Η εκλογή Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠαΣοΚ, προσώπου από τον βαθύ κομματικό σωλήνα, δημιούργησε συνθήκες αισιοδοξίας στην παράταξή του. Κι αυτές εκφράστηκαν και δημοσκοπικά με την σαφή άνοδο των ποσοστών του ΠαΣοΚ.
Όμως κι επί της ουσίας η κοινωνία δεν έχει ακούσει το παραμικρό που θα μπορέσει να την εμπνεύσει και να την οδηγήσει στην εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Δηλώσεις και θέσεις ήξεις-αφίξεις και ουσιαστικά καμιά τοποθέτηση για τα μεγάλα. Οι προβληματισμοί συνεπώς έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους. Πολύ περισσότερο αφού είναι πολύ πιθανό ο Ανδρουλάκης να χρειαστεί να καταστεί παράγων διακυβέρνησης και σταθερότητας της χώρας.
Η αποχώρηση από το ΠαΣοΚ του Σπύρου Καρανικόλα, εκπροσώπου του κοινοβουλευτικού λόγου και έμπιστου τόσο της Φώφης Γεννηματά, όσο και του Ανδρέου Λοβέρδου, ασφαλώς δεν περιποιεί τιμή για τον Νίκο Ανδρουλάκη. Πολύ περισσότερο αφού του καταλογίζει «φωναχτά» αυτό που βλέπει η κοινωνία που μπορεί να σκεφτεί: ότι οι επιλογές του οδηγούν σε πολιτική αστάθεια και πολιτική αβεβαιότητα, που θα λειτουργήσουν εκ των πραγμάτων εις βάρος της χώρας.
Κι όντως έτσι είναι. Η παγίδευση της χώρας από την καταστροφική απλή αναλογική που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ (πιστεύοντας ότι θα συναινέσει το ΠαΣοΚ το 2019 για να κυβερνήσουν μαζί και να πληγεί ο … ηττημένος Μητσοτάκης) παγιδεύει σήμερα τον Ανδρουλάκη. Ο οποίος σ’ ένα πρωτοφανές «κρεσέντο» μεγαλομανίας θέτει όρους συνεργασίας που δεν έχουν καμιά σχέση με τη λογική, τον πολιτικό ρεαλισμό και τελικά την πολιτική ηθική.
Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ θέτει όρους συνεργασίας μιλώντας για… σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Μα αν ο λαός έχει ψηφίσει κάτι άλλο, πώς αυτός θα απαιτήσει να εφαρμοστεί κάτι διαφορετικό; Επιπλέον, θέτει όρους και για τον πρωθυπουργό ισχυριζόμενος ότι «ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Τσίπρας θα δουν πρωθυπουργία από εμάς»! Σοβαρά τώρα; Δηλαδή θα προσβάλλει εκατοντάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους που ψήφισαν ένα πρόσωπο (στη συγκεκριμένη περίπτωση Μητσοτάκη ή Τσίπρα) για πρωθυπουργό και θα βγει εκείνος να πει ότι εγώ δεν δέχομαι;
Ιδού λοιπόν η αυτοϋπονόμευση. Στέλνει τη χώρα στην αβεβαιότητα προκειμένου να εξυπηρετήσει το τίποτα και στο τέλος θα βρεθεί στριμωγμένος στα σχοινιά και φυσικά μέγας χαμένος, αφού ακόμη κι όσοι τον στηρίζουν αρχικά θα στραφούν αλλού προκειμένου να μη πέσει η χώρα στα βράχια.
Φρονώ ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε τουρισμό τόσα χρόνια στις Βρυξέλλες και δεν έμαθε το παραμικρό αναφορικά με το τι και πώς δημιουργούνται και λειτουργούν οι μεγάλοι πολιτικοί συνασπισμοί. Βαθιά Βαλκάνιος και μη έχων τα ισχυρότερα πολιτικά αντανακλαστικά, δυσκολεύεται να κατανοήσει τι έχει συμβεί στον τόπο στα χρόνια της κρίσης και πώς φτάσαμε στο σημείο η χώρα, σήμερα, να καταστεί από παρίας ισχυρός και κυρίως αξιόπιστος συνομιλητής όλης της υφηλίου. Κι αυτό δεν έγινε μόνο του, έγινε από τον Μητσοτάκη, που κατά τα άλλα ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ του βάζει όρους να μην είναι πρωθυπουργός!
Είπαμε, αυτό λέγεται αυτοϋπονόμευση!
