Ομιλία του βουλευτή Σερρών Κωνσταντίνου Μπούμπα στην συζήτηση και λήψη απόφασης για τη σύσταση Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής προς διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, σχετικά με την υπόθεση της εκτέλεσης της σύμβασης με τίτλο «Ανάταξη και Αναβάθμιση του συστήματος Σηματοδότησης-Τηλεδιοίκησης και Αντικατάστασης 70 Αλλαγών Τροχιάς Σε Εντοπισμένα Τμήματα του Άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Προμαχώνας
Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής.
Κύριε Πλεύρη, τι έγινε; Φοβάστε μην πάρουμε κάποιες ψήφους από εσάς, γιατί αναφέρεστε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, αλλά όταν καταθέσαμε εμείς αυτή την εξεταστική επιτροπή ως Ελληνική Λύση δεν το είπατε, δεν το αποδεχθήκατε.
Με την αναθεώρηση του Συντάγματος είχαμε το δικαίωμα και για το θέμα της προδοτικής, για εμάς, Συμφωνίας των Πρεσπών και για το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Γαργάρα. Δεν το οσφρίστηκε ο Πρόεδρος κ. Τασούλας, ήταν συναχωμένος. Τώρα δεν είναι συναχωμένος και το οσφρίστηκε.
Ακούστε λίγο, το θέμα δεν είναι νομικό, είστε εξαίρετοι νομικοί εδώ. Η νομική, λέει, είναι μια επιστήμη που μπαίνει παντού, αλλά σ’ αυτήν κανένας. Άμα είναι να φέρουμε τους νομικούς να ασκήσουν κοινοβουλευτικό έργο. Εδώ, κύριοι, εκπροσωπούμε μια κοινωνία, εκπροσωπούμε τον λαό. Πώς θα μας πιστέψει ο λαός; Γιατί έρχεται το θέμα αυτό σήμερα στη Βουλή; Γιατί έχουμε πενήντα επτά νεκρούς. Αν είχαμε δυο-τρεις δεν θα ερχόταν.
Έχετε δει τα στατιστικά στοιχεία; Πάνω από δεκαπέντε άνθρωποι τον χρόνο χάνονται από σιδηροδρομικά ατυχήματα στην Ελλάδα. Άρα, μιλάμε για εκατόν ενενήντα επτά ανθρώπους, κύριε Βορίδη, σε λιγότερο από δέκα χρόνια. Παρόμοιο ατύχημα; Το 1972 στον Δοξαρά Λάρισας. Γιάννης Ρίτσος ποίημα, Μαμαγκάκης μουσική, Πουλόπουλος ζεμπεκιά. Το «Άιντε και ντε» αναφέρεται στην τραγωδία του 1972. Είναι παρόμοιο ατύχημα.
Και πείτε μου, από το 1972 μέχρι σήμερα ποιοι κυβέρνησαν και τι έχει γίνει στην τηλεματική; Βγαίνει ο κ. Γεωργιάδης σε μια συνέντευξη και λέει ότι μόνο τρεις χώρες έχουν τηλεματική. Σοβαρά; Δεκατέσσερις.
Πείτε μου τι άλλαξε από το 1972 -όπου επί επταετίας έγινε ο ΟΣΕ- μέχρι σήμερα. Πείτε μου και πείτε και σ’ αυτόν τον κόσμο που περιμένει. Και τι περιμένει; Να έρθουν πίσω οι ψυχές;
Ατύχημα Γιάκοβλεφ, την αποφράδα μέρα, 17 Δεκεμβρίου 1997, με εβδομήντα πέντε νεκρούς. Ξέρετε τι λέει ο συνάδελφός μου, ο δημοσιογράφος κ. Κουμπούρας; Για να πάρουν αποζημίωση αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν είκοσι τρία χρόνια και οι ψυχές δεν γυρνάνε πίσω. Όμως, ακούστε το δικαστήριο είπε ότι τότε που ήταν μικρά τα παιδιά, δεν θυμούνταν τον πατέρα τους και δεν επήλθε ηθική βλάβη.
Και περιμένετε σήμερα ο ελληνικός λαός εκεί έξω και αυτοί οι γονείς, οι χαροκαμένοι, να μας συγχωρήσουν; Με αυτή τη συζήτηση περί της προκαταρκτικής είστε ικανοποιημένοι, όπως γίνεται σήμερα; Εμείς τί κάναμε; Κάναμε τα αυτονόητα. Ενσωματώσαμε τη μηνυτήρια αναφορά.
Σήμερα εδώ, κύριοι, θα έπρεπε -δεν ξέρω με ποιον τρόπο- να έχουμε τη Μαρία Καρυστιανού που είναι υπεύθυνη στον Σύλλογο Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών. Δεν φταίει ένας. Εδώ πρέπει να πάμε πίσω. Εδώ πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους πάρα πολλοί. Έκκληση. Μήνυση. Αυτό εμείς ενσωματώσαμε.
Αυτοί οι άνθρωποι εδώ -που είναι σαράντα πέντε στον αριθμό- ζητούν δικαίωση τώρα. Σε ποιους απευθύνονται; Αυτονόητα όχι μόνο στην πολιτική ηγεσία, αλλά κατά: Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνου Καραμανλή, Χρήστου Σπίρτζη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, Μιχάλη Παπαδόπουλου, Υφυπουργού αρμοδίου για θέματα μεταφορών, Γεωργίου Καραγιάννη, Νικολάου Μαυραγάνη, Ιωάννη Ξιφαρά, Μαρίας-Έλλης Γεραρδή, Γεωργίου Γεραπετρίτη, Ιωάννας Τζιαφαρίκου, Προέδρου της Ρυθμιστικής Αρχής Συγκοινωνιών, Σπύρου Πατέρα, Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου του ΟΣΕ, Παναγιώτη Τερεζάκη, Χρήστου Βίνη, Χρήστου Παλιού, Μαουρίτσιο Καποτόρτο, Ντάνο Λομπόσκο. Αυτοί είναι οι μηνυόμενοι.
Αυτοί, δηλαδή, ενώπιον του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Λάρισας δεν πρέπει να δικαιωθούν; Θα αναλωθούμε σε μια συζήτηση με νομικά επιχειρήματα, αν στοιχειοθετείται κάτι για να γίνει προκαταρκτική; Αυτό συζητάει σήμερα το Κοινοβούλιο; Δεν έχουν γίνει λάθη από τον πολιτικό κόσμο, από την πολιτική ηγεσία; Οι άνθρωποι αυτοί εμπιστεύθηκαν τους σιδηροδρόμους της Ελλάδος. Εμπιστεύθηκαν τα παιδιά τους.
Ταξίδεψε κανείς; Μπορεί και να ταξίδεψε, να μην αδικήσω. Πείτε μου, όμως, ποιος Υπουργός έχει ταξιδέψει με τρένο τα τελευταία χρόνια; Ποιος έχει μπει μέσα; Οι Κινέζοι λένε: «Άμα σου το πω, θα το ξεχάσεις, άμα σου το δείξω, μπορεί και να το θυμηθείς, αλλά άμα το βιώσεις, δεν το ξεχνάς ποτέ».
Όχι να επισημοποιήσει την επίσκεψη. Εδώ μιλάμε για μια τραγωδία. Εμείς θα το ξεχάσουμε. Ρωτήστε αυτούς τους ζωντανούς νεκρούς που μένουν πίσω. Τα χρήματα δεν θα φέρουν πίσω τις ψυχές, αλλά σήμερα, επιτέλους, πρέπει εδώ όλοι να μιλάμε με σκυμμένο το κεφάλι και έπρεπε από την πρώτη στιγμή. Και το έκανε θέμα η Ελληνική Λύση. Έτυχε και το έκανε το δικό μας κόμμα. Είχε το ηθικό καθήκον. Δηλαδή τι πείραζε να συναινέσετε; Θα σας λέγαν οι ψηφοφόροι σας: «Το έκανε η Ελληνική Λύση κι εσείς τίποτα»; Όχι, θα σας έλεγαν: «Μπράβο που συναινέσατε κι εσείς».
Οι εκλογές, κύριοι, έγιναν υπό τη σκιά αυτής της τραγωδίας. Ήταν αυτονόητο καθήκον. Το πρώτο θέμα που έπρεπε να συζητηθεί εδώ, ήταν το θέμα των Τεμπών. Έτσι γίνεται στην Ελλάδα, ξεχνάμε. Ξεχάσαμε το «Σάμινα», το «Γιάκοβλεφ», τα άλλα ατυχήματα. Ξεχνιούνται. Τα καντήλια στα νεκροταφεία μένουν πίσω. Είναι να μην σου τύχει, να μην είναι στη μοίρα σου.
Σήμερα, λοιπόν, αυτός ο κόσμος περιμένει από τους εκπροσώπους αυτής της κοινωνίας. Εμείς θα συναινέσουμε -γιατί εμείς δεν επιδιδόμαστε σε ψηφοθηρία- και για άλλα ζητήματα που είπαμε, και για την πρώτη κατοικία, αλλά δεν είναι της παρούσης. Δεν τίθεται εδώ θέμα το ένα κόμμα ή το άλλο κόμμα. Εδώ υπάρχει πένθος. Εδώ υπάρχει τραγωδία. Εδώ υπάρχει πόνος. Υπάρχει μια αυστριακή παροιμία που λέει ότι ο πολιτικός καλπάζει, αλλά κοιτάει να κρατηθεί από τη σέλα και δεν βλέπει σε ποια κατεύθυνση πάει. Αυτό κάνουμε εμείς. Διότι αυτό το Κοινοβούλιο θα σηματοδοτήσει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Κλείνω με αυτό για να μην μακρηγορώ, γιατί δεν θέλω να υπερκεράσω τον χρόνο, σεβόμενος τους συναδέλφους, γιατί κλείνει η Ολομέλεια. Αν αποτυπώσει σήμερα σε έναν πίνακα ένας σκιτσογράφος το ατύχημα και το τι έχει γίνει, θα έδειχνε ότι το εμπόριο σκότωσε τα νιάτα, μια εμπορική αμαξοστοιχία, η οποία δεν ξέραμε ποτέ τι κουβαλούσε. Ζητάει επικεφαλής μας, ο Κυριάκος Βελόπουλος να μας πείτε τι κουβαλούσε. Αλλά βέβαια κάνει συνωμοσίες! Είναι ο γραφικός, ο συνωμοσιολόγος! Τι κουβαλούσε; Το εμπόριο σκότωσε τα νιάτα, τη ζωή, τα νέα παιδιά. Έτσι αποτυπώνεται αυτή η σύγκρουση. Είναι σύγκρουση εμπορικού κέρδους, χρήματος, απέναντι στη νιότη, στο μέλλον, στη ζωή. Έτσι θα αποτύπωνε κάποιος σκιτσογράφος αυτόν τον μαύρο πίνακα, όπως κάποτε ο Πουλόπουλος τραγούδησε το «Άιντε και ντε», που αφιερωνόταν στην τραγωδία του ’72.
Κύριοι, δεν είναι θέμα κομμάτων εδώ. Εδώ έχει να κάνει με ψυχές. Περιμένουν εκεί έξω οι γονείς. Και είναι θυμωμένοι με εμάς, γιατί ξέρουν ότι επί της ουσίας δεν θα γίνει κάτι.
Σας ευχαριστώ.
