Η περίπτωση του υποψηφίου στις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη ξεκίνησε ως μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Δικαίως. Ένας πλήρως άγνωστος στο πανελλήνιο 35άρης ψηφίστηκε από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους για να αναλάβει την αρχηγία του δεύτερου κόμματος της χώρας. Δεν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο. Κάπου, όμως, το όλο θέμα έχει ξεφύγει πλέον…
Τι εννοούμε; Κάποια από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης τον έχουν χαρακτηρίσει «νέο Ανδρέα Παπανδρέου», επειδή μας ήρθε από την Αμερική προφανώς, ενώ άλλα τον βάζουν ήδη στην ίδια τάξη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Άρθρο στην Καθημερινή, λ.χ., έγραφε ότι «είναι πιθανό ο πρωθυπουργός να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν πολιτικό αντίπαλο νεότερο, με καλύτερα αγγλικά, καλύτερες σπουδές και επαγγελματικές περγαμηνές (ο Στέφανος τα λέει, όχι εγώ).» (Ξένια Κουναλάκη, 21/09/23, «Το κενό στο Κέντρο που άφησε πίσω του») Το καλύτερο εδώ είναι η παραδοχή της συντάκτριας πως αυτά «τα λέει ο Στέφανος». Ε, αφού τα λέει ο Στέφανος, έτσι θα είναι! Σωστά;
Σε αυτό το σημείο είναι φανερό ότι η σύγκριση του Στέφανου Κασσελάκη με τον Αλέξη Τσίπρα είναι οριακά προσβλητική για τον πρώτο. Ο άνθρωπος, βλέπετε, παρουσιάζεται ήδη ως ιστορικός ηγέτης! Εν τω μεταξύ, για τον Αλέξη Τσίπρα είχαμε ακούσει και διαβάσει συγκρίσεις που τον έβαζαν στην ίδια πρόταση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, πάλι από συστημικά μέσα ενημέρωσης. Με τον κ. Κασσελάκη έχουμε περάσει ήδη στο επόμενο επίπεδο: Το πρώτο πράγμα που αναπαράχθηκε εκτενώς με το που εκλέχθηκε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η δήλωση του αδερφού του ότι «Θυμίζει Κένεντι». Μένει τώρα να διαβάσουμε κάπου και έναν παραλληλισμό του με τον Περικλή της Αρχαίας Αθήνας. Ή να μας πει κάποιος για τις καθαρές του ομοιότητες με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Γιατί όχι δηλαδή; Μας έκαναν κάτι ο Περικλής ή ο Κολοκοτρώνης και τους αφήνουμε εκτός; Δεν πρέπει να έχουν κι αυτοί την τιμή να συγκριθούν με έναν Στέφανο Κασσελάκη;
Για να αφήσουμε για λίγο τα αστεία, για αυτές τις τερατολογίες δεν έχει ευθύνη η κοινωνία. Η ευθύνη πάει στα μέσα ενημέρωσης, που προσέγγισαν με τέτοιο τρόπο τη συγκεκριμένη περίπτωση υποψηφίου. Και, για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν μιλάμε για κομματικά μέσα, δεν μιλάμε καν για μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Μιλάμε για μεγάλες εφημερίδες και για τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια. Με άλλα λόγια, το ευρύ κοινό δέχθηκε τις τελευταίες δύο εβδομάδες, χωρίς υπερβολή, έναν καταιγισμό πληροφοριών και εκτιμήσεων για έναν και μόνο άνθρωπο, οι οποίες πληροφορίες και εκτιμήσεις χαρακτηρίζονται από μία άνευ προηγουμένου αμετροέπεια.
Οι λόγοι που τα κυρίαρχα ΜΜΕ συμπεριφέρθηκαν έτσι είναι για άλλο άρθρο. Εδώ αναφερόμαστε στο πώς ανταποκρίνονται στο ρόλο τους. Γιατί το να ψηφίσει κανείς έναν παντελώς άγνωστό του πολιτικό είναι ένα πράγμα, αλλά το να τον τοποθετεί στην ίδια συνομοταξία με μεγάλους ηγέτες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Για να το πούμε αλλιώς, είναι άλλο να επιτρέπεις σε έναν ξένο να μπει μέσα στο σπίτι σου και άλλο να τον βάζεις συνδικαιούχο στην κληρονομιά του παππού σου κι από πάνω. Ο Στέφανος Κασσελάκης στέκεται ακόμα στο κατώφλι της εξώπορτάς μας και κάποιοι βιαστικοί έχουν ήδη βάλει ένα τεράστιο πορτρέτο του στο σαλόνι μας…
