Με τρεις αγωνιστικές ν’ απομένουν για να πέσει η σημαία τερματισμού της κανονικής περιόδου της εφετινής Euroleague, έχουν βγει οι υπολογιστές για να προβλεφθούν οι ισοβαθμίες και ποιος ευνοείται από αυτές και τελικά οι θέσεις κατάταξης. Βλέπετε ο καθορισμός των θέσεων «δείχνει» και τις τελικές διασταυρώσεις ομάδων.
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός κατά πάσα βεβαιότητα θα βρίσκονται στην εξάδα και τα πλεονεκτήματά της. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε και μ’ ένα δεδομένο που πολλοί δεν υπολογίζουν. «Πράσινοι» και «Κόκκινοι» δεν έχουν μόνο την αγωνία της δικής τους προσπάθειας και κατάταξης, αλλά και τον… φόβο επιτυχίας του άλλου! Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.
Αν βάλουμε στη σειρά τα δεδομένα, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από τον Ολυμπιακό. Παρ’ ότι στα μεταξύ τους παιγνίδια έχασε δυο φορές, είναι ψηλότερα στην κατάταξη, παρά το ορατό πρόβλημα που έχει στη θέση «5», όπου μετά τον Λεσόρτ … υπάρχει σοβαρό κενό.
Οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια της περιόδου δεν αποτελούν δικαιολογία για κανέναν, αφού κι οι δυο έχασαν βασικά τους στελέχη. Περισσότερο όμως οι «πράσινοι» που είδαν για μεγάλο χρονικό διάστημα παρκαρισμένους τους Σλούκα, Βιλντόζα, Παπαπέτρου και κατά διαστήματα κι άλλους. Ο Ολυμπιακός «πόνεσε» από την απουσία του Μιλουτίνοφ, περιοδικά και από άλλες, όμως στο ισοζύγιο των τραυματισμών είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση.
Μέχρι τώρα λοιπόν, ο Παναθηναϊκός έχει 20 νίκες κι ο Ολυμπιακός μια λιγότερη. Υπό αυτή την έννοια οι «πράσινοι» είναι ήδη επιτυχημένοι, αν και συνεχώς ανεβαίνει το ταβάνι τους. Κι είναι ήδη επιτυχημένοι επειδή είναι επάνω από τον Ολυμπιακό. Δηλαδή η τελευταία πέρυσι ομάδα της Euroleague, εφέτος είναι επάνω από την πρώτη! Κι ίσως θεωρηθεί… αποτυχημένη αν στο τέλος ισοβαθμήσει με τους ερυθρόλευκους.
Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός με την υπεροπλία στα ΜΜΕ και στην επικοινωνία που βάζουν κάτω από το χαλί πολλά δεδομένα, παρουσιάζει εμφανή αγωνιστική κάμψη, παρά το γεγονός ότι εδώ και τέσσερα χρόνια έχει τον ίδιο προπονητή και κορμό. Μπορεί να έχασε δυο σημαντικούς παίκτες κι αυτό να φαίνεται στο γήπεδο, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι για τον έναν (Σλούκα) πανηγύριζαν κιόλας, επειδή δεν τον ήθελε ο Μπαρτζώκας και γλίτωσαν από αυτόν… Τον δε άλλο (Βεζένκοφ), ουδέποτε αντικατέστησαν ισάξια. Στόχος δε, δεν μπορεί να ήταν ή να είναι να τερματίσει πίσω ή έστω ισόβαθμος με τον …τελευταίο της περυσινής διοργάνωσης.
Άρα, ο Ολυμπιακός δεν προχώρησε, δεν βελτιώθηκε εφέτος, σε αντίθεση με τον αιώνιο αντίπαλό του. Πολύ περισσότερο στον επιθετικό τομέα και παρά το γεγονός ότι αμυντικά είναι εξακολουθητικά υπέρμετρα σκληρός, παίζοντας διαρκώς στα όρια του φάουλ.
Αυτά λοιπόν δεν επισημαίνονται δεόντως.
Η ουσία είναι ότι αν οι Πειραιώτες μπορούν να ισχυρίζονται για κάτι που τους φέρνει μπροστά από τους Αθηναίους, είναι η υπεροχή τους στο ζωγραφιστό. Γεγονός που τους έδωσε το κύπελλο και την πρόσφατη νίκη στο δεύτερο παιγνίδι της Euroleague. Σε όλα τα άλλα σημεία του παιγνιδιού, οι δυο ομάδες δεν έχουν πολλά να συμπληρώσουν.
Όμως, όπως και να το κάνουμε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχία του Ολυμπιακού, ότι βλέπει την πλάτη του τελευταίου της περυσινής περιόδου τρεις αγωνιστικές πριν την λήξη. Ακόμη κι αν τελικά ισοβαθμήσουν, μόνο κάποιος αδαής ή φανατικός οπαδός δεν βλέπει ότι η μια ομάδα έμεινε στάσιμη –αν δεν υποχώρησε λίγο- κι η άλλη προόδευσε! Μαθηματικά κι ουσιαστικά. Ότι κι αν γίνει από εδώ και πέρα.
