Πριν τις εσωκομματικές διαδικασίες του ΠαΣοΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν το πιο χαρακτηριστικό πρόσωπο του κομματικού σωλήνα του κόμματός του. Μια ζωή μέσα σε μηχανισμούς που εξασφάλιζαν πολιτική επιβίωση και ανέλιξη. Ποτέ άλλωστε δεν είχε εκφράσει κάτι ουσιαστικό προς την ελληνική κοινωνία, ούτε είχε καταθέσει κάποιο όραμά του για το αύριο της χώρας. Μόνο κοινοτυπίες κι αυτές ενίοτε με αντιφατικό τρόπο.
Όταν οι ψηφοφόροι και φίλοι του ΠαΣοΚ τον εμπιστεύθηκαν για να τραβήξει το κάρο από την ακινησία, η κοινωνία αντέδρασε με δυο-κυρίως- τρόπους. Μια μερίδα της επιχείρησε να τον στηρίξει, το έπραξε και μάλιστα διευρύνθηκαν τα ποσοστά του κόμματος στις δημοσκοπήσεις. Μια άλλη μερίδα της, η πολυπληθέστερη, τον αντιμετώπισε με επιφυλακτικότητα, αν όχι με προβληματισμούς, κυρίως επειδή δεν έλεγε κάτι ουσιαστικό.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης όμως, είτε με την εν γένει πολιτική του στάση είτε με τις υστερίες στο ζήτημα της παρακολούθησής του, βρίσκεται σήμερα απολύτως στάσιμος, με πτωτική προοπτική. Ειδικά στο ζήτημα της παρακολούθησής του, πέραν του ότι ήταν νόμιμη, θα μπορούσε ο ίδιος να είχε συντελέσει στη λύση πολλών αποριών αν έπραττε το απλό. Να πάει να ενημερωθεί κι εν συνεχεία να ενημερώσει κι όλους εμάς. Δεν το έπραξε κι απλά μεγέθυνε σκιές και φήμες, ενώ χάρισε στον Τσίπρα πρωτοβουλίες κινήσεων εις βάρος του.
Ταυτοχρόνως, διέπραξε μια μεγαλοπρεπή γκάφα. Παρέστησε τον …γκιουλέκα της χώρας, όταν τέθηκε επί τάπητος το ενδεχόμενο μετεκλογικών συνεργασιών, εκστομίζοντας το απολύτως απρεπές πολιτικά… «δεν θα κάνουμε πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα».
Δηλαδή, δήλωσε ότι θα προσβάλλει την ψήφο της κοινωνίας και την επιλογή της ποιος θα είναι πρώτος, άρα εξ ορισμού πρωθυπουργός. Δηλαδή, θα οδηγήσει τη χώρα σε ακυβερνησία.
Γκάφα ολκής που θα τον κυνηγά, επειδή καταδεικνύει έλλειψη πολιτικής διορατικότητας και στρατηγικό αδιέξοδο. Την πολιτική διορατικότητα την είδαμε και στον ορισμό των προσώπων που ανέλαβαν τους πολιτικούς τομείς του ΠαΣοΚ. Επιλογές που προκάλεσαν από ειρωνεία μέχρι χλευασμό. Ακόμη και για έλλειψη ηγετικών χαρακτηριστικών.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να μην έχει αντιληφθεί ότι η χώρα δεν είναι σαν τις κομματικές οργανώσεις της Ξάνθης που στα φοιτητικά του χρόνια ήταν βιότοπός του. Οπότε δεν μπορεί να πορεύεται με ήξεις αφίξεις. Οφείλει να εκφράσει ξεκάθαρες θέσεις. Αφού δεν θα συναινέσει στην πρωθυπουργοποίηση του πρόεδρου του πρώτου κόμματος, ποιον θέλει πρωθυπουργό; Τον εαυτό του; Μα αυτόν δεν τον εμπιστεύονται (δημοσκοπικά πάντα) παρά μόνο το 6% από το 11% όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΠαΣοΚ. Θα προτείνει άλλον; Ποιον; Και από ποιον πολιτικό χώρο; Από το πρώτο κόμμα προκειμένου να δημιουργήσει εκεί εσωκομματικές τριβές; Από το δεύτερο; Από πού; Και σε τελική ανάλυση πώς ονειρεύεται το ΠαΣοΚ και με τι ρόλο;
Μέσα από τις θολές θέσεις λοιπόν, καλό θα είναι ν’ αρχίσουν να αποσαφηνίζουν ζητήματα, εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη. Κάποια στελέχη το ψιθυρίζουν ως αναγκαιότητα, μα οι διαχωρισμοί σε ημέτερους και άλλους, αρχίζουν πλέον να γίνονται ορατοί…
