Προφανώς και η βία, αυτή η αγριότητα που υφίσταται κάποιο πρόσωπο άντρας (πιο σπάνια), γυναίκα και παιδί πολύ πιο συχνά είναι ένα φαινόμενο που έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Οι δε διαστάσεις είναι ανεξέλεγκτες όχι επειδή τις λένε τα ΜΜΕ, αλλά γιατί τα περισταστικά συμβαίνουν!
(ας αφήσουμε έξω από την «εξίσωση», για λίγο, τα ΜΜΕ όμως)
Το πόσο εύκολα ένας καυγάς γίνεται φονικό το βλέπουμε, το ακούμε, μας το μεταφέρουν αυτόπτες μάρτυρες ή το έχουμε ζήσει κάποιοι από εμάς.
Το πόσο εύκολα μια κουβέντα μετατρέπεται σε τρικούβερτο καβγά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν το έχει ζήσει και μετά είτε στραυροκοπιέται είτε όχι πάντως λέει από μέσα του: καλά πώς έγινε τώρα αυτό…μια κουβέντα είπε ο/η και … έγινε το κούγκι.
Το «κούγκι» πυροδοτείται πολύ εύκολα το τελευταίο διάστημα. Εντός μας είναι η έκρηξη που πολλές φορές εξωτερικεύεται και γίνεται το μάλε-βράσε.
Εκτός όμως από τους ευκόλως εκρηγνυόμενους τύπους έχουμε και τους άλλους που καταπίνουν-ανέχονται τη βία που έχει πάρει τόσες πολλές μορφές τα τελευταία χρόνια.
Όσο λοιπόν και αν θέλουν κάποιοι – κι εδώ ξαναβάζω τα ΜΜΕ στο παιχνίδι – είναι άσκηση βίας η ξαφνική απόλυση, η μείωση του εισοδήματος, οι συνεχείς αυξήσεις που κάνουν τον μισθό άφαντο σε δύο επισκέψεις στο σούπερ μάρκετ. Είναι βία να δουλεύεις με το φόβο ότι αν απαιτήσεις, ζητήσεις, διεκδικήσεις μπορείς, πολύ εύκολα, να βρεθείς στην άλλη πλευρά του δρόμου και από εκεί που είχες άγχος αν θα σε φτάσει ο μισθός για να πληρώσεις τους λογαριασμούς τώρα να μην έχεις καν μισθό.
Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Και θα τολμήσω να πω ότι (να με συγχωρήσουν τυχόν θύματα) οι νταήδες που σηκώνουν χέρι εναντίον ενός προσώπου, μερικές φορές είναι λιγότερο επικίνδυνοι από τους τύπους που παίζουν με τις ζωές όλων μας αντιμετωπίζοντάς μας ως στοιχεία και αριθμούς σε ένα ταμπλό-βιβάν με ποσοστά κέρδους.
Τα σκεφτόμουν αυτά σήμερα που ήρθε πάλι η 31η Οκτωβρίου, που μας είχαν πρήξει στο σχολείο με την έκθεση για την παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης…
Γιάννης Καφάτος
