“Χωρίς την έμπνευση της πίστης, χωρίς την φλόγα της αγάπης, δε νιώθει κανείς ότι πλησιάζει το Χριστό.”
Αύγουστος 1924 – Φάρασα Καππαδοκίας
Παραμονές Πάσχα του καλοκαιριού, όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες τον Δεκαπενταύγουστο, έμελλε να ξεκινήσει το αναγκαστικό ταξίδι του ξεριζωμού των Ελλήνων από τον Βαρασό (Φάρασα) Καππαδοκίας. Ο διωγμός που άκουγαν τόσο καιρό πήρε σάρκα και οστά, σε μια νύχτα, όλοι μετατράπηκαν σε κυνηγημένους πρόσφυγες χωρίς πατρίδα, χωρίς πατρογονική εστία, χωρίς αύριο.
Μοναδικός φάρος πίστης, οδηγός και στήριγμα στα δεινά των κατατρεγμένων ανταλλάξιμων προσφύγων της γης της Καππαδοκίας, ήταν η βαθιά πίστη τους και η αξιοσέβαστη φιγούρα του Χατζηεφεντή τους.
Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο ξεριζωμένος άγιος από τα Φάρασα της Καππαδοκίας. Ο ταπεινός γέροντας με την καθοδήγηση του αγκάλιασε όλα τα παιδιά του ποιμνίου του, χωρίς εξαιρέσεις, και τα οδήγησε με ασφάλεια από την αετοφωλιά τους, μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες, στο λιμάνι της μητέρας Ελλάδας.
Λίγες μέρες πριν από τον ξεριζωμό, ο φωτισμένος Χατζηεφεντής, βάφτισε όλα τα αβάφτιστα μωρά του χωριού. Ανάμεσα τους ήταν και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, του οποίου η γέννηση είχε συμπέσει με το τραγικό γεγονός του ξεριζωμού. Ο Χατζηεφεντής επέλεξε να του δώσει το όνομα του, αντίθετα από την αρχική επιθυμία της οικογένειας του, για να αφήσει έναν “καλόγερο στο πόδι του”.
Όπως και έγινε.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο διορατικός, ο άγιος των προσφύγων, όντας πρόσφυγας και ο ίδιος. Γέννημα θρέμμα των Φαράσων, της πονεμένης και ξακουστής πατρίδας της Καππαδοκίας, έμελλε να δώσει σάρκα και οστά στην προφητεία του νονού του Χατζηεφεντή και να μείνει καλόγερος στο πόδι του και να μοιράζει απλόχερα την αγάπη Του Χριστού σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, χωρίς διακρίσεις, ανακουφίζοντας τον πόνο τους.
2024 – Πλατύ Ημαθίας
100 χρόνια Εθνικής Μνήμης
100 χρόνια ξεριζωμού
100 χρόνια από την κοίμηση του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη
30 χρόνια από την κοίμηση του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη
Κουκίδα στον χάρτη της μητέρας Ελλάδας, στην καρδιά του Μακεδονικού Ρουμλουκιού, το χωριό που ίδρυσαν οι ανταλλάξιμοι πρόσφυγες από τα 6 χωριά της περιοχής Φαράσων Καππαδοκίας. Το προσφυγικό Πλατύ Ημαθίας, ο αφιλόξενος βάλτος της λίμνης των Γιαννιτσών, που μετατράπηκε στο φιλόξενο χωριό προσφύγων και κάθε λογής κατατρεγμένων.
Δε λησμονούμε τους προγόνους μας, πως θα μπορούσαμε άλλωστε, τιμούμε τη μνήμη τους και κρατάμε την φλόγα της παράδοσης ζωντανή στις καρδιές μας.
Προστάτες και πολιούχοι μας οι Άγιοι μας, ο Χατζηεφεντής μας και ο μικρός βαφτισιμιός του Αρσένιος, συνοδοιπόροι στους αγώνες και τις προσπάθειες μας, εγγυητές της ανόθευτης και αταλάντευτης πίστης μας στην Ορθοδοξία και στο Έθνος μας.
Αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας. Κ. Παντελεήμων, που για ακόμη μια φορά, αποτίει φόρο τιμής στη μνήμη των αγίων και στην γη των προγόνων μας με την εκδήλωση στο Αμφιθέατρο Δημοτικής Ενότητας Πλατέος την Κυριακή 16 Ιουνίου 2024 και ώρα 11:00 π.μ. με θέμα “Αγιοτόκος Καππαδοκία”.
Ο Σεβάσμιος Μητροπολίτης μας ο οποίος φέτος συμπληρώνει τριάντα χρόνια διακονίας στην Μητρόπολη μας, τριάντα χρόνια με αναρίθμητες δράσεις, πράξεις, λόγους, ακροάσεις, συναντήσεις, συμβουλές, πα¬τριαρχικές επισκέψεις, πόνο, κό-πο, δάκρυα, χαρές.
