Πριν από καμιά δεκαριά ημέρες, ο Economist δημοσίευσε ένα άρθρο γροθιά στο στομάχι.
Ειδικά ημών των Ελλήνων, χωρίς ν’ αναφέρεται σ’ εμάς.
Το άρθρο ανέφερε ότι στα επόμενα δέκα χρόνια θα μπουν στην παγκόσμια «παραγωγική μηχανή» περισσότεροι από ένα δις άνθρωποι!
Κι ότι όλοι αυτοί θα βρουν σε σχέση με τα επαγγέλματα που υπάρχουν σήμερα, μόνο το 40%!
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει καθημερινά. Αλλάζει από ώρα σε ώρα, από ημέρα σε ημέρα.
Μόνο εμείς αρνούμαστε να το κατανοήσουμε και να προσαρμοστούμε.
Μόνο εμείς ασχολούμαστε με τη συνταξούλα και τα επιδοματάκια.
Μόνο εμείς επιμένουμε να βιώνουμε την σοβιετικού τύπου οικονομία που φτιάξαμε εδώ και δεκαετίες, όπου το Κράτος – πατερούλης επεμβαίνει στα πάντα και για τα πάντα.
Μόνο εμείς δεν κατανοούμε ότι με 1,5 εκ. ανέργους πρέπει να σχεδιάσουμε ένα μέλλον τελείως διαφορετικό από αυτό που μας οδήγησε στο σήμερα και στην παρακμή.
Μόνο εμείς ζούμε στον δικό μας μικρόκοσμο και αρνούμαστε την ανάπτυξη βασισμένη σε επιχειρηματικά πεδία και δραστηριότητες που ποτέ μέχρι σήμερα δεν ξανάγιναν σ’ ετούτον τον τόπο.
Να το πούμε και με αριθμούς;
Για να συντηρηθεί η στοιχειώδης κοινωνική ευμάρεια η Ελλάδα πρέπει να προσελκύσει στα επόμενα δέκα χρόνια επενδυτικά κεφάλαια της τάξης των 100 δις.
Μόνο με αυτά θα επιτευχθούν οι στόχοι και θα νικηθεί ο διάβολος της ανεργίας.
Με τίποτα άλλο. Με τίποτα άλλο. Με τίποτα άλλο!
Όμως, πως θα έρθουν αυτά τα κεφάλαια με τις υπάρχουσες κρατικές δομές;
Με τον κρατικό παρεμβατισμό, με τα εργασιακά των συνδικαλιστών, με μια Δικαιοσύνη που αποδίδεται ακόμη και μετά από 15 χρόνια από την πρώτη έγκληση;
Πολύ απλά δεν θα έρθουν. Κι ας βαυκαλιζόμαστε περί του αντιθέτου.
Ο νέος αναπτυξιακός νόμος που κατέθεσε η κυβέρνηση είναι μια αστεία υπόθεση. Για τον απλούστατο λόγο ότι προσπαθεί να φανεί λαϊκός και όχι χρήσιμος.
Επειδή δεν υπάρχουν χρήματα (και πώς να υπάρξουν όταν όλα τα καταπίνει ο κοστοβόρος δημόσιος τομέας;) μοιράζει κίνητρα. Αστεία κίνητρα.
Αναφέρει ότι θα ενισχύσει την καινοτομία και την εξωστρέφεια αλλά επί της ουσίας αποτελεί προσκλητήριο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις να έρθουν να πάρουν κάποιες φορολογικές ελαφρύνσεις για να συνεχίσουν αυτό που κάνουν σήμερα, αρκεί να υποσχεθούν κάποιες προσλήψεις ή τουλάχιστον ότι θα σταματήσουν τις απολύσεις.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 3,6 δισ. ευρώ που, σύμφωνα με αρμόδια στελέχη του υπουργείου Οικονομίας, είναι διασφαλισμένα για να δοθούν ως χρηματικές ενισχύσεις σε μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τα 2,5 δισ. ευρώ προορίζονται για την αποπληρωμή των επενδυτικών σχεδίων που είχαν υπαχθεί στους νόμους του 2004 και 2011.
Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από όσα πάθαμε και συνεχίζουμε αγέρωχα τον ίδιο χαβά. Νομίζουμε ότι θα γυρίσουμε στο 2000 ή στο 2004 και στο «λεφτά υπάρχουν». Ή επειδή θα συλλάβουμε την… φοροδιαφυγή. Ήμουνα νιός και γέρασα κι ακόμη αυτό ακούω.
Ανεξαρτήτως αν στα μνημόνια δεν μπήκαμε λόγω φοροδιαφυγής αλλά λόγω της εκρηκτικής αύξησης των δημοσίων δαπανών που κατέστησαν τον δανεισμό ανέφικτο.
Γι αυτό λέμε και ξαναλέμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερο κράτος και μεγάλα κίνητρα στην καινοτομία και στον ιδιωτικό τομέα, ούτως ώστε να δημιουργηθεί εξωστρέφεια, να γίνουν δουλειές, να επενδυθούν χρήματα και να γίνει η ζωή μας κανονική…
Όσα έγραψε ο Economist δεν είναι απλώς ένα καμπανάκι…
Είναι ο ήχος από όλες τις καμπάνες του τόπου που ηχούν μαζί…
Σ.Σ.: Ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας («Hellas Special Άφιλτρο», «Ο Γέρος του Βοριά» που αποτελεί τη λαϊκή βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «Οι Μύθοι και το Παραμύθι»).
Θεωρείται εκ των πρωτεργατών της «ελεύθερης ραδιοφωνίας» και επί χρόνια ασχολήθηκε με την πολιτική αρθρογραφία και ανάλυση σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Για πολλά χρόνια συνδύασε την εργασία με τα χόμπι του (αθλητισμός) , με την ιδιότητά του ως Γενικός Διευθυντής της εφημερίδας «Sportime» και της «Αθλητικής Ηχούς», ενώ έχει γράψει στίχους σε τραγούδια σημαντικών Ελλήνων δημιουργών και τραγουδιστών.
