Ένας καλός φίλος απ’ τα παλιά, μου έστειλε ένα μήνυμα που έγραφε την λέξη «Έπος», μόλις τελείωσε το νικηφόρο παιγνίδι της εθνικής μας ομάδας με την Αγγλία στο Ουέμπλεϊ. Του απάντησα ότι έπος ήταν αυτό της Αλβανίας, αλλά κατανόησα πλήρως τον μεταφορικό τρόπο που το εξέφρασε.
Σκέφτηκα ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που ενδυναμώνει ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις, καθιστά όμοιους τους ομόδοξους αθλητικά, είτε είναι στο Πλατύ Ημαθίας είτε στην Εκάλη, συμπληρώνει και καλύπτει ψυχικά χάσματα κι ενίοτε δίνει νόημα σε ζωές ανθρώπων. Ναι, το ποδόσφαιρο!
Όσα συνέβησαν στο Ουέμπλεϊ (τώρα πια θα το μνημονεύουμε για δυο κι όχι για έναν λόγο) αποτελούν πεδίο … μεταφυσικής έρευνας. Έπαιξαν τόσο καλά οι ποδοσφαιριστές της εθνικής για να πούνε το τελευταίο αντίο στον φίλο και συμπαίκτη τους Τζωρτζ Μπάλντοκ;; Έχει μεταφέρει ο Γιοβάνοβιτς στην εθνική την αύρα της σοβαρότητάς και της ικανότητάς του; Ποιος ξέρει; Μάλλον και τα δυο μαζί. Άλλωστε στα αποδυτήρια μιας ομάδας και στο γήπεδο, έχουν θέση τα πάντα.
Ναι, το ποδόσφαιρο είναι το μοναδικό γεγονός που μπορεί να «θρέψει» χαμόγελα ακόμη κι επάνω στα συντρίμμια μιας τραγωδίας. Το είδαμε! Είδαμε παιδιά να πανηγυρίζουν και ταυτοχρόνως να κλαίνε. Είδαμε παιδιά να σηκώνουν τη φανέλα του Μπάλντοκ και να μας «λένε» ότι αυτή η ποδοσφαιρική ραψωδία ήταν αφιερωμένη στον φίλο κι αδελφό τους.
Στην Αγγλία και στο Ουέμπλεϊ, η μεγάλη προσωπικότητα ήταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Μπορεί στον Παναθηναϊκό να τους «ξίνιζε», αλλά ο Γιοβάνοβιτς με απλές κινήσεις έπεισε την εξαιρετική φουρνιά διεθνών που διαθέτει σήμερα το ποδόσφαιρό μας, πόσο είχαν αδικήσει τους εαυτούς τους. Ίσως κι από την ελλιπή καθοδήγηση προηγούμενων καταστάσεων. Κι ύστερα έκανε το ακόμη πιο απλό. Έβαλε τους παίκτες στις σωστές θέσεις. Η εθνική πια, έχει αρχή- μέση και τέλος. Οι παίκτες έχουν ρόλους, ξέρουν τι θα κάνει ο καθένας.
Για σκεφτείτε: Ιωαννίδης, Κωνσταντέλιας, Παυλίδης, Τζόλης, Βαγιαννίδης, Ρότα, Μαυροπάνος, Τσιμίκας, Κουλιεράκης. Παιδιά που θρέφουν νιάτα και ταλέντο. Τόσο ταλέντο που -ας με συμπαθάνε- δεν είχαν τα παιδιά του 2004.
Κι ο Ιβάν μπροστάρης. Άλλος στη θέση του, προχθές στο Ουέμπλεϊ, όταν έφτανε το 60ο λεπτό κι ήταν μπροστά στο σκορ, θα διέτασσε …φουλ άμυνα. Θα έβαζε τρίτο στόπερ, θα έστηνε πούλμαν μπροστά στην εστία κι άλλα παρόμοια παλαιολιθικά. Μα εκείνος με μαεστρικές αλλαγές (που στον Παναθηναϊκό έλεγαν ότι… αργεί) και με επιθετικό πνεύμα ακόμη κι όταν δέχθηκε απρόσμενα την ισοφάριση, έδειξε τον δρόμο. Η Εθνική του Γιοβάνοβιτς δεν έκλεψε αποτέλεσμα. Το πήρε στα ίσια, από τη φιναλίστ του Euro, το προηγούμενο καλοκαίρι.
Ναι, οι παίκτες κι ο Γιοβάνοβιτς «ξεφτίλισαν» τους Άγγλους μέσα στο σαλόνι τους. Οι ίδιοι το παραδέχονται. Οι Έλληνες τους έβαλαν πέντε (5) γκολ (ασχέτως αν τα τρία ακυρώθηκαν για λίγους πόντους offside), δείγμα της μπάλας που έπαιξαν. Χώρια που δεν τους επέτρεψαν να κάνουν κανονική ευκαιρία.
Ναι, υπόκλιση στους παίκτες και στον Ιβάν. Η συναισθηματική τους διαχείριση υπήρξε υποδειγματική! Κι έφερε μια βραδιά που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Ναι, υπόκλιση στους παίκτες και στον Ιβάν. Προσέφεραν στον Μπάλντοκ το ένδοξο αντίο που του άξιζε.
