Προχθές στο ίδρυμα του «Αντώνη Σαμαρά», ήταν παρόντες όλοι. Σύσσωμη η Νέα Δημοκρατία. Από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι τους πρώην πρωθυπουργούς Κώστα Καραμανλή, Αντώνη Σαμαρά αλλά και τους Ευάγγελο Βενιζέλο και Γιάννη Μανιάτη της κυβέρνησης σαμαροβενιζέλων, μα και κορυφαίες προσωπικότητες της Οικονομικής και Πολιτισμικής ζωής της χώρας.
Σ’ αυτή την εκδήλωση υπήρξαν πολλαπλά μηνύματα.
Πέραν της ενωτικής διάθεσης, καταδείχθηκε πάλι ο ιδιότυπος και διφυής χαρακτήρας της μεγαλύτερης και πιο συνεκτικής παράταξης της Ελλάδας. Δηλαδή μια παράταξη με μεγάλα και συνεκτικά πολιτικά κομμάτια. Με μεγαλύτερο αυτό της Δεξιάς.
Ο Σαμαράς κατέθεσε τη δική του οπτική των πραγμάτων. Κι η αλήθεια είναι ότι αυτή η οπτική εκφράζει το μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της ΝΔ, είτε με τη φορεσιά της «Λαϊκής Δεξιάς», είτε μ’ εκείνη της «Πατριωτικής Δεξιάς».
Τώρα, τι σημαίνει στην εποχή μας «Λαϊκή Δεξιά» ή «Πατριωτική Δεξιά», ας το απαντήσουν εκείνοι που συντάσσονται πέριξ αυτών των ορισμών.
Η ουσία είναι ότι αν δεν συνταχθεί με τη Δεξιά (στην οιαδήποτε μορφή της, πλην φυσικά της ακροδεξιάς) το φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό Κέντρο, η εξουσία αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός γι αυτή την παράταξη. Έτσι είναι απορίας άξιο τι ζόρι τραβά συχνά ο Σαμαράς με τους ψηφοφόρους και την πολιτική κουλτούρα του «Ποταμιού», στο οποίο συχνά αναφέρεται, ισχυριζόμενος ότι η ΝΔ δεν θα γίνει Ποτάμι. Μα μ’ αυτό το ποσοστό έγινε κυβέρνηση.
Είναι σαφές λοιπόν, ότι μόνο ως ενιαίο σύνολο, δηλαδή Δεξιά συν Κέντρο (Κεντροδεξιά) δημιουργούνται κοινωνικά ρεύματα, ώστε με τις κατάλληλες οσμώσεις να γίνονται πλειοψηφικά. Όσες φορές συνέβη αυτό, η ΝΔ διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα και κυβέρνησε. Οσάκις η Δεξιά δεν μπορούσε να ελκύσει ή να συσπειρώσει το Κέντρο, η ΝΔ έμενε εκτός εξουσίας. Τόσο δύσκολο είναι να γίνει κατανοητό από όλους;
Για να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους πρέπει να πούμε ότι ο Σαμαράς για πολλές δεκαετίες ήταν ο άνθρωπος που και μόνο η παρουσία του εξόργιζε την βάση της ΝΔ. Η πληγή από την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993 έρρεε διαρκώς πύον. Για κάποιους ρέει ακόμη, αλλά με το πέρασμα του χρόνου όλα αμβλύνονται. Ο δε βιολογικός κύκλος εκείνων που έζησαν τα γεγονότα μικραίνει όλο και περισσότερο.
Ο Σαμαράς λοιπόν της ρέουσας πληγής του 1993, μετά την επιστροφή του στη ΝΔ με απόφαση του Κώστα Καραμανλή, όχι μόνο έγινε πρόεδρός της, αλλά με την κυβέρνησή του (2012-2014) έσωσε τη χώρα από τα βράχια. Μαζί με τον Βενιζέλο και το ΠαΣοΚ, κράτησαν όρθια τη χώρα και μάλιστα σε μια περίοδο που ο λαϊκισμός της Αριστεράς βρισκόταν στην απόλυτη κορύφωσή του. Αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε και μάλιστα να το βροντοφωνάζουμε.
Να έρθουμε λοιπόν στο σήμερα. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν ο Σαμαράς, προχθές, έδωσε τη χαριστική βολή στα σενάρια … αποκαθήλωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εκείνο που είναι φανερό είναι, ότι ο Σαμαράς δεν έχει το ιστορικό περιθώριο να υποπέσει σε δεύτερο παρόμοιο ατόπημα. Πολύ περισσότερο όταν αυτό αποτελεί τη μοναδική ελπίδα επιστροφής της Αριστεράς και της Δεξιάς συνιστώσας της. Και φυσικά, της εγχώριας αδηφάγου διαπλοκής.
Επιπλέον δεν μπορεί παρά να προκύπτει ένα και μοναδικό ερώτημα: Είναι δυνατόν ο Σαμαράς να επιθυμεί την παλιννόστηση εκείνων που τον έστησαν στον τοίχο με την υπόθεση Novartis; Που τον έριξαν από την πρωθυπουργία τον Δεκέμβριο του 2014; Που είπαν τόσα ψέματα για εκείνον και στον ελληνικό λαό;
Φαίνεται αδιανόητο να μπορεί να «παίξει μπάλα» με σκευωρούς, εκείνος που ήταν θύμα πάμπολλων σκευωριών.
Μακάρι για τον τόπο και τη δική του υστεροφημία ο Σαμαράς κι όλοι, οι πάντες, να κατανοήσουν ότι χωρίς φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό Κέντρο, η παράταξη δεν μπορεί να έχει κυβερνητικές προοπτικές… Είναι τόσο απλό όσο το γεγονός ότι η γη γυρίζει πέριξ του ήλιου…
