Πριν λίγες ημέρες σε επίπεδο κόμματος ΝΔ και κυβέρνησης, εξελίχθηκαν δυο γεγονότα, που εκ πρώτης όψεως φάνηκαν ότι δεν έχουν σχέση μεταξύ τους.
Α. Επέστρεψε στη ΝΔ ο διαγραμμένος Καμπόσος, δήμαρχος Άργους. Ο οποίος είχε σχεδόν πανηγυρίσει όταν ξυλοκοπήθηκε ο δήμαρχος (τότε) Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης κι είχε δηλώσει ότι…. «Αυτή είναι η μοίρα των προδοτών». «Όχι μόνο προδότης αλλά και αρεστός των Εβραίων», είχε συμπληρώσει, ενώ στον δημόσιο λόγο του αποτελεί σημείο κατατεθέν η … ρήση του ότι οι δημότες του Άργους είναι… κατευθείαν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Λόγος ακροδεξιός, ρατσιστικός, ποταπός και βαθιά ψεκασμένος. Λόγος που δεν έχει θέση σε ευνομούμενες κοινωνίες, όπως δεν έχουν θέση στο μεγαλύτερο Κεντροδεξιό κόμμα της Ευρώπης.
Ουδείς κατανόησε για ποιον λόγο ήρθη η διαγραφή του. Ουδείς!
Β. Μόλις ανακοινώθηκαν οι νέοι γενικοί γραμματείς των υπουργείων και της κυβέρνησης, τα φώτα άναψαν εκτυφλωτικά πέριξ της Ζέφης Δημαδάμα, που ανέλαβε τη θέση της γενικής γραμματέως Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στέλεχος του ΠαΣοΚ, κορυφαία συνεργάτιδα της Φώφης Γεννηματά και αντιπρόεδρος γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με πολιτικές επιθέσεις προεκλογικά, εις βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Είναι οι δυο υποθέσεις διαφορετικές; Ή όλα έχουν να κάνουν με τη συνεχή θέληση του πρωθυπουργού να ασκεί κομματικές και πολιτικές διευρύνσεις του κόμματος και της κυβέρνησής του;
Την ακριβή απάντηση δεν μπορεί να τη δώσει κανένας, πλην ίσως του πρωθυπουργού και των στενών συνεργατών του. Η δε ουσία είναι ότι σε όλες τις τάσεις κι εκφάνσεις της κοινωνίας, είναι καταλυτική η παρουσία του Μητσοτάκη.
Ο Μητσοτάκης έβαλε πάλι στο κόμμα του κάποιον Καμπόσο. Διεύρυνση προς τα Δεξιά, έστω κι αν το πρόσωπο δεν έχει ερείσματα μακριά από τον αργολικό κάμπο.
Από την άλλη πλευρά, προεκλογικά είχε τονίσει ότι θα δημιουργήσει μια αυτοδύναμη μεν, αλλά όχι και μονοκομματική κυβέρνηση. Όσοι γνωρίζουν τον Μητσοτάκη, κατανοούν ότι πρόσωπα ως της Δημαδάμα, τον ενδιαφέρουν περισσότερο από κομματικά του στελέχη. Άρα, με την επιλογή της αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος ως Γραμματέα Ισότητας, καταδεικνύει κι αποδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο πώς εννοεί τη συναίνεση!
Μα είναι κι ο Ανδρουλάκης. Που ενοχλήθηκε σφόδρα κι όπως αναφέρουν παραπολιτικά σχόλια, απειλούσε θεούς και δαίμονες, βλέποντας και πάλι ανήμπορος τη λεηλασία του κόμματός του. Όμως, ο Ανδρουλάκης για μια ακόμη φορά φάσκει κι αντφάσκει.
Από τη μια κατηγορεί τον Μητσοτάκη για κομματισμό και του ζητά να εφαρμόζει αξιοκρατικά κριτήρια κι από την άλλη τον κατηγορεί ότι έβαλε στην κυβέρνησή του στέλεχος του ΠαΣοΚ! Μα αυτό έκανε. Αξιοκρατία εφάρμοσε. Κι ειδικά με ένα πρόσωπο που δεν είχε δεξιόστροφα χαρακτηριστικά, όπως άλλα στο ΠαΣοΚ. Εξ ου και τα ειρωνικά σχόλια προς τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ, ενίοτε και από τα …πόμολα των ασανσέρ στη Χαριλάου Τρικούπη.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι κοινωνία και κόμματα πρέπει να συντονίσουν τα βήματά τους διαφορετικά απ’ ότι γνώριζαν. Ο Μητσοτάκης έχει αλλάξει –κι εξακολουθεί να το πράττει- την περπατησιά της πολιτικής…
