«Rosenborg Trondheim-Oλυμπιακός Πειραιώς … αγώνας Τσάμπιονς Λιγκ ..Σεπτέμβριος 1997»
Μέρος 1ον
Υπηρετούσα τότε στον Αστυνομικό Σταθμό Μακροχωρίου Ημαθίας. Βλέπω την κλήρωση του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ και αποφασίζω να πάω οδικώς με το Opel Kadet 1300cc που είχα τότε στο Τρονχάμ της Νορβηγίας για να δω τον Θρύλο μου με την Ρόζενμποργκ. Παίρνω 15 μέρες κανονική άδεια και φεύγω μόνος μου εντελώς, διότι δεν βρήκα παρέα για το Τρονχάιμ της Νορβηγίας ….
Στο Τρονχάιμ είχα περάσει μία φορά από εκεί πριν 12 χρόνια με το φορτηγό του ξαδέρφου μου του Ρούλη από την Κατερίνη, όταν πήγαινε εμπόρευμα στο Tromso -Τρόμσο πάνω απο τον Αρκτικό Πόλο- Βόρειος Πόλος …Το Τρονχάιμ απο την Αλεξάνδρεια είναι μέσω πρώην Γιουγκοσλαβίας 5.140 χιλ. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα από την Αλεξάνδρεια όπως είπα μόνος μου και με παρέα τα ωραία μου τραγούδια του Βοσκόπουλου (Ξανθή αγαπημένη Παναγιά, Αδέρφια μου Αλήτες Πουλιά), τους Νοστράδαμος, τους Άιντολς, τα Disco 1970-1980, Bee Gees, Abba, ZZ Top κλπ, τα Western Spagheti, … έβαλα και τη μάνα μου να με κάνει κάνα 2 πίτες για τον δρόμο … και ξεκίνησα επιτέλους!!!
Μέρος 2ον
Από την Αλεξάνδρεια σε 60′ ήμουνα στο Gevgelije-Γεύγελη των Σκοπίων και από κει Demir Gkaga- Δεμίρ Γκαγκά- στα 120 χλμ από τα Ελληνικά σύνορα των Ευζώνων φτάνω στο Tito Veles-Τίτο Βέλες. Μετά στην πόλη των Skopjie – Σκοπίων, από εκεί στο Kumanovo- Κουμάνοβο- και φτάνω στα ΣκοπιανοΣερβικά σύνορα στό Presevo- Πρέσεβο. Δείχνω τα χαρτιά μου, κόβω Σέρβικη βίζα 320 δηνάρια (τότε οι Σέρβοι κόβαν βίζα …τώρα όχι ) και φτάνω στο Nis-Νις- όπου έκατσα να πιώ ένα καφεδάκι στον φίλο μου τον Gioran, στο Kafe Ministro. Πίνω το καφεδάκι μου, βάζω και την βενζίνη μου και βουρ για Beograd-Βελιγράδι-, αφού προηγουμένως πέρασα το Krusevats- Κρούσεβατς-, Alexandrovats-Αλεξάνδροβατς, Krajugevats- Κραγιούγεβατς ( από εκεί είναι ο Μιλιβόγιεβιτς του Ολυμπιακού), Krajevo-Κράγιεβο και Beograd-Βελιγράδι. Από την Αλεξάνδρεια, το Βελιγράδι είναι στα 765 χλμ. Έκατσα κάνα 4ωρο να ξεκουραστώ. Έβαλα βενζίνη στο Zemoun- Ζέμουν, ένα προάστιο του Βελιγραδίου και προχώρησα μέχρι τα Κροατικά σύνορα, όπου έφτασα περίπου τα μεσάνυχτα. Μπήκα στη Hrakska-Κροατία και έστριψα δεξιά προς την πόλη του Vukovar-Βούκοβαρ, όπου εκεί τον Απρίλιο του 1992 έγιναν οι μεγαλύτερες μάχες Σέρβων-Κροατών … και διότι το Βούκοβαρ είχε πάρα πολλούς Σέρβους. Κοιμήθηκα σε ένα ωραίο Otel και τη άλλη μέρα τράβηξα την ανηφόρα προς τη Σλοβενία, πέρασα την Mitrovica- Μιτρόβιτσα, το Vinjofski-Βινκόφσκι και πλησιάζω προς την πρωτεύουσα της Κροατίας, το Zagreb- Ζάγκρεμπ. Αφού όμως πρώτα σταμάτησα σε κάτι καλά κορίτσια, τη Marinelda και τη Veronika από το Novo Mesto-Νόβο Μέστο, για να φάω αυγά μάτια με πατάτες τηγανιτές και σαλάτα λάχανο που είναι η σπεσιαλιτέ του καταστήματος εκεί, στο 58ο χιλιόμετρο Ζάγκρεμπ-Νόβο Μέστο. Έφαγα τα αυγουλάκια μου, έκανα και λίγη παρέα την Μαρινέλντα και από εκεί ανέβηκα την ανηφόρα για το Zagreb. Πέρασα το Ζάγκρεμπ και παίρνω την Α8 για την Lijubliana-Λιουμπλιάνα της Slovejia-Σλοβενίας, όπου στα 130 χλμ από το Νόβο Μέστο φτάνω στα σύνορα. Μπαίνω στη Σλοβενία, αφού πρώτα έκοψα την βιεννέτα τους (διόδια της Σλοβενίας) και προχώρησα προς την Αustria, μέσα από τα βουνά των Άλπεων. Όπου μετά από περίπου 1200 χλμ από Αλεξάνδρεια, έφτασα στα Σλοβενοαυστριακά σύνορα. Μπήκα στην Αυστρία αφού και εκεί χρειάζεται να κόψεις βιεννέτα και προχώρησα μέχρι το Vilah-Βίλαχ σε υψόμετρο 2.400 μ. πάνω στις Αυστριακές Άλπεις.Εκεί άραξα για ύπνο σε μια ωραία πανσιόν που είναι για οδηγούς πάνω στην Α8, που βγάζει μέχρι το Salzburg-Ζάλσμπουργκ αφού πρώτα έφαγα μια ωραία μανιταρόσουπα!!
Μέρος 3ον
Κοιμήθηκα κοντά στο Βίλαχ όπως είπα και την άλλη μέρα ξεκίνησα για πάνω, για τα Γερμανικά σύνορα. Πέρασα το Verfen-Βέρφεν που είναι σε υψόμετρο περίπου 3.210 μ. πάνω στην οροσειρά των Αυστριακών Άλπεων, εκεί όπου το 1968 γυρίστηκε η πολεμική ταινία «ΟΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΟΙ ΑΕΤΟΙ» με τον Κλιντ ‘Ιστγουντ, τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και τη Μαίρη Ουρ. Κατέβηκα κάτω στην κωμόπολη του Βέρφεν και πήγα μέχρι πάνω στον πύργο όπου γυρίστηκαν οι περισσότερες σκηνές της ταινίας. Εκεί έκατσα για ένα εσπρεσσάκι και έφυγα για το Ζάλσμπουργκ, όπου είναι περίπου τα 2.200 χλμ από Αλεξάνδρεια. Σταμάτησα στο Salzburg για βενζίνη και για φαγητό σε ένα ωραίο μαγαζάκι κοντά στο Fermtintg, το γήπεδο της Salzburg και έφυγα μετά για τα σύνορα της Γερμανίας, τα οποία είναι σαν να λέμε Αλεξάνδρεια-Λουδίας, περίπου στα 12 χλμ. Μπήκα στη Γερμανία, όπου δεν υπάρχουν σύνορα .. τα οποία έχουν καταργηθεί από καιρού μεταξύ των 2 αυτών χωρών. Βλέπω πινακίδα Munhechn-Μόναχο 155 χλμ, λέω «Κώτσο βάρα, σε 2 ώρες είσαι στο Μόναχο», όπως και έφτασα στο προάστιο του Uderhahing-Ούντερχάχινγκ του Μονάχου, σα να λέμε Καλαμαριά-Καψοχώρι εδώ στο Γιδά. Άραξα λιγουλάκι για ένα καφεδάκι, όχι παραπάνω γιατί έπρεπε να περπατήσω τουλάχιστον μέχρι το Braounsvaig-Μπράουνσβάιγκ, όπου εκεί θα κοιμόμουν για να μπω την άλλη μέρα στη Denmark-Δανία. Ήπια το καφεδάκι μου το οποίο μου το κέρασε ένα Τούρκος ο οποίος είχε Ελληνίδα γυναίκα από τη Σπάρτη, την οποία τη γνώρισε στην Opel στη Stutgard-Στουτγάρδη και μιλούσε πολύ καλά τα Ελληνικά. Με είδε που παρκάρισα έξω το αυτοκίνητό μου το Όπελ Καντέντ και μόλις μπήκα μέσα κατευθείαν με μίλησε. Είδε Ελληνικές πινακίδες και γι’ αυτό ήρθε, αλλιώς σιγά μην ερχόταν.. Το Μόναχο είναι γεμάτο Έλληνες. Τέλος πάντων, έφυγα από το Μόναχο και στα 68 χλμ βλέπω πινακίδα Dahau-Νταχάου.
Μέρος 4ον
Kόβω αριστερά για το Νταχάου για να πάω να δω τούς λεγόμενους φούρνους, που οι Ναζί έκαιγαν τούς Εβραίους και τους κάνανε σαπούνια και τα οστά τους κουμπιά (αν είναι ποτέ δυνατόν!!). Ακόμη και σήμερα αν πάτε στο στρατόπεδο του Νταχάου, μυρίζει ανθρώπινο κρέας.. Ένας εκεί που μιλούσε στο στρατόπεδο, μας έλεγε απ’ ότι μπόρεσα να καταλάβω ότι η οσμή θα φύγει μετά από 400 χρόνια! Αποκρουστικό θέαμα φίλοι μου… Έφυγα από κει και πέρασα το Ingolstad-Ίνγκολσταντ, όπου εκεί το 1778 σπούδασε ο Ελβετός νευροχειρούργος Victor Frankenstain-Βίκτορ Φρανκενστάιν … και αυτά που λένε από τις ταινίες τρόμου είναι η μισή αλήθεια και θα σας εξηγήσω παρακάτω, από ότι με είπε ένας Έλληνας που δουλεύει στο Μουσείο του Φρανκενστάιν στό Ίνκολσταντ. Το 1782 σε ηλικία 23 ετών ο Βίκτορ Φρανκενστάιν ερωτεύτηκε την Elizabeth από το Sent Pauli de Habourg-Σέντ Πάουλι του Αμβούργου, η οποία σπούδαζε κι αυτή εκεί γιατρός και έγιναν ένα πολύ ωραίο ζευγάρι. Αλλά την νύχτα της 22 Νοέμβρη του 1794, ένας φυλακισμένος ο οποίος προηγουμένως είχε δραπετεύσει από τις φυλακές του Aahen- Άαχεν, τη βρήκε στους δρόμους του Ίνκολσταντ, τη βίασε και μετά τη σκότωσε.. Ειδοποίησαν τον Βίκτορ οι συμφοιτητές του ότι έτσι και έτσι και αυτός τρελάθηκε! Το βράδυ που την Ελίζαμπεθ την είχαν στο νεκροτομείο, πήγε ο ίδιος και την πήρε με ένα κάρο που είχε από έξω και την πήγε στο ιατρείο της Σχολής όπου σπούδαζε Ιατρική. Εκεί όταν την είδε καθαρά, του ήρθε μια ιδέα όπου την μελετούσαν στη Σχολή περί των αγγείων, ότι μπορεί δηλαδή όταν ο άνθρωπος πεθαίνει να ξαναζωντανέψει, αν τα αγγεία ακόμη δεν έχουν νεκρώσει. Σκέφτηκε αυτό το πράγμα…Να ξαναζωντανέψει την κοπέλα του την Ελίζαμπεθ.. Φυσικά δεν μπόρεσε να κάνει κάτι και εκεί σταμάτησε. Αλλά στις ταινίες λένε άλλα …ότι ζωντάνευε νεκρούς και χίλιες δυο μαλ…ς. Δεν ήταν έτσι όμως! Τέλος πάντως ξεφύγαμε πάλι, αλλά δεν μπορώ αν δεν τα πω γιατί όπως είπα και άλλη φορά, ο κάθε τόπος που περνάω και βλέπω μου θυμίζει κάτι..
Μέρον 5ον
Φεύγω απο το Ίνκολσταντ και στα 120 χλμ φτάνω στη Nurberg-Νυρεμβέργη. Από εκεί Burzburg- Βύρζμπουργκ, Fulda- Φούλντα, Kassel-Κάσσελ και φτάνω όπως ήθελα μετά από 2.800 χλμ στό Μπράουνσβαϊγκ όπου και κοιμήθηκα … Την άλλη μέρα άιντε για πάνω.. Περνάω το Hannover-Αννόβερο, το Hambourg-Aμβούργο.. εκεί όμως μπήκα για λίγο μέσα στο κέντρο του Αμβούργου όπου είναι η περιοχή του Σέντ Πάουλι, όπου εκεί έχει ένα ολόκληρο χωριό από ..δέλαμπουρ με Γερμανίδες, Ιταλίδες, Ισπανίδες, Σκανδιναβές, Ασιάτισσες, Νοτιοαμερικάνες, μέχρι που βρήκα μία από τα Νησιά Χαβάη του Αστυνομικού Στηβ Μαγκάρετ 5 – 0 χαχαχα!! Τώρα το τί έκανα εκεί, αφήστε το καλύτερα, άλλη φορά θα τα πούμε… Φεύγω από το Αμβούργο και περνάω το Kiel-Kίελο και στα 170 χλμ μπαίνω Δανία. Το μεγαλύτερο βουνό εκεί, είναι στο ύψος του συγχωρεμένου του Νίκου Ρίζου! Περπάτησα 70 χλμ και φτάνω στο Veile-Βέιλε. Από εκεί Aarhous-Άαρχους, Odesne-Οντένσε και κόβω δεξιά για την Kopenhahen-Koπενγάγχη και το προάστιο του Βromdy-Μπρόμντι, για να περάσω την γέφυρα των 9 χιλιομέτρων που είναι σε Δανέζικο έδαφος και το θαλάσσιο τούνελ των 8 χιλιομέτρων που είναι στο Σουηδικό έδαφος. Πληρώνω περίπου 30 δανέζικα φράγκα για την γέφυρα- τούνελ και μπαίνω στη Σουηδία, όπου μετά που βγαίνεις από το τούνελ είναι η πόλη του Malmo-Mάλμοε. Εκεί σταματάω για βενζίνη, θυμάμαι και στο βενζινάδικο ότι δούλευε ένα γά..σέ τα μωρό χιλίων αστέρων (με άριστα το 10, έπαιρνε 100!). Έκατσα και το χάζευα πάνω από 30′ … πήρα και επίτηδες ένα καφέ και όπως είπα το χάζευα … χαλάλι της!! Από εκεί έκοψα αριστερά για το Gederborg-Γκέτενμποργκ, όπου εκεί θυμήθηκα το πέναλτι που πήρε ο Σαραβάκος το 1995, .. 19 μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή της Γκέτενμποργκ! Προχώρησα προς τα νορβηγικά σύνορα και μετά από 4.100 χλμ έφτασα στη Νορβηγία…
Mέρος 6ον
Μπήκα στη Νορβηγία και σε 2 ώρες φτάνω στο Lillestrom-Λίλεστρομ και μετά στην πολύ όμορφη πρωτεύουσά της το Oslo-Όσλο, το οποίο είναι γεμάτο δέντρα και βλέπεις στους δρόμους μόνο ποδήλατα και λεωφορεία αστικά. Όπως ξέχασα να πω και στην Κοπενχάγη το ίδιο, μόνο ποδήλατα, λίγα μηχανάκια και αστικά λεωφορεία. Έκατσα στο Όσλο για κάνα 8ωρο. Φαγητό, καφεδάκι και περπάτημα στην πόλη, η οποία δεν είναι πολύ μεγάλη. Περίπου τις 600.000 κάτοικοι, σαν την Πάτρα δηλαδή. Φεύγω από το Όσλο και πάω δυτικά, έτσι επίτηδες προς το Bergen-Μπέργκεν, για να δω αυτή την όμορφη πόλη από την οποία το 1120 μ.Χ οι Βίκινγκς έκαναν επιδρομές απέναντι στην Αγγλία κοντά στήν πόλη του Ipswits-Ίπσουιτς. Έφτασα μετά από 4.700 χλμ στο Μπέργκεν και εκεί έπαθα την πλάκα μου από το γήπεδο της Bran-Μπραν το οποίο είναι λυόμενο, 12 χιλιόμετρα μέσα στη θάλασσα! Λέω στον εαυτό μου: «Ρε Κώτσο, τί βλέπεις τώρα, ποδοσφαιρικό γήπεδο ή κάνα Α.Τ.Ι.Α;». Α ρε Ελλαδίτσα μου, η φουκαριάρα η ΑΕΚ δεν μπορεί να κάνει ένα γήπεδο σε στερεό έδαφος και οι Νορβηγοί κάναν γήπεδο μέσα στη θάλασσα. Που όταν έχει ημίχρονο μπορεί και να ψαρεύουν πάνω από τις λυόμενες κερκίδες .. και έχει κάτι ρέγγες εκεί, όσο και το ποδάρι του Σαγόνια από τον Τζέιμς Μποντ 007 «Ζήσε και άσε τούς άλλους να πεθάνουν». Κάθομαι κάνα 4ωρο και από κει για πάνω για το Stavager-Στάβαγκερ, το οποίο είναι από το Μπέργκεν 400 χλμ κοντά. Ευτυχώς πολύ λίγο. Από εκεί περνάω το Telemark-Τέλεμαρκ, όπου εκεί οι Γερμανοί Ναζί το 1941 ήθελαν να φτιάξουν την ατομική βόμβα, αλλά οι Νορβηγοί Παρτιζάνοι ανατίναξαν το εργοστάσιο και ευτυχώς για την Ευρώπη.. Γιατί αν ο Χίτλερ έκανε την ατομική βόμβα, τότε βρώμα η δουλειά.. Πάλι ξέφυγα, αλλά είπαμε δεν γίνεται.. Σε μια φάση εκεί που οδηγώ μέσα σε χιονόνερο, βλέπω πινακίδα Tronhaim-Τρονχάιμ 780 χλμ. Λέω Κώτσο κοντεύεις, άντε κουράγιο, βάλε κάνα Τόλη Βοσκόπουλο να γουστάρεις και πατάω την «Ξανθήηηη Αγαπημέεεενηηηηη Παναγιάαααα»…και μετά το «Αδέρφια μουυυυυυ Αλήτεςςςςς ..Πουλιάααααα»…… και στο τέλος το «Θα γίνει νέαααα Μονομαχίααα μες ‘το Ελ Πάσοοοο». Μετά μπήκε ο Λάκης Τζορντανέλι με το «Αγοράζωω παλιάαα», κλπ….
Μέρος 7ον
Προχωράω κάνα 400αριά χιλιόμετρα με πάνω από 600 φιόρδ, όλο γέφυρες, γεμάτο Νορβηγικά χωριουδάκια μέσα στο πράσινο, αλλά μετά από το Molde-Μόλντε και μέχρι το Τρονχάιμ άρχιζε να χιονίζει. Αλλά πολύ ψιλό, ώσπου μετά βασάνων και κόπων, επιτέλους έφτασα μετά από 5.200 με 5.300 χλμ περίπου στο Tronhaim de Norge . Μόλις μπήκα στην πόλη των 500.000 κατοίκων, έπαθα την πλάκα μου! Πάνω από 4.000 Έλληνες Ολυμπιακοί με πούλμαν απ’ όλη την Ελλάδα. Μόλις με βλέπουν με το αυτοκίνητο μόνο μου και έρημο για να πάω να δω τον Θρύλο μου πάθαν πλάκα …μου έλεγαν: «Μόνος σου ήρθες Πατρίδα;» «Ναι» τούς έλεγα «… από τη Μακεδονία και την Αλεξάνδρεια». Άσε που είχε λεωφορεία από Πτολεμαΐδα, Γιαννιτσά,Πολύγυρο Χαλκιδικής, Κατερίνη, Νάουσα, Έδεσσα, Σέρρες, Καβάλα, Ορεστιάδα, Αλεξανδρούπολη, Σαμοθράκη. Και δεν μιλάμε για Τέμπη και κάτω… «ΓΙ ΑΥΤΟ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΙΡΑΙΑΣ!».
Μέρος 8ον
Τέλος πάντων, πάω βρίσκω ένα καλό ξενοδοχείο και επεδίωξα να είναι κοντά στο γήπεδο της Rozenborg για να την αράξω κάνα 3ημερο. O αγώνας την Τετάρτη βράδυ, εγώ είχα φτάσει Κυριακή απόγευμα. Το Τρονχάιμ είναι μια πόλη όπως είπα πάνω στη Βόρεια Νορβηγία και πάνω στο Βόρειο Πόλο, όπου εκεί μετά τον Σεπτέμβριο είναι συνέχεια σκοτάδι.. Για να σας πω ότι το μεσημέρι στις 2 είναι βράδυ, όπως όταν είναι 12 το βράδυ εδώ στήν Ελλάδα. Το καλοκαίρι στις 12το βράδυ στη Νορβηγία, είναι όπως έχουμε εμείς 2 το μεσημέρι. Αλλά η Νορβηγία δεν έχει πολύ καλοκαίρι, είναι όπως έχουμε εμείς τον Απρίλιο μήνα, κάπως έτσι ας πούμε.
Τώρα γύρω- γύρω από την πόλη του Τρονχάιμ είναι όλο φιόρδ με πολλά κανάλια και όχι ψηλά κτήρια. Τα σπίτια των κατοίκων είναι με κεραμοσκεπές, γιατί τον χειμώνα πέφτει πάρα πολύ χιόνι.
Ε !! έρχεται η ώρα του αγώνα και πάω στο γήπεδο με το ερυθρόλευκο κασκολάκι μου… Στο 1ο ημίχρονο χάναμε 3 – 0!! Κλάμα μη συζητάς… εν συνεχεία ο Οφορίγκουε κάνει το 3 – 1 και καπάκι τρώμε άλλα 2 γκολ και γίνεται το 5 – 1 υπέρ της Ρόζενμποργκ.. Η χειρότερη εμφάνιση του Ολυμπιακού!! Στον όμιλο ήταν οι ΠΟΡΤΟ, ΡΕΑΛ Μαδρίτης, ΡΟΖΕΝΜΠΟΡΓΚ Τρονχάιμ και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ….Ο Ολυμπιακός τερμάτισε 3ος και πέρασε στο ΟΥΕΦΑ…
Και ερχόμαστε τώρα στο γυρισμό για την Πατρίδα Ελλάδα.
Ξεκινάω την Πέμπτη το μεσημέρι από το Τρονχάιμ και σε 9 ώρες βγαίνω στη Σουηδία και στην πόλη του Vasteras-Βάστερας. Κατηφορίζω προς τα νότια της Σουηδίας, για να πάρω καράβι από το Kalmar-Κάλμαρ και να βγω απέναντι στην Πολωνία και στο λιμάνι του Sobot Gntask-Σόμποτ Γκντάσκ. Όπως και έκανα, μετά από 14 ώρες μέσα στο καράβι από τη Σουηδία στην Πολωνία..
Μέρος 9ον
Θυμάμαι ρε παιδιά όταν περνούσαμε τη θάλασσα της Βαλτικής για να βγούμε στο Σόμποτ της Πολωνίας, 7 ώρες πριν βγούμε στο λιμάνι πιάνει μια φουρτούνα γά..σέ τα. Το πλοίο πήγαινε όπως μια βαρκούλα μέσα στο Αιγαίο Πέλαγος με φουρτούνα, μια απο δω μια από κει για κάνα 4ωρο περίπου! Μετά κάπως σταμάτησε και φτάνοντας στο λιμάνι του Σόμποτ, αρχίζω την κατηφόρα για την Varsovia-Βαρσοβία, Katovice-Κατοβίτσε, Posnan-Πόσναν, Kracovia-Κρακοβία και φτάνω μετά από 19 ώρες στους δρόμους της Πολωνίας χωρίς ύπνο, στα σύνορα της Τσεχοσλοβακίας. Ακόμη ενωμένη ήταν η Τσεχοσλοβακία, το 1999 νομίζω αν δεν κάνω λάθος χωριστήκαν σε 2 Κράτη. Την Τσεχία και τη Σλοβακία. Και πάλι νομίζω σε 1 χρόνο κάνουν εκλογές αν θέλει ο λαός να ξαναενωθούν σε ένα Κράτος. Ξέφυγα πάλι, αλλά είπαμε δε γίνεται να μη μιλήσω και λίγο για ιστορία.. Τέλος πάντων, περνάω στην Τσεχοσλοβακία και σε 6 ώρες φτάνω σε υψόμετρο 1.800 μέτρων στην πόλη του Kozitse-Κόζιτσε, όπου και την άραξα για μια μέρα περίπου, για να ισιώσουν λίγο τα κόκκαλά μου χαχαχα!! Φεύγω, αν θυμάμαι καλά Κυριακή μεσημέρι από το Κόζιτσε και σε 14 ώρες έβγαλα ρε το θηρίο Ουγγαρία μέσα στα βουνά της Τσεχοσλοβακίας, όπου ο καλύτερος δρόμος ήταν Τσινάφορο-Κλειδί.. Καταλαβαίνετε για τί δρόμο μιλάμε, αλλά εγώ «σκυλί μαύρο», όπως και η Οπελάρα μου..σκυλί μαύρο κι αυτό! «Κουχ» δεν έκανε, 8.500 χιλιόμετρα μέχρι εκεί. Μόνο μια λαμπίτσα που κάηκε και την άλλαξα στο Haugensud-Χαούκενσουντ της Νορβηγίας, όταν πήγαινα προς τα πάνω. Λοιπόν φτάνω στη Vudapesti-Βουδαπέστη και πήγα για καφεδάκι στην γέφυρα του Motsart στην Pesti-Μότσαρτ στην Πέστη, που είναι στη Βόρεια πλευρά του Δουνάβεως. Και πήγα και στο μουσείο του Attila-Αττίλα, για να δω το κομμένο σπαθί του από τη μάχη της Orlean-Ορλεάν της Γαλλίας, το 458 μ.Χ. Βρίσκεται στο μουσείο Μότσαρτ, λίγο πιο πάνω από τη γέφυρα του Δουνάβεως. Οι Μαγυάροι-Ούγγροι είναι απόγονοι του Αττίλα του Ούνου, που ήρθε στην Ευρώπη το 450 μ.Χ. και κατέλαβε σχεδόν τη μισή Ευρώπη. Από τη σημερινή Ρωσία, Γεωργία, Ταταρία μέχρι και τα Ισπανικά σύνορα με τη Γαλλία κοντά στο σημερινό Monpellier-Μονπελλιέ! Το 459 μ.Χ. έφτασε 3 χιλιόμετρα έξω από τα τείχη της Ρώμης για να την καταλάβει μετά από 900 χρόνια περίπου Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και γύρισε πίσω από έναν αβά του Βατικανού. Ο ιερέας βγήκε έξω από τα τείχη της Ρώμης με το γαϊδουράκι του, πήγε μπροστά στον Αττίλα που ήταν εκείνη την ώρα με τον 58.000 στρατό του (Ούννοι) στον ποταμό Πάδο και του μίλησε αυτοπροσώπως. Μετά από 40′ ομιλίας όπως λένε οι ιστορικοί, ο Αττίλας απέσυρε τον στρατό του πίσω και έτσι η Ρώμη παρέμεινε όρθια, χάρη του παπά από το Βατικανό που πήρε το θάρρος και πήγε μόνος του και μίλησε στον Αττίλα…
Μέρος 10ον
Την Τρίτη το βραδάκι ξεκινάω για το ταξιδάκι μου προς τα σύνορα της Σερβίας, όπου μετά από 4 ωρίτσες έφτασα στο Sezgend-Σέντζεντ στα σύνορα Ουγγαρίας-Σερβίας. Μπήκα στη Σερβία και στην αυτόνομη περιοχή της Voivodina- Βοϊβοντίνα, όπου οι κάτοικοι είναι Ούγγροι αλλά με Σέρβικη υπηκοότητα. Όπως η Βόρεια Ήπειρος στην Αλβανία. Προχώρησα προς τη Subotitsa-Σουμπότιτσα και στα 100 χλμ πέρασα την περιφεριακή του Novisad-Νόβισαντ. Σε 2 ωρίτσες έφτασα στο Beograd-Βελιγράδι, από εκεί Νις και μπήκα στα Σκόπια. Περπάτησα όλη τη χώρα των Σκοπίων με μια στάση των 2 ωρών στο Prilep-Πρίλεπ, για ένα ..μασαζάκι και το βραδάκι ξημερώματα έφτασα στήν Ελλάδα και στήν υγρασία της Αλεξάνδρειας.
Αυτά φίλοι μου αγαπημένοι ..
Opel Kadet 1300 ….Οδηγός Κρεμμύδας Κώστας, τότε Αστυφύλαξ στον Α.Σ. ΜΑΚΡΟΧΩΡΙΟΥ Ημαθίας. Και τώρα, αραχτός στο σπιτάκι μου με έστω κι αυτή τη σύνταξη που μας δίνουν και πάλι να λέμε «Δόξα σοι ο Θεός» και μόνο υγεία να χουμε. Τα παιδάκια μας να είναι καλά και λίγο λίγο, να μπορούμε να βρίσκουμε καμμιά ..«τρύπα»!!
«Αlexandria Hellas — Tronhaim Norge» πάνε-έλα περίπου τα 10.400 χιλιόμετρα …. και όλα αυτά για χάρη σου ΘΡΥΛΕ μου …….
Σας αγαπώ πολύ,
Ο φίλος σας ο Κρεμμύδας Κώστας …
ΤΕΛΟΣ ……
