Αρκετά χρόνια πριν, οι πολιτικές δυνάμεις, κόμματα και πρωθυπουργοί, μιλούσαν συστηματικά για «διαπλοκές», για «επιχειρηματικά συμφέροντα και τραστ» που επιδίωκαν την πτώση κυβερνήσεων ή αντιστοίχως τη μη άνοδο στην εξουσία των αντιπολιτεύσεων.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Κώστας Αλ. Καραμανλής χαρακτήριζε «αρχιερέα της διαπλοκής» τον πρωθυπουργό Σημίτη, ενώ όλοι σχεδόν οι πολιτικοί χώροι εξαπέλυαν μύδρους, αργότερα, εναντίον επιχειρηματικών συμφερόντων που στήριξαν την κυβέρνηση Τσίπρα για να ωφεληθούν από ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή. Τότε μάλιστα, είχαμε και το οξύμωρο να ΜΜΕ των επιχειρηματιών να στηρίζουν την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου και της γνωστής συνιστώσας της ΝΔ κι ο Πολάκης να βρίζει τα …βοθροκάναλα της διαπλοκής! Ταυτοχρόνως, άλλος επιχειρηματίας, με κανάλι, ραδιόφωνα και sites, βροντοφώναζε ότι… δεν θα επιτρέψει ποτέ να γίνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης!
Η αλήθεια είναι στην Ελλάδα πάντα υπήρχε αθέμιτη επιρροή οικονομικών παραγόντων στην πολιτική. Βλέπετε, οι κανόνες ήταν μόνο για τους άλλους κι όχι για εκείνους. Τρανό παράδειγμα το ζήτημα απελευθέρωσης των τηλεοπτικών συχνοτήτων από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 1990. Τότε λοιπόν, η αδύναμη κυβέρνηση δεν μπόρεσε να επιβάλλει αυτό που έγινε παντού στον κόσμο, δηλαδή η νομοθετική μέριμνα να μην παίρνουν τις τηλεοπτικές άδειες οι εκδότες, προκειμένου να μην συγκεντρώνεται μεγάλη δύναμη στα χέρια λίγων. Ο ίδιος δε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ήταν εκείνος που εφηύρε, τότε, τον όρο διαπλοκή! Προφανώς απ’ όσα είχε υποστεί. Τελικά, έπεσε από αυτή, αφού πρώτα διαβρώθηκε εκ των έσω η ΝΔ.
Άλλο τρανό παράδειγμα ήταν το δομικό πρόβλημα με τα δάνεια εκατομμυρίων που λάμβαναν τα ΜΜΕ, με μόνη εγγύηση την υπογραφή των διευθυντών τους. Κάπως έτσι καταστράφηκε ο ΔΟΛ, τα ΜΜΕ του οποίου πέρασαν στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Άρα, η αλληλεξάρτηση των ΜΜΕ, του κράτους και των τραπεζών ήταν ανεξέλεγκτη και τελείωσε (;;;) από την κρίση και τις παρεμβάσεις της τρόικας.
Θέλετε κι άλλο πρόβλημα; Το ΕΣΡ ασχολείται με τις μετοχικές συνθέσεις των τηλεοπτικών δικτύων και τους πραγματικούς ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών, αλλά ουδείς ασχολείται με εφημερίδες και sites…
Μια άλλη αλήθεια είναι ότι κάποιοι αναφέρουν ως παράδειγμα τον Μπερλουσκόνι, στην Ιταλία. Εν πολλοίς το παράδειγμα είναι σωστό, αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: Ο Μπερλουσκόνι εξετέθη. Κατέβηκε στον πολιτικό στίβο, τσαλακώθηκε, νίκησε, έγινε πρωθυπουργός, έχασε, λοιδορήθηκε, επέστρεψε… Ήταν φωτεινή εξαίρεση ανθρώπου που είχε χρήμα, ΜΜΕ και εξουσία και βγήκε στο πολιτικό «κλαρί», χωρίς να θέλει να κατευθύνει τα πράγματα από το παρασκήνιο.
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Οι δουλειές που αναζητούν από το κράτος οι επιχειρηματίες, είναι σχεδόν πάντα …μονοπωλιακές. Κι αυτό δημιουργεί δύναμη σ’ αμφότερους τους διαπλεκόμενους.
Όταν λοιπόν το κράτος βρίσκεται παντού, ακόμη και για άδεια κομμωτηρίου, πάντα θα υπάρχει διαπλοκή. Πόσο μάλλον για δουλειές δεκάδων εκατομμυρίων ή και περισσότερων!
Ειδικά όμως στην υπερβολική συγκέντρωση ΜΜΕ σε κάποιο πρόσωπο, εταιρείες ή και σε «μπροστινούς», δεν μπορεί να γίνει το παραμικρό από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Δυστυχώς, μα έτσι είναι τα πράγματα. Το έχει εντοπίσει η Ευρωπαϊκή επιτροπή, συζητιέται όλο και περισσότερο σχεδόν παντού, μα ουδείς αναλαμβάνει πρωτοβουλίες… Κι οι κοινωνίες πορεύονται συχνά αναλόγως των θελήσεων μη θεσμικών προσώπων… Κι ας ανθίστανται κάποιοι, όπως ο Μακρόν ή ο Μητσοτάκης που λέει ότι, δεν συγκυβερνά με κανένα παράκεντρο κι ότι το μόνο που νοιάζει αυτά τα παράκεντρα είναι να τον ρίξουν…
