Μου έλεγε προσφάτως υψηλότατο στέλεχος κάποιου κόμματος, ότι εδώ και καιρό γίνονται ουρές ενδιαφερομένων να είναι υποψήφιοι στις ευρωεκλογές του καλοκαιριού. Από κορυφαίους επιστήμονες και διπλωμάτες, μέχρι ποδοσφαιριστές, αοιδούς, ηθοποιούς και παίκτες …reality!
Δεν είναι παράδοξο. Πάντα γινόταν αυτό. Σε όλα τα κόμματα, όλα τα χρόνια. Άλλωστε όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Η εκλογή κάποιου ως ευρωβουλευτή, σημαίνει τεράστιες οικονομικές απολαβές, ταξίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Κι αν κάποιος βρεθεί εκτός ευρωβουλής τα επόμενα χρόνια, υπάρχουν τα διάφορα lobbys! Στις Βρυξέλλες δραστηριοποιούνται τουλάχιστον 25 χιλιάδες λομπίστες, καθώς σχεδόν όλοι «αποτελούν νόμιμο και απαραίτητο κομμάτι της νομοθετικής διαδικασίας». Λομπίστας ήταν κι ο πρώην Ιταλός ευρωβουλευτής που έμπλεξε την Καϊλή.
Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν που δεν θα επιθυμούσε να είναι ευρωβουλευτής, με 15 χιλιάδες ευρώ σίγουρα στην τσέπη μηνιαίως και πληρωμένα όλα τα έξοδα. Το κακό όμως είναι, ότι έτσι όπως διεξάγονται οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα, με τη χώρα μια ενιαία εκλογική περιφέρεια, δεν εκλέγονται οι ικανότεροι να πάνε στις Βρυξέλλες, αλλά οι επώνυμοι, ότι κι αν είναι αυτοί. Θα έχω να λέω ως τρανταχτό παράδειγμα ότι έχουμε δει να εκλέγονται ποδοσφαιριστές και ηθοποιοί και να μην εκλέγονται κορυφαίες μορφές της διπλωματίας μας. Ποιος χάνει από αυτή την ανορθογραφία, αν όχι η χώρα κι όλοι εμείς;
Λέω λοιπόν, ότι στις ευρωεκλογές δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αλλά πόσο σε ξέρουν. Γεγονός που αποκλείει αυτομάτως σοβαρούς επιστήμονες, τεχνοκράτες που γνωρίζουν την Ευρώπη ή γενικά ανθρώπους που δεν τους δείχνει η τηλεόραση. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει. Εξ ου κι έχουμε δει συνεχείς μουτζούρες!
Σκέφτομαι ότι από τη στιγμή που δεν άλλαξε το εκλογικό σύστημα των ευρωεκλογών –παρά την έντονη φημολογία περί του αντιθέτου- το βάρος πέφτει στις πλάτες του Μητσοτάκη και των άλλων πολιτικών αρχηγών. Θα βάλουν υποψηφίους τενεκέδες μόνο και μόνο για να πάρουν ψηφάκια; Ή θα βάλουν υποψηφίους ανθρώπους που θα είναι χρήσιμοι στη χώρα;
Εδώ φυσικά μπαίνει το μεγάλο δίλημμα: Αν δεν βάλουν τενεκέδες για να πάει να τους ψηφίσει η μάζα, ποιος θα πάει να ψηφίσει στις ευρωεκλογές, που εκ των πραγμάτων δεν συγκινούν πολλούς; Κι από την άλλη πλευρά, πώς θα εκλεγεί ο κάθε Μαλλιάς (δανείζομαι το πρόσωπό του) όταν στο ψηφοδέλτιο είναι η σταρλετίτσα της τηλεόρασης με το ωραίο στήθος ή ο δημοσιογράφος με τη φήμη, έστω κι αν έχει μεγάλη μύτη ή αυτιά;
Άρα, απαιτείται συνεννόηση. Αρχικά των κομμάτων για να ακολουθήσουν ενιαία γραμμή και να πούνε…. «έξω οι τενεκέδες»! Κάτι που δεν γίνεται αφού το κάθε κόμμα προσδοκά οφέλη.
Συνεπώς, φτάνουμε να λέμε ότι χρειάζεται πολύ προσοχή, κριτήρια και μεγάλη ισορροπία. Ας πούμε ότι κάθε υποψήφιος πρέπει υποχρεωτικά να γνωρίζει μια-δυο ξένες γλώσσες και να διαθέτει πτυχίο και άλλους τίτλους. Ας σκεφτούμε ακόμη και το πλαφόν θητειών, με μέγιστο τις δυο. Χώρια που πρέπει να αποτελούν υποψηφιότητες ταυτισμένες με τις αρχές και αξίες του ευρωκοινοβουλίου και φυσικά των κομμάτων με τα οποία συμμετέχουν. Όχι τίποτα άλλο, αλλά έχουμε δει ουρανοκατέβατους (δημοσιογράφους κλπ), να εισέρχονται σε ψηφοδέλτια για να … εκλεγούν, ώστε να αποπληρώνουν … τα χρέη τους! Κι ύστερα … ανεξαρτητοποιούνται και πετάνε πέτρες στα κόμματα και σ’ όσους τους ψήφισαν…
Η ουσία είναι ότι πρέπει να αποφευχθούν πάλι οι τενεκέδες… Κι αν αυτό είναι αδύνατο, ας περιοριστούν… Είτε έχουν δυνατά ή ωραία πόδια ή και μεγάλα αυτιά…
