Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου
” Όλα στο Μαύρο”, Ρώμη 2022
Του Ηλία Τσέχου
Κάποιες φορές νομίζω πως τρελαίνομαι
Είναι κι αυτές οι ευωδιές
Που απλώνονται ανεξήγητα
Μέρες γιορτών στο σπίτι
Σαν της αγάπης τ΄ άρωμα
Που νια ζωή την καρτεράς
Όμως δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις
Ή είναι τότε που χτυπάει το τηλέφωνο
Νιώθεις και πάλι όμορφα που ακούς
Μία φωνή αγαπημένη απ΄ τα παλιά
Και ακατάπαυστα μιλάς τέσσερις ώρες
Κάποτε, κλείνοντας με ευχές
Συνειδητοποιείς
Πως το τηλέφωνο που μίλαγες
Έχει πολύ καιρό που είναι χαλασμένο
Δεν έχω βρει ακόμα μούσα, να το ξέρεις
Όλα μου τα ποιήματα απ΄ τον καιρό που έφυγες
Φοράνε τ΄ αποφόρια σου κι αχτένιστα γυρίζουν
***
Κάτω από το σπίτι μου περνάει ο ο Γεσένιν
Τα χέρια στις τσέπες σφυρίζοντας
Τινάζει το τσουλούφι
Στον φανοστάτη συναντάει τον Μπωντλαίρ και τον Ρεμπώ
Αγκαλιάζονται φιλιούνται
Έχουν πιει την ύπαρξή τους
Τραγουδάνε μια μπαλάντα της φυγής
Δυνατά όμως
Τα κορίτσια τους πάντα είναι μεθυσμένα
Μόνον έτσι τους θυμούνται
Μόνον έτσι τους ακούν
***
” Όλα στο Μαύρο ” και ποντάρει στην ποίηση με το έβδομο ποιητικό βιβλίο του ο Δημήτρης Παπαστεργίου και λέμε, πως όλα τα βιβλία του, κι αυτό μαζί, είναι πάντα Πρωτόλεια, ατενίζοντας όχι τον αναγνώστη ή την ψυχή της γραφής, δίνοντας όρκο μόνο στην ανάγνωση. Τα ποιήματα δεν είναι τιτλοφορεμένα, τα διασχίζουν τρεις ενότητες μια χαρά γεφυρωμένες, 40 είναι και αρχίζουνε με κεφαλαίο γράμμα έκαστο, η έκδοση εξαίρετη έλξη ανάγνωσης, βαθύτατα εξομολογημένη σε φανερές ουράνιες και υποσυνείδητες φορές, με έρωτες πεπερασμένους, λιγώνοντας τα ποιήματα και τα παγιδευμένα όνειρα, σφραγίζοντας φάκελους ταχυδρομείων και συννεφιασμένα γραμματόσημα! Βουτώντας στην καρδιά του ο ποιητής, στεγνώνοντας το σώμα του στο νου, εκδίδει τους ποικίλους τρόπους του ανασυγκρότησης, ρίχνει το ανάθεμα εκεί εις στην πηγή του, τι και το πιει τί κι αν δεν το πιει πάλι το νερό που έφταιξε, αυτή είναι η μαγεία και η μανία τής έκδοσης ποιητικών συλλογών, ξεφορτώνει το μέλλον και πάλι παρελθόν γίνεται, ανοίγει ταξίδι που δεν ξέρεις αν θα ξημερώσει ανθρώπινα, ημίθεα ή ένα λεπίδι ακόμα!
” Η μοναξιά μου είναι ο απέναντι δρόμος / Θλιμμένος και ήσυχος ”, // ”Εγώ μονάχα αυτά τα ακέφαλα ποιήματα κατάφερα να κάμω”, // ” Το κάθε ποίημα έχει τόση δύναμη και θέληση, εκπλήσσεται και απορεί το ίδιο ”, // ” Τρεις φλέβες / Και τις τρεις τις κράτησες για σένα / Του Δούναβη την έκανες στολίδι / Του κρασιού την πίνεις σαν νεράκι / Του έρωτα την έσκισες στα δύο ”, // ” Στο χώρο που χορεύουνε / Οι φόβοι πριν το χρόνο ”, // ” Δεν είμαι πλέον για τίποτα / Κουράζομαι, βαριέμαι και γκρινιάζω / Ίδιος κακορίζικο παιδί / Ήθελα μόνο να σταθείς μπροστά μου / Σαν από μηχανής θεός / Βούληση κάποιας μοίρας που αποστάτησε / Τα χέρια να σου απλώσει / Παιδί που θέλει να το πάρεις αγκαλιά / Και να το μεγαλώσεις άλλη μια φορά…” // λέει ο ποιητής, εδώ, εκεί, παρέκει, αρκεί να βλέπεις και ν΄ ακούς, εσύ, εγώ, εμείς οι Απάνθρωποι!
***
Μικρό Βιογραφικό
Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε και ζει στη Βέροια από το 1968. Αιώνες στην Ποίηση, αλλά εκδίδει από το 2012 μέχρι σήμερα 7 ποιητικές συλλογές, δρομολογώντας 3 ακόμα. Οδηγεί στο διαδίκτυο το Blokspot ” Ποιητικός Πυρήνας ”, με τον Παύλο Παρασκευαΐδη
