Ναι, έχουμε πει και ξαναπεί ότι οι αιτίες της κρίσης που σάρωσε τη χώρα μας είναι ο άκρατος δανεισμός για τη στήριξη του πελατειακού κράτους, το πολυδαίδαλο, αιμοβόρο και διεφθαρμένο δημόσιο που έπρεπε να συντηρηθεί, οι στρεβλώσεις της κρατικοδίαιτης οικονομίας που φτιάξαμε και πολλές άλλες επιμέρους.
Μια από αυτές τις επιμέρους αιτίες της κρίσης που έπληξε τη χώρα μας, αποτελούσε και αποτελεί το γεγονός ότι στην Ελλάδα δόθηκε έμφαση σε επαγγέλματα που δεν δημιούργησαν ή δημιουργούν ανάπτυξη. Σε επαγγέλματα που απευθύνονται μόνο στους Έλληνες, μόνο στην εσωτερική αγορά και δεν μπήκαν ή δεν μπαίνουν στον διεθνή ανταγωνισμό.
Να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο. Αναφέρομαι σε γιατρούς, φαρμακοποιούς, δικηγόρους, πολιτικούς μηχανικούς, εμπόρους, δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους των ΔΕΚΟ. Δηλαδή, συντεχνίες που σε αγαστή συνεργασία με το πολιτικό –πελατειακό σύστημα κέρδιζε -και ίσως κάποιοι κερδίζουν ακόμη και σήμερα- μισθούς χωρίς να υπολογίζεται η παραγωγικότητά τους, μεγάλα περιθώρια κέρδους, κλειστά κλαμπ και συντάξεις κατά πολύ υψηλότερες από τις καταβληθείσες εισφορές.
Μοιραία, οι δραστηριότητες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ανάπτυξη, να μεγαλώσουν, να εξαξάγουν και να δημιουργήσουν ακόμη και υπεραξίες, συρρικνώθηκαν, πνίγηκαν στον βωμό των συντεχνιών. Όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, η τεχνολογία. Με αποτέλεσμα να έχουμε συνεχώς αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο.
Και να γίνει το μεγάλο «μπαμ» όταν οι δανειστές της χώρας σταμάτησαν να χρηματοδοτούν τα συνεχή παραγόμενα ελλείμματα.
Οι μόνοι κλάδοι που διασώθηκαν ήταν η ναυτιλία κι ο τουρισμός. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι διέθεταν τεράστια ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που ήταν παντελώς ανεξάρτητα από το ελληνικό θεσμικό περιβάλλον.
Αντί λοιπόν με την κρίση να καταλάβουμε τι συμβαίνει και να πάψουμε να προστατεύουμε τα προνόμια των συντεχνιών, αντί να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας προς κλάδους που θα δημιουργούσαν ανάπτυξη μέσω της εμπορευσιμότητάς τους, εμείς εξακολουθήσαμε και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι θα ξαναφυτρώσουν τα λεφτόδεντρα.
Να το πούμε και με άλλα λόγια;
Ο Έλληνας, ακόμη και σήμερα ηδονίζεται από κάθε τι του παρέχει ασφάλεια. Ακόμη κι αν αυτό γίνεται εις βάρος των υπολοίπων. Χαλάει ο κόσμος για τις συντάξεις ή τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ουδείς σκέφτεται ότι οι συντάξεις αυξήθηκαν εσχάτως ως ποσοστό του ΑΕΠ από 12 σε 17%, άρα η υπόλοιπη οικονομία στερείται πόρους.
Από την άλλη πλευρά, η κρίση δημιουργεί νέες ευκαιρίες και δη στον επιχειρηματικό τομέα. Πόσοι και πόσοι επιχειρηματίες ή βιοτέχνες στρέφονται πλέον στις διεθνείς αγορές για να επιβιώσουν; Πόσοι και πόσοι από αυτούς δημιουργούν σιγά σιγά τις προϋποθέσεις για να παρουσιάσουν στο εξωτερικό ανταγωνιστικά προϊόντα; Όλο και περισσότεροι. Στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων αυξήθηκαν οι εξαγωγές ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος από 24% σε 30%, αλλά παραμένουν πολύ χαμηλές συγκριτικά με τις ευρωπαϊκές χώρες παρόμοιου μεγέθους. Σκεφτείτε μάλιστα ότι οι τράπεζες είναι ουσιαστικά κλειστές (capital control), ενώ το κράτος χρωστά κοντά στα 7 δις ευρώ στο εσωτερικό του!
Πόσοι και πόσοι νέοι έχουν συνειδητοποιήσει πια, ότι το μέλλον δεν είναι στο δημόσιο; Ούτε στη δικηγορία όπως ήταν αυτή πριν 10-15 χρόνια; Πόσοι και πόσοι νέοι δεν ιδρύουν επιχειρήσεις καινοτομίας, ακόμη και από τα σπίτια τους; Πόσοι και πόσοι δεν αρχίζουν να ασχολούνται εμπορικά με τα χωράφια των παππούδων; Κι αυτό είναι το μέλλον. Αυτή είναι η νέα Ελλάδα. Αυτή είναι η νέα Μεσαία τάξη που αναπόφευκτα θα δημιουργηθεί. Με άλλη ιδεολογία εργασίας, δημιουργίας και ρίσκου. Δεν γίνεται αλλιώς, παρά μόνο με εξωστρέφεια. Ακόμη και σε πείσμα των πολιτικών δυνάμεων που επιμένουν να μη βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και υπερφορτώνουν την κοινωνία με φόρους και δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί.
Η λογική είναι ένα τεράστιο εχέγγυο για το μέλλον. Η λογική που μπορεί να εξωπετάξει στον διάβολο ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις.
Να κάτσουμε και να σκεφτούμε:
Τι μας συμφέρει; Να έχουμε μέσα στη βρόμα και στη δυσωδία τα αεροδρόμιά μας ή να τα πάρουν κάποιοι, να τα αξιοποιήσουν και μέσω αυτών να αναπτυχθούν ολόκληρες περιοχές και να βρεθούν θέσεις εργασίας Και γιατί αν τα πάρουν κάποιοι είναι… ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας;
Τι μας συμφέρει; Να ανοίξουμε τα λιμάνια μας στη διεθνή κρουαζιέρα ή να υποτασσόμαστε στη συντεχνία μιας δράκας λιμενεργατών; Κι από την κρουαζιέρα, πόσες δουλειές θα δημιουργηθούν και πόσες πόλεις ή νησιά θα αναπτυχθούν;
Τι μας συμφέρει; Να επενδύσει κάποιος στην ενέργεια και να δημιουργηθούν νέες εταιρείες που θα δημιουργήσουν ανταγωνισμό όπως στην κινητή και σταθερή τηλεφωνία ή να την νέμεται μια δράκα συνελλήνων με τεράστια προνόμια εις βάρος όλων των άλλων;
Τι μας συμφέρει; Το επιδοματάκι για την … έγκαιρη προσέλευση στην εργασία κάποιων ή μια εξωστρεφής οικονομία μέσω της οποίας θα μπορέσουν να βρουν δουλειά περισσότεροι και δη τα άνεργα παιδιά μας;
Μπορούμε όλα αυτά να τα δούμε με λογική;
Μπορούμε να βάλουμε τη λογική επάνω από αγκυλώσεις ή και να κατασκευασμένα συναισθήματα από τον λόγο του λαϊκισμού;
Μόνο τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε…
