Θεσμική παρέμβαση για μη συμμετοχή στις εκλογές εγκληματικών οργανώσεων
Ο πραγματικός σκοπός είναι να μην ανακηρυχθούν ως υποψήφια, κόμματα που έχουν ως επικεφαλής, ιδρυτές, ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί για εγκληματική οργάνωση και που δια αυτής της εξέλιξης δεν συνάδουν με την εξυπηρέτηση του δημοκρατικού Πολιτεύματος. Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για διατάξεις που συνταγματικά έχουν τη δυσκολία τους και όλο αυτό έχει ληφθεί υπόψη από την πρώτη στιγμή. Αφενός να μην υπάρξει η παραμικρή καχυποψία και αφετέρου ό,τι κάνουμε να είναι εντός του πλαισίου του Συντάγματος, έτσι ώστε να μπορέσει η δικαστική Αρχή, ο Άρειος Πάγος, να αξιοποιήσει αυτό το εργαλείο.
Έχουμε κάτι στο οποίο νομίζω συμφωνούμε όλοι. Έχουμε του κόσμου τις διαφορές -πολιτικές, προσέγγισης, κουλτούρας και αισθητικής με την Αντιπολίτευση- όμως δεν θέλω να σκεφτώ ότι είναι δυνατόν κάποιος να επιθυμεί τη Χρυσή Αυγή ή τον Κασιδιάρη ή τον οποιονδήποτε με οποιαδήποτε προβιά να διεκδικεί ψήφο από την ελληνική κοινωνία. Είναι το ελάχιστο στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι. Αφού συμφωνούμε όλοι σε αυτό, ας αφήσουμε στην άκρη άλλου είδους πολιτικά τερτίπια και να μη χρησιμοποιούμε προσχηματικές κινήσεις, επειδή πήρε η Κυβέρνηση την πρωτοβουλία.
Εμείς δεν πάμε για καυγά με αυτή τη νομοθετική ρύθμιση και -επαναλαμβάνω- δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις κανενός. Είναι σημαντικό να το λέμε αυτό γιατί είμαστε σε μία περίοδο η οποία έχει πολλή τοξικότητα δυστυχώς, την οποία δεν επιδιώκουμε. Δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις κανενός προς την κατεύθυνση αυτή. Πλάι σε αυτό που υποχρεούμαστε θεσμικά να κάνουμε, εξαντλώντας τις δυνατότητες που δίνει το Σύνταγμα, δεν παύει να υπάρχει και ο δεύτερος στόχος, ο πολιτικός. Μαζί πρέπει να δώσουμε τη μάχη, έτσι ώστε να μην υπάρχει πιθανότητα στο πλαίσιο της Δημοκρατίας μας οι πολίτες να θεωρήσουν ότι είναι διέξοδος οι ψήφοι στους φασίστες, στους νεοναζί, στις εγκληματικές οργανώσεις.
Καταλαβαίνουμε, βεβαίως, ότι θα έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα -συμβολική και ουσιαστική- αν αυτό τύχει μιας ευρύτερης αποδοχής. Επειδή ακριβώς αυτό το καταλαβαίνουμε και το αντιλαμβανόμαστε, ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο έχει ξεκινήσει όλη αυτή η διαδικασία ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων με τα πολιτικά κόμματα. Ειλικρινά αφού συντρέχουν οι δύο βασικές προϋποθέσεις, πρώτον ότι αυτό που κάνουμε είναι εντός του Συντάγματος, δεν κρίνεται αντισυνταγματικό και δεύτερον συμφωνούμε όλοι στον σκοπό, συμμεριζόμαστε αυτή την άποψη, καλό είναι να παραμεριστούν τα προσχήματα και να εκπέμψουμε ένα μήνυμα, το οποίο θα είναι σημαντικό για τη Δημοκρατία μας, για το Πολίτευμα.
Ούτε οι διαβουλεύσεις είναι προσχηματικές, ούτε η συζήτηση κατά τη διάρκεια διεξαγωγής μιας τέτοιας συζήτησης στη Βουλή είναι προσχηματική. Έχουμε μια πλήρη πρόταση, η οποία καλύπτει το σύνολο, όλο το φάσμα της υπόθεσης. Εάν στη Βουλή υπάρξει κάτι που μπορεί να το βελτιώνει, χωρίς να το αλλοιώνει και πολύ περισσότερο χωρίς να καταστρέψει κατευθύνσεις που για πολιτικές σκοπιμότητες θα κάνουν τη ρύθμιση στην ουσία ανεφάρμοστη, επικίνδυνη και πιο γενικόλογη -γιατί εδώ πρέπει να είσαι πολύ συγκεκριμένος- η διάθεση με την οποία πηγαίνουμε στο Κοινοβούλιο γι’ αυτή τη ρύθμιση είναι να εξασφαλίσουμε την ευρύτερη δυνατή συναίνεση.
Η Δημοκρατία μας, όπως και η κοινωνία στις Δημοκρατίες, δεν πρέπει να είναι αφελής. Η εμπειρία της τελευταίας περιόδου δείχνει τα τερτίπια που μεταχειρίζονται ορισμένοι, προκειμένου να εκμεταλλεύονται παραθυράκια του νόμου και να ξεγελούν την κοινωνία.
Πρώτον, η Ελληνική Δημοκρατία έχει πολύ ισχυρά θεσμικά αντίβαρα και μια πλούσια εμπειρία -τουλάχιστον από το 1974 και μετά- συμπεριφοράς πολιτικών οργανισμών και κομμάτων, που δεν μπορεί κανείς να την αγνοήσει και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την αγνοήσει η ελληνική Δικαιοσύνη. Δεύτερον, οι διατάξεις, οι διατυπώσεις και το περιεχόμενο της ρύθμισης, που φέρνουμε, συνδυάζει και αποτυπώνει καλά το βασικό σκοπό. Ένας ο οποίος έχει καταδικαστεί για εγκληματική οργάνωση, αποδεδειγμένα, έστω και πρωτόδικα -η δράση της εγκληματικής οργάνωσης αυτής, ευθέως δεν εξυπηρετεί την εύνομη και την εύρυθμη λειτουργία του Πολιτεύματος- να μην έχει τη δυνατότητα να ανακηρύσσεται αυτός ή το κόμμα του υποψήφιο σε εκλογικές διαδικασίες. Δεν βαφτίζει ιδεολογικά κίνητρα. Δεν βάζει τον Δικαστή στο να ερμηνεύσει ποιο είναι το ιδεολογικό κίνητρο, η ιδεολογική κατεύθυνση, προκειμένου να το κάνει αυτό. Δεν μπαίνει το Δικαστήριο στη λογική μιας ερμηνείας, που εκεί θα επιδεχόντουσαν άλλα πράγματα και θα έψαχνε να βρει τα καταστατικά και τους σκοπούς των κομμάτων. Πρέπει να αφήνουμε την καχυποψία ή τις ακραίες ερμηνείες. Από την άλλη, όμως, μιλάμε για την Ελληνική Δημοκρατία, για ένα Πολίτευμα με στέρεες βάσεις, με σωρευμένη και συγκεκριμένη εμπειρία συμπεριφοράς πολιτικών κομμάτων από το 1974 μέχρι τώρα. Πάμε, ακριβώς, θεσμικά να κάνουμε αυτό που υποχρεούμαστε για μορφώματα τέτοιου είδους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
