Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
31 Οκτωβρίου, ημέρα της οικονομίας και η αγωνία των οικονομικών (μας)
Άλλο είχα στο μυαλό μου να γράψω για σήμερα, αλλά όταν πληκτρολόγησα την ημερομηνία « νταν» ένα καμπανάκι που με πήγε στο σχολείο και την καθιερωμένη έκθεση που γράφαμε, τον κουμπαρά του ταχυδρομικού ταμιευτήριου (πριν γίνει εισηγμένη επιχείρηση στο χρηματιστήριο), τη γιαγιά που κράταγε το κλειδί, την προσπάθεια – αποτυχημένη – να διαρρήξω τον κουμπαρά μου, και γενικώς τέτοιες γραφικές αναμνήσεις.
Από τη φετινή ημέρα δεν ξέρω τι αναμνήσεις θα έχουμε περί «οικονομίας» αφού οι περισσότεροι που ξέρω ξεμένουμε από λεφτά πριν τελειώσει ο μήνας, συζητάμε πόσο ακρίβυνε το τάδε ή δείνα προϊόν στο σούπερ μάρκετ, συνηθίσαμε και είμαστε πολύ χαρούμενοι που η βενζίνη δεν κάνει 2,50 ευρώ αλλά την αγοράζουμε σχεδόν 2 ευρουλάκια και άλλα τέτοια.
Α, τώρα που τσιμπάει η δροσούλα και διώχνει τη ζέστη του «γαϊδουροκαλόκαιρου» το θέμα συζήτησης είναι φυσικά πώς θα ζεσταθούμε. Είτε αυτοί που έχουν πετρέλαιο, είτε εμείς που έχουμε φυσικό αέριο ζούμε την αγωνία του κόστους!
Δεν ξέρω για σένα που διαβάζεις αλλά νομίζω ότι έχουμε γίνει όλοι μας μανιακοί με τις τιμές που μας έχουν αλλάξει τα φώτα. Δεν μπορώ να συμμεριστώ τη χαρά του Άδωνι Γεωργιάδη για το καλάθι του νοικοκυριού χωρίς φυσικά να το απορρίπτω. Είναι μια προσπάθεια να ξεγελάσουμε την αγωνία μας αφού οι τιμές στα προϊόντα που το απαρτίζουν έχουν ήδη ανέβει τόσο πολύ και απλώς θα συγκρατηθούν να μην ανέβουν κι άλλο.
Η αγωνία για τα οικονομικά κάθε σπιτιού είναι το νέο trend και δυστυχώς ετοιμαζόμαστε για μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής αλλά και οικιακής οικονομίας.
Οι εταιρείες κάνουν τη ζωάρα τους με τις τιμές που ανεβάζουν «και σ’ όποιον αρέσει», όλες μαζί κι αντάμα, τα μακαρόνια νούμερο 6 είναι το φετινό ανέκδοτο και στο βάθος οι εκλογές μπορεί να φέρουν κανά επίδομα που θα το πάρουν φυσικά οι ασθενέστεροι και όχι όλοι όσοι πληττόμεθα από τη λαίλαπα που μας χτυπάει ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν μπορεί να αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει για να προστατέψει τους πολίτες.
Βλέπεις φίλε μου το λάθος μας είναι ότι είμαστε πολίτες. Αν ήσουν πολυεθνική, αμέσως θα είχαν βρεθεί λύσεις από τα «παιδιά» των Βρυξελλών που μόνο νούμερα ξέρουν να υπολογίζουν χωρίς να θυμούνται τους ανθρώπους.
Άντε και καλό μήνα!
Γιάννης Καφάτος
