Η επίσημη θέση της Ελλάδας, μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς σε ισραηλινό έδαφος, είναι σαφής: Με το Ισραήλ. Παρόλ’ αυτά, υπάρχουν Έλληνες που διαφωνούν με την υποστήριξη στο Ισραήλ, κάτι που είναι θεμιτό – δημοκρατία έχουμε άλλωστε.
Εκείνο, ωστόσο, που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στην παρούσα φάση είναι η διάθεση κάποιων από αυτούς να βγουν και να φωνάξουν δυνατά την υποστήριξή τους στην Παλαιστίνη, αλλά και την ίδια τη Χαμάς σε κάποιες περιπτώσεις, παρά τα φρικιαστικά βίντεο με τις εκτελέσεις άμαχων Ισραηλινών κάθε ηλικίας που βλέπουμε εδώ και μία εβδομάδα στις ειδήσεις και τα social media.
Όπου «κάποιοι», μιλάμε βέβαια για τις συλλογικότητες της ελληνικής Αριστεράς. Συγκεκριμένα, έχουν ήδη πραγματοποιηθεί δύο συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία (με την πρώτη να λαμβάνει χώρα δύο μόλις ημέρες μετά το χτύπημα της Χαμάς) από ομάδες του αντιεξουσιαστικού και του ευρύτερου «αντιιμπεριαλιστικού» χώρου και από κόμματα της Αριστεράς.
Και κάπου εδώ τίθεται το εξής ερώτημα: Τελικά η Αριστερά είναι «με τον άνθρωπο» ή όχι; Γιατί δεν χύνεται μόνο στη Μέση Ανατολή αίμα. Χύνεται και στην Ουκρανία. Εκεί, δηλαδή, όπου η Αριστερά μάς λέει εδώ και ενάμιση χρόνο ότι δεν παίρνει το μέρος κανενός και ότι είναι μόνο «με την ειρήνη και τον άνθρωπο». Τώρα τι συμβαίνει; Είναι άλλο το αίμα στο Ισραήλ και άλλο το αίμα στην Ουκρανία; Το ένα είναι ανθρώπινο και το άλλο δεν είναι; Η αντίφαση είναι προφανής. Γιατί στο Ουκρανικό η Αριστερά λέει να μην πάρουμε θέση, ενώ στο Μεσανατολικό λέει, αντιθέτως, να πάρουμε θέση και μάλιστα αυτή η θέση να είναι εναντίον του Ισραήλ;
Ως απάντηση στα παραπάνω, κάποιοι έχουν πει ότι στη διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστίνης υποστηρίζουν την Παλαιστίνη, επειδή το Ισραήλ είναι ο ισχυρός της υπόθεσης και για αυτό οφείλει να κάνει πίσω. Μάλιστα. Πολύ ωραίο σκεπτικό, γεμάτο ηθική ανωτερότητα, μόνο που και η Ρωσία είναι ο ισχυρός στη διαμάχη Ουκρανίας-Ρωσίας. Η Ρωσία να μην κάνει πίσω; Αναπαράγοντας τη ρωσική προπαγάνδα, η Αριστερά υποστηρίζει ότι η Ρωσία δεν πρέπει να κάνει πίσω, γιατί πρέπει να αφεθεί από τον υπόλοιπο κόσμο να έχει τη δική της «σφαίρα επιρροής» στην περιοχή. Με άλλα λόγια, η καημένη και αδικημένη Ρωσία δικαιούται να δημιουργήσει διά της βίας σφαίρα επιρροής έξω από τα σύνορά της, ενώ το κακό Ισραήλ όχι μόνο δεν δικαιούται κάτι τέτοιο, αλλά καλά θα κάνει να συρρικνωθεί κιόλας ή, ακόμα ιδανικότερα, να πάψει να υπάρχει…
Για την ακρίβεια, αν δούμε τι λέει σήμερα η Αριστερά για το Ισραήλ και το Μεσανατολικό και το συγκρίνουμε με αυτά που έχει πει για τη Ρωσία και το Ουκρανικό, οι αντιφάσεις είναι ατελείωτες. Παραθέτουμε μερικές ακόμα:
– Η καημένη Ρωσία δεν κάνει εισβολή, κάνει αυτοάμυνα. Το κακό Ισραήλ δεν κάνει αυτοάμυνα, κάνει εισβολή.
– Η καημένη Ρωσία είναι «περικυκλωμένη» από το ΝΑΤΟ, ενώ μόνο το 2% της συνοριογραμμής της εφάπτεται με νατοϊκές χώρες. Το κακό Ισραήλ είναι ο «δυνάστης της Μέσης Ανατολής», ενώ είναι ολόκληρο περικυκλωμένο από αραβικές χώρες.
– Η καημένη Ρωσία πρέπει να αφεθεί να πατήσει στην Ουκρανία και να προσαρτήσει εδάφη που είναι «ντε φάκτο ρωσικό έδαφος». Το κακό Ισραήλ δεν έχει καμιά δουλειά να πατήσει λίγα μέτρα έξω από τα σύνορά του, από όπου εκτοξεύονται πύραυλοι που σκοτώνουν άμαχους Ισραηλινούς.
– Οι Ουκρανοί που τα βάζουν με τους Ρώσους είναι «νεοναζί». Οι Παλαιστίνιοι που τα βάζουν με τους Εβραίους είναι «μαχητές».
Εκ πρώτης όψεως, η Αριστερά φαίνεται ότι δεν έχει καμία συνοχή και λογική στις θέσεις της. Λίγο βαθύτερα, όμως, όλες αυτές οι θέσεις έχουν επί της ουσίας έναν κοινό παρονομαστή. Έχουν κάτι να τις ενώνει και αυτό το κάτι είναι που δίνει λογική στο σκεπτικό τους: Όλες διέπονται από μίσος για τη Δύση. Η Αριστερά, βλέπετε, δεν ενδιαφέρεται πώς θα ακουστεί, δεν νοιάζεται αν θα εκτεθεί ηθικά ή αν αντιφάσκει, αρκεί ό,τι λέει να ευθυγραμμίζεται με την έχθρα της προς τον ανεπτυγμένο κόσμο. Είναι, δηλαδή, πάντα με τους άλλους. Ποτέ μαζί μας.
