Οκτώ μέρες μετά την έλευση του νέου, σωτηρίου, έτους η στατιστική του τρόμου αρχίζει να «μετράει» τα θύματα μιας βίας που όσο δεν την ονομάζουμε τόσο θα φουντώνει.
Η γυναικοκτονία, η πρώτη της χρονιάς, ήρθε να ταράξει και πάλι, όσους/όσες/όσ@ έχουν έστω μια στοιχειώδη ενσυναίσθηση.
Η γυναικοκτονία, η πρώτη της χρονιάς, ήρθε να προστεθεί στα προηγούμενα «νούμερα» των νεκρών γυναικών, και για κάποιους και κάποιες να είναι μια «βαρετή» διαδικασία αφού «η κακιά η ώρα», ο «τυφλωμένος από πάθος» κλπ κλισέ έχουν εγγραφεί τόσο βαθιά στο συλλογικό dna και τα δεκάδες θύματα κάθε έτους απλώς είναι πένθος για τις οικογένειές τους και «στατιστική» για τους υπόλοιπους.
Η έγκυος γυναίκα που ως φαίνεται δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της, και αφήνει και ένα 13χρονο παιδί ορφανό, είναι το θύμα ενός ακόμη τύπου που θεωρεί ιδιοκτησία του τη γυναίκα. Είναι το θύμα ενός άντρα που μεγάλωσε θεωρώντας ότι μπορεί να επιβάλλει την «ποινή» που αποφασίζει αν δεν γίνεται αυτό που ζητάει από την υπόδουλη τελικά γυναίκα που είχε την ατυχία να τον θεωρήσει σύντροφό του.
Το γεγονός ότι η αστυνομία «λύνει» γρήγορα τις γυναικοκτονίες είναι μια πτυχή του φαινομένου.
Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια αστυνομία που βρίσκει τον δολοφόνο, είναι εκείνη που τον «άφησε» ελεύθερο, σε προγενέστερη χρονική στιγμή να συνεχίσει τη δράση του ή δεν προστάτεψε το θύμα του.
Ο σύντροφος της γυναίκας που δολοφονήθηκε στη Χαλκιδική, φαίνεται ότι κακοποιούσε την αδελφή του (εκεί γίνεται η πρώτη «προπόνηση» του δήμιου) αλλά και πρώην συντρόφους του.
Ξέρεις αυτές τις καταστάσεις που τις «ξέρει» το περιβάλλον αλλά το νομικό πλαίσιο είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει να προστατευτούν αποτελεσματικά τα θύματα.
Αυτές οι «καταστάσεις» είναι η ντροπή του συστήματος, του νομικού πολιτισμού, του πολιτικού κόσμου.
Η αποτυχία των θεσμών που δεν μπορεί να προστατέψει τα θύματα και τα καθιστά «στατιστικά νούμερα» νεκρών γυναικών, είναι τελικά η μεγαλύτερη πληγή που φαίνεται ότι κανείς δεν μπορεί να επουλώσει.
Η Γυναικοκτονία είναι μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Δεν πρέπει να συνηθίζουμε, δεν πρέπει να κάνουμε ότι δεν ακούμε τις φωνές από το διπλανό διαμέρισμα, δεν πρέπει να μετράμε τις νεκρές γυναίκες κάθε έτους. Πρέπει να φωνάξουμε και να αντιδράσουμε.
Την έλεγαν Γεωργία Μουράτη. Ήταν μητέρα ενός 13χρονου κοριτσιού και έγκυος τριών μηνών. Την δολοφόνησε και έπαιζε θέατρο ότι πονάει που την … έχασε.
Γιάννης Καφάτος
