Πριν από κάποια χρόνια η Αριστερά είχε καταστήσει τη μη απόλυση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών (εκατοντάδες οι διορισμένες) ως κεντρικό προεκλογικό σλόγκαν. Και δώστου επανάσταση και ξανά επανάσταση διανθισμένη και με Χαρούλα Αλεξίου φορώντας τα περιβόητα κόκκινα γάντια….
Σήμερα η Αριστερά, στερεμένη από ιδέες, επιχειρεί περίπου τα ίδια. Βάζει μπροστά τον στρατό της, επώνυμους καλλιτέχνες ή άλλους που αν κι ατάλαντοι ανελκύστηκαν από την κομματική καμαρίλα και ζητούν να έχουν δικαίωμα διορισμού στο δημόσιο ανεξαρτήτως του πτυχίου που κατέχουν. Το οποίο στη συντριπτική πλειοψηφία είναι πτυχίο κάποιας αφερέγγυας ή κι επώνυμης σχολής. Ζητούν δηλαδή, κάποιος ηθοποιός που έχει αποφοιτήσει από οιαδήποτε ιδιωτική σχολή να βρίσκεται στην ίδια θέση στην αφετηρία πιθανών διορισμών στο δημόσιο, μ’ εκείνον που έχει τελειώσει κάποια Πανεπιστημιακή σχολή! Ζητούν και ίδρυση Πανεπιστημίου, μα αυτό υπάρχει τόσο στο Καποδιστριακό με το τμήμα θεατρικών σπουδών, όσο και στο Αριστοτέλειο με το τμήμα θεάτρου. Όντως όμως, θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα Πανεπιστήμιο τέχνης, με ειδικά χαρακτηριστικά και περισσότερες ειδικότητες. Κάτι που δεν αρνείται άλλωστε να συζητήσει η κυβέρνηση.
Πρέπει να θυμίσουμε, ότι εδώ και περισσότερα από εκατό (100) χρόνια, τον προεδρικό θώκο του Συλλόγου Ελλήνων Ηθοποιών έχουν τιμήσει πρόσωπα όπως ο Μάνος Κατράκης, η Μαρία Φωκά, η Αιμιλία Υψηλάντη, ο Ρήγας Αξελός , η Άννα Φόνσου, η Λίλα Καφαντάρη, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος κι ο Βασίλης Κολοβός. Κοινό χαρακτηριστικό στους περισσότερους ήταν η ιδεολογική στράτευση με την Αριστερά κι ειδικά με το ΚΚΕ, αλλά ουδείς μπορούσε ν’ αμφισβητήσει το καλλιτεχνικό τους κύρος κι υπόβαθρο. Άλλωστε, οι κορυφαίοι ηθοποιοί που διέπρεψαν σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, υπήρξαν προσωπικότητες που στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν ήταν απόφοιτοι ανωτέρων σπουδών τέχνης και κυρίως ΔΕΝ ήθελαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Λάτρευαν την τέχνη τους κι εκείνη τους το ανταπέδωσε.
Προσέξτε: Στη χώρα μας, πλην των πανεπιστημιακών τμημάτων που προαναφέραμε, λειτουργούν 24 ιδιωτικές σχολές. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι σ’ αυτές μπορεί να εγγραφεί κάποιος ακόμη κι αν δεν διαθέτει απολυτήριο Λυκείου! Άρα, πώς απαιτούν ο Μπιμπίλας κι οι συνάδελφοί του να εξισωθούν αυτοί με τον πτυχιούχο του Παντείου Πανεπιστημίου ή της Νομικής;
Προσέξτε κι αυτό: Οι Αριστεροί συνδικαλιστές κι ηγήτορες των κινητοποιήσεων των ηθοποιών, ζητούν συντεχνιακά να μην ισχύσει το άρθρο 16 του Συντάγματος που απαγορεύει σε κάποιον τρίτο πλην του κράτους, να παρέχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ένα άρθρο που γύρω του έχει στοιβαχτεί όλη η μούχλα της ελληνικής κοινωνίας Για σκεφτείτε, ότι η αντιπολίτευση ανθίσταται στη δημιουργία μη κρατικών Πανεπιστημίων και ταυτοχρόνως υποστηρίζει τον Μπιμπίλα και τους ηθοποιούς που ζητούν την… πανεπιστημιακή αναγνώριση των 24 ιδιωτικών σχολών Δραματικής Τέχνης! Πόση υποκρισία, ε;
Να τονίσουμε κι αυτό: Ποιος απαγορεύει σε οποιονδήποτε ηθοποιό που δεν έχει πανεπιστημιακό πτυχίο να δουλέψει σε θέατρο ή τηλεόραση ή κινηματογράφο; Ουδείς! Ποιος τους απαγορεύει να εισέλθουν και σε μια πανεπιστημιακή σχολή (με εξετάσεις φυσικά) και ν’ αποκτήσουν πτυχίο, ούτως ώστε να μπορούν να εισέλθουν μ’ αυτό και στο δημόσιο; Ουδείς, απλά δεν θέλουν να το κάνουν.
Θα περίμενε κάποιος ότι οι ηθοποιοί που θεωρητικά διαθέτουν ευρείς ορίζοντες, αντί να απαιτούν να γίνει … πανεπιστημιακή σχολή το κάθε ιδιωτικό εργαστήρι, να αγωνίζονται για να σπάσουν οι αναχρονισμοί του κρατικού μονοπωλίου στη γνώση. Αν δεν ήταν, επί παραδείγματι το αναχρονιστικό άρθρο 16 του Συντάγματος, θα μπορούσε κάλλιστα η Σχολή Δραματικής τέχνης του Εθνικού θεάτρου να καταστεί πανεπιστημιακή μη κερδοσκοπικοπυ χαρακτήρα. Το ίδιο κι η σχολή Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το ίδιο κι άλλες ιδιωτικές σχολές που θα συνεργάζονταν μεταξύ τους αλλά και με αντίστοιχα ιδρύματα του εξωτερικού.
Μα δεν τους νοιάζει αυτό. Θέλουν τη μπαχαλοποίηση. Λέγοντας μάλιστα και τεράστια ψέματα με τα οποία επενδύουν στην άγνοια, ακόμη και διάφορων τηλεπαρουσιαστριών που λικνιζόμενες πληροφορούν την κοινή γνώμη για το δίκιο του Μπιμπίλα…
Τι να πούμε; Σημείο των καιρών. Από τον Κατράκη στον Μπιμπίλα…
Να πούμε κάτι τελευταίο: Για χρόνια ολόκληρα οι ηθοποιοί είχαν καταφέρει ν’ ασφαλίζονται στην κατηγορία των βαρέων κι ανθυγιεινών. Αυτό δεν το ακούμπησε ούτε η τρόικα, επειδή τους αναγνωρίζεται ότι σπάνια έχουν εργασία διαρκώς κι όλη τη χρονιά. Κι ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Κατρούγκαλου, το 2016, τους έβγαλε και και τους έστειλε για σύνταξη στα 67. Ούτε ο Μπιμπίλας μίλησε, ούτε κανένας άλλος…
