Η είδηση της προηγούμενης εβδομάδας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την εσωτερική επικαιρότητα, ήταν βεβαίως οι γροθιές που έπεσαν μέσα στη Βουλή. Να που το είδαμε κι αυτό, λοιπόν, στην Ελλάδα. Ένας ακροδεξιός βουλευτής γρονθοκόπησε έναν άλλον ακροδεξιό βουλευτή, που ανήκε σε διαφορετικό κόμμα. Για να είμαστε ακριβείς, ο πρώτος είναι ανεξάρτητος, δεν ανήκει πλέον κάπου, όμως όταν μιλάμε για ακροδεξιούς, μεγαλύτερη σημασία έχει ότι βρίσκονται τόσοι πολλοί στο ελληνικό Κοινοβούλιο, που αισθάνονται την άνεση να ασκούν την πολιτική όχι πια με τον δημοκρατικό τρόπο αλλά με τον ακροδεξιό, δηλαδή με τη βία.
Κάποιοι το είχαμε επισημάνει από τον περσινό Ιούνιο: Η σύνθεση της νέας Βουλής είναι ανησυχητική. Επικρατούσε τότε, βέβαια, μία καθ’ όλα βάσιμη αισιοδοξία λόγω της νίκης της Νέας Δημοκρατίας και της καταβαράθρωσης του λαϊκιστικού μορφώματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο καθησυχασμός για τα συνολικά αποτελέσματα των εκλογών δεν είναι δικαιολογημένος. Είναι αλήθεια ότι, τουλάχιστον στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα, πολύ μεγαλύτερη σημασία κι από το ποιος νομοθετεί έχει το ποιος κυβερνά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ποιος νομοθετεί είναι ασήμαντο.
Από εκείνες τις εκλογές, συγκεκριμένα, μπήκαν στη Βουλή οκτώ κόμματα, εκ των οποίων μόνο τα δύο είναι σαφώς συστημικά, τα πέντε είναι από αντισυστημικά έως επαναστατικά και υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ που κινείται στα όρια. Πολλοί τότε είπαν, «και πριν είχαμε ακροδεξιά στη Βουλή, και τι έγινε;» ή «δεν φοβόμαστε την αντιπολίτευση, όποια και να είναι» ή «η κυβέρνηση μπορεί και μόνη της» και άλλα τέτοια καθησυχαστικά. Όλοι αυτοί ή είναι υπερβολικά αισιόδοξοι άνθρωποι ή έχουν πολύ κοντή μνήμη…
Το να μην επικρατούν οι δημοκρατικές αρχές σε ένα κοινοβούλιο ή, για να το πούμε ακριβέστερα και να μην το ωραιοποιούμε, το να έχεις ένα κοινοβούλιο-τσίρκο, μετράει και μάλιστα μετράει πολύ. Βλέπετε, αυτό το γνωστό ρητό που λέει «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» είναι λάθος. Δεν ισχύει. Όταν όλα κυλούν ήσυχα στη χώρα και το μόνο που συμβαίνει στη Βουλή είναι η ψήφιση νομοσχεδίων και μερικές λεκτικές κόντρες, φυσικά και δεν πειράζει να υπάρχει μία αντιπολίτευση γεμάτη γραφικούς φωνακλάδες και ακραίους ιδεολόγους. Ωστόσο, όταν υπάρχει μία κρίση, το ποιος έχει λόγο και ψήφο στη Βουλή έχει ιδιαίτερη σημασία. Γιατί με τους «κατάλληλους» ανθρώπους στις «κατάλληλες» θέσεις, μπορούν να υπάρξουν μια χαρά αδιέξοδα.
Πιο συγκεκριμένα λοιπόν και μιλώντας για κοντή μνήμη, ας θυμηθούμε τη σημασία της σύνθεσης της Βουλής και του ποιος βρίσκεται στην αντιπολίτευση, μέσα από δύο πολύ πρόσφατα παραδείγματα. Θυμάστε τη διάλυση της Βουλής πριν την ώρα της το 2014; Τότε που άρχισε να αχνοφαίνεται η έξοδος από την κρίση, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση αποφάσισε να κάνει «ανένδοτο αγώνα» και αρνήθηκε να συναινέσει στην επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας; Ε, πάει η έξοδος από την κρίση. Την χάσαμε τότε και καθυστέρησε άλλα έξι χρόνια. Ή θυμάστε το άλλο, που η χώρα κατάφερε να μείνει εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, επειδή τρία κόμματα της αντιπολίτευσης στήριξαν μία διχασμένη κυβέρνηση και το εντελώς περιττό μνημόνιό της τον Αύγουστο του 2015;
Τώρα κάποιος μπορεί να πει ότι αποκλείεται να ξαναέχουμε μνημόνιο ή ότι τώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται με απόλυτη πλειοψηφία και άρα δεν πρόκειται να ξαναγίνουν αυτά. Μόνο που δεν είναι το μνημόνιο ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το θέμα. Το θέμα είναι η ποιότητα του Κοινοβουλίου και ότι μέρος του ρόλου του είναι να μπορεί να μετουσιώσει τις αντιθέσεις της κοινωνίας σε ψύχραιμο διάλογο, ειδικά στα δύσκολα.
Το θέμα, με άλλα λόγια, είναι ότι με ένα αλλοπρόσαλλο κοινοβούλιο, όσο καλή κι αν είναι μία κυβέρνηση, αρκεί μία τόσο δα κρίση που μπορεί να διχάσει τη χώρα (αυτό δεν κάνουν άλλωστε όλες οι κρίσεις;) και όλα μπορούν να πάνε κατά διαόλου. Αρκεί ένα φλέγον ζήτημα και τέσσερις-πέντε διαφοροποιήσεις από κυβερνητικούς βουλευτές και μετά κάθε ψήφος μετράει. Ακόμα και η ψήφος εκείνου του βουλευτή που γρονθοκόπησε τον συνάδελφό του, και αυτή το ίδιο με όλων των υπολοίπων μετράει…
