Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σχολείο, θα ήταν από εκείνα τα λύκεια που την σχεδόν μισή σχολική χρονιά έχουν κατάληψη και που χρειάζονται δύο και τρεις φορές το χρόνο ανακαίνιση από τους συχνούς βανδαλισμούς και τα πολλά γκράφιτι. Σε αυτό το λύκειο, λοιπόν, έγινε απρόσμενα πρόεδρος του δεκαπενταμελούς ένας κομψός νεαρός με καλοσιδερωμένο πουκάμισο και πουλόβερ στην πλάτη, βγαλμένος κατευθείαν από τα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας. Για αυτό και δεν τον συμπαθεί κανένας…
Το έχουμε ξαναπεί, το πρόβλημα των περισσότερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τον αρχηγό τους Στέφανο Κασσελάκη δεν είναι οι πολιτικές του θέσεις ή η έλλειψη αυτών, αλλά η αισθητική που εκπέμπει με την παρουσία του. Ο νέος αρχηγός δεν μοιάζει αρκετά «λαϊκός». Αντίθετα , μοιάζει με «Αμερικανάκι», που δεν ξέρει τι θα πει κατάληψη σχολείου ή κομματικά τραπεζάκια ελληνικού πανεπιστημίου και που προτιμά να περνά τον ελεύθερο χρόνο του στα γυμναστήρια και όχι σε τσιπουράδικα.
Και τι κοινό έχουν οι καταλήψεις, τα κομματικά τραπεζάκια και τα τσιπουράδικα; Και στα τρία επικρατεί εκείνη η γνωστή παρεΐστικη ατμόσφαιρα, όπου ο κόσμος περνάει καλά κατηγορώντας για όλα του τα βάσανα το πολιτικό σύστημα, τους Αμερικανούς και τον καπιταλισμό. Ε, πώς να αξιοποιήσεις ως Αριστερά αυτήν την ατμόσφαιρα, όταν έχεις για ηγέτη σου κάποιον που μοιάζει με χρηματιστή από τη Νέα Υόρκη;
Καλώς ή κακώς, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι ένα κλασικό προϊόν της ελληνικής Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο που υποστήριξε το νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση για τα ομόφυλα ζευγάρια, όπως δεν είναι επίσης τυχαίο που εκφράστηκε θετικά για τον Αλεξέι Ναβάλνι μετά τον θάνατό του. Αν στη θέση του Κασσελάκη ήταν ακόμα ο Αλέξης Τσίπρας, δεν υπήρχε περίπτωση να ειπωθεί καλή κουβέντα από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ τόσο για κάποιο κυβερνητικό νομοσχέδιο όσο και για κάποιον αντίπαλο του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Δοθέντων των παραπάνω, ό,τι κι αν πει κανείς για τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να ομολογήσει ότι δεν είναι τόσο τοξικός όσο ο οργανισμός του οποίου ηγείται. Γιατί, πλέον, δεν μιλάμε για ένα κόμμα που απλώς δεν αντέχει τους αντιπάλους του ή την αστική δημοκρατία που το περιβάλλει, αλλά για ένα κόμμα που δεν αντέχει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν αντέχει τους θεσμούς και τις διαδικασίες του, δεν αντέχει τον αρχηγό του, δεν αντέχει τα μέλη του, δεν αντέχει τη βάση του. Για αυτό και ψάχνει ευκαιρία να καθαιρέσει τον πρόεδρό του, λίγους μόλις μήνες μετά την εκλογή του.
Έτσι ήταν πάντα στον ΣΥΡΙΖΑ, για όποιον μπορούσε να το δει. Από τότε που κέρδισαν τις πρώτες εκλογές τους, το 2015, προσποιούνται ότι είναι ένα μεγάλο και δημοκρατικό κόμμα με αρχές και θεσμούς, αλλά μετά, όταν η δημοκρατία, οι αρχές ή οι θεσμοί δεν τους βολεύουν, προσπαθούν να πάρουν πίσω ό,τι είπαν και ό,τι έκαναν. Από το εθνικό δημοψήφισμα του 2015 μέχρι τις εσωκομματικές του 2023.
