούς ιδέα να αγοράσει το κράτος από τα fund, τα ακίνητα που έχουν αυτά αγοράσει από τα κόκκινα δάνεια και να τα διαθέσει στην αγορά; Όσο κι αν δεν είναι φιλελεύθερο μέτρο κάτι τέτοιο, ίσως είναι μια λύση. Όπως λύση θα μπορούσε να είναι κι η προοπτική δημιουργίας εργατικών κατοικιών -πολυκατοικιών, με σύγχρονα «πράσινα» χαρακτηριστικά. Με ανάπτυξη της οικοδομής και των παρεμφερών επαγγελμάτων.
Όπως και νάναι, κάτι πρέπει να γίνει τώρα. Σήμερα, ούτε καν αύριο…
