Πριν από πολλά χρόνια, όταν οι παρανοϊκοί δολοφόνοι της «17Ν», σκότωναν εν ψυχρώ αστυνομικούς, η πλαδαρή αστική μας κοινωνία συγκλονίστηκε κάποιες ημέρες και μετά ξέχασε. Μόνο η μάνα του Γιάννη Βαρή, του αστυνομικού που σκοτώθηκε στη Χαριλάου Τρικούπη, δεν ξέχασε ποτέ.
Η ίδια η αστική κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς, εκδηλώσαμε την αγανάκτησή μας όταν κάποια κοινωνικά αποβράσματα έκαψαν ζωντανούς τρεις Ανθρώπους στη Μαρφίν, αλλά μετά ξεχάσαμε. Τα αποβράσματα όμως κινούνται ανάμεσά μας. Όταν ο «ευαίσθητος» υπόκοσμος, προσφάτως, σκότωσε τον αστυνομικό που τους κυνηγούσε επειδή είχαν κλέψει, οι αστικές δυνάμεις έκλαψαν δυο-τρεις ώρες και μετά συνέχισαν τις προετοιμασίες για τις γιορτές. Όταν ένας «Κάλαχαν» πυροβόλησε και σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, η Αριστερά έκαψε την Αθήνα κι οι αστικές δυνάμεις – με πρώτον τον αλήστου μνήμης Παυλόπουλο- απλά …παρακολουθούσαν. Βάζουν βόμβες κάποιοι ψυχικά διαταραγμένοι Αριστεροί, κάποιοι τους βρίσκουν ελαφρυντικά κι οι αστοί …λιάζονται!
Ο αστυνομικός που δέχθηκε τη δολοφονική φωτοβολίδα, κατέληξε τελικά. Η τελευταία ανάμνηση αυτού του νέου ανθρώπου από τον κόσμο μας, ήταν …πόνος! Πόνος από τη βίαιη είσοδο της φωτοβολίδας στο σώμα του… Πήγαν όλοι στην κηδεία του, δήλωσαν συντετριμμένοι κι ότι θα πατάξουν τη βία και την αλητεία και μετά ήταν …άλλη ημέρα. Θα ακολουθήσουν συλλήψεις, λέει. Δεν ξέρω αν αυτό αφορά κι εκείνους που μιλούσαν για … Ναζί αστυνομία, λίγες ώρες μετά τη δολοφονική επίθεση για να δικαιολογήσουν την αλητεία.
Ο Γιώργος Λυγγερίδης σκοτώθηκε επειδή φρόντιζε για την τάξη! Δεν άσκησε βία, δεν κτύπησε, δεν έβρισε κανέναν. Απλά φορούσε τη στολή που του έδωσε η πατρίδα και το αστικό της πολίτευμα. Ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι του, τον σκότωσαν επειδή μισούσαν την ευταξία. Επειδή όλοι σιωπήσαμε εδώ και χρόνια μη τυχόν και μας πούμε φασίστες! Σκοτωνόταν κόσμος, στοχοποιούνταν κόσμος κι εμείς όλοι στενοχωριόμαστε και πηγαίναμε απλά παρακάτω. Βλέπαμε, βλέπουμε οπλισμένους χουλιγκάνους και υπόκοσμο να κάθεται δίπλα μας στα γήπεδα και … μιλάμε για… υπέροχο κόσμο της ομάδας!
Πόση ντροπή πρέπει να νιώθουμε απέναντι στη μάνα του Λυγγερίδη, επειδή ανεχόμαστε τα τάγματα μίσους; Γιατί σιωπούμε όταν ακούμε τσογλανάκια να σκούζουν το αισχρό σύνθημα, «μπάτσοι –γουρούνια δολοφόνοι»; Γιατί αφήσαμε τη χυδαιότητα και το μίσος να μπούνε τόσο βαθιά στις ζωές μας και να έχουν καταστεί, περίπου καθημερινότητά μας; Και συνάμα να βρίσκουν στηρίγματα, συνηγόρους και δικαιολογίες;
Μπορούμε να το πάρουμε αλλιώς; Όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και με τον διπλανό μας στον δρόμο, στο μπαρ, παντού; Αν δεν το κάνουμε, θα έρθουν ζοφερές ημέρες στον τόπο και στην κοινωνία.
