Μερικά πράγματα τα γνωρίζουμε, αλλά όταν δημοσιοποιούνται επισήμως σοκάρουν.
Η Ελλάδα, λοιπόν, που έχει 250 -270 ημέρες ηλιοφάνεια ετησίως, εισάγει ντομάτες από την Ολλανδία, αξίας 200 εκ. ευρώ!!!
200 εκατομμύρια φεύγουν από τον τόπο του ήλιου για να φάμε ντομάτες.
Ε, αυτό δεν το θέλει ούτε ο Θεός ούτε ο διάβολος.
Ούτε μας φταίει κανένας δανειστής και καμιά τρόικα γι’ αυτό.
Αλλά μόνο το κεφάλι μας. Η τεμπελιά μας. Η ανοργανωσιά μας.
Όταν υπάρχουν πλέον οι συνθήκες να παράγεται η ντομάτα όλη τη χρονιά, εμείς έχουμε παραμείνει στην εποχή που ήταν μόνο εποχιακό είδος.
Όταν τα θερμοκήπια ανθούν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, δεν μας φταίει κανένας επειδή στη χώρα μας σχεδόν δεν τα γνωρίζουμε.
Και δεν είναι μόνο οι ντομάτες και τα άλλα κηπευτικά είδη, με τα οποία –λόγω καιρικών συνθηκών- θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα διεθνές κέντρο παραγωγής, πώλησης και εξαγωγών.
Μαζικά εισάγουμε αμύγδαλα, καρύδια, φασόλια, φακές, ρεβίθια, φουντούκια, δαμάσκηνα, τυριά, γάλα, κρέας…
Κι είναι αδιανόητο για όλους μας, τη στιγμή της βαθειάς κρίσης της οικονομίας, τη στιγμή που εξαρτόμαστε από τα δανεικά των μνημονίων, να μη μπορούμε να παράξουμε ούτε καν τα στοιχειώδη. Να μη μπορούμε ή να μη θέλουμε να παράξουμε προϊόντα που έχουν ζήτηση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Προϊόντα με υψηλή εγχώρια (αρχικά) προστιθέμενη αξία.
Είναι αδιανόητο ότι δεν μπορούμε να στραφούμε σε τέτοιου είδους επενδύσεις, όσο κι αν είναι κοπιαστικές.
Μαζί με τον τουρισμό, την ναυτιλία και τις νέες τεχνολογίες, είναι οι μοναδικοί δρόμοι απεξάρτησης της χώρας από τα δανεικά των άλλων…
Μπορούμε; Σίγουρα μπορούμε.
Θέλουμε; Δεν είμαι διόλου σίγουρος…
